Po Niewiadomicach krążą pogłoski o duchu ostatniej właścicielki pałacu, kt�ra zniknęła wiele lat temu w tajemniczych okolicznościach. Dziwaczna budowla i jej dawna mieszkanka szczeg�lnie fascynują dwunastoletniego Wiktora. Kiedy do pałacu wprowadza się rodzina Czereśniak�w, chłopak szybko dogaduje się ze swoją r�wieśniczką Magdą. Postanawiają wsp�lnie zbadać stare piwnice i poszukać informacji o dawnych właścicielach majątku. Czy odkryją tajemnice z przeszłości? Świeżo wyremontowany pałac z zagruzowaną piwnicą, gdzie ukryto coś tajemniczego, duch wedle opowieści miejscowych nawiedzający okolicę oraz dw�jka ciekawskich nastolatk�w, kt�ra nie boi się wertowania starych ksiąg oraz stawiania czoła niebezpieczeństwom. I oczywiście wakacje, bo kiedy indziej można swobodnie zabawić się w odkrywcę? Oto niezbędne składniki powieści przygodowej. Powieść Katarzyny Majgier wciąga od pierwszych stron - nie tylko za sprawą zagadki, lecz także bardzo sympatycznych bohater�w. W `Duchu z Niewiadomic` czytelnik znajdzie r�wnież sporo humoru . Beata Kęczkowska dziennikarka `Wysokich Obcas�w Extra` Katarzyna Majgier zaczęła pisać książki w pierwszej klasie szkoły podstawowej. W czwartej -wsp�lnie z koleżanką - założyła dwuosobowe wydawnictwo. To była świetna zabawa, ale p�źniej trzeba było zająć się nauką i pracą... Jednak nadal lubiła książki i już jako dorosła osoba znowu zaczęła je pisać. Jest autorką utwor�w dla dzieci (`Ula i Urwisy`, `Amelka` i `Misiek, co ty opowiadasz?`), młodzieżowej serii dziennik�w Ani Szuch (`Trzynastka na karku` i dalsze tomy) oraz innych książek dla młodszych i starszych czytelnik�w (np. tego pierwszego tomu serii `Tajemnice starego pałacu`). Lubi też czytać, fotografować i podr�żować. Bartek Drejewic z o sobie: Mniej więcej w połowie przedszkola zdecydowałem, że chcę ilustrować książki. Trochę to trwało, zanim ukończyłem przedszkole i szkoły, aż wreszcie dostałem się na Akademię Sztuk Pięknych w Warszawie. Tam studiowałem ilustrację w pracowni profesora Janusza Stannego. W roku 2000 obroniłem dyplom i oficjalnie zabrałem się do tego, co chciałem robić od dzieciństwa. I bardzo dobrze. Ludzie powinni robić to, co sobie wymarzyli. To bardzo miłe uczucie. Najpierw człowiek poświęca sw�j czas i starania, żeby zilustrować książkę, podzielić się tak naprawdę tym, co sam zobaczył, poczuł. A p�źniej dostaje świeżutką, pachnącą drukiem książkę i wie, że wiele os�b, kt�re odwiedzą księgarnię lub bibliotekę, będzie mogło obejrzeć jego rysunki. Może nawet je polubić i uznać, że widzi tę historię podobnie.
