Teksty dokumentów, które na ogół we fragmentach przedstawiamy w tej
publikacji, ilustrują zarówno rozwój idei integracyjnej, jak i jej praktyczną
realizację od początku XX wieku. Idee integracyjne, które zmaterializowały się
w Europie dopiero po II wojnie światowej, mają długą historię. Średniowiecze,
odrodzenie, oświecenie, XIX wiek, dwudziestolecie międzywojenne – w każdym z
tych okresów pojawiały się koncepcje zjednoczenia Europy, stanowiące ważny
wkład w rozwój myśli integracyjnej na kontynencie europejskim. [...] Teksty
dokumentów, które na ogół we fragmentach przedstawiamy w tej publikacji,
ilustrują zarówno rozwój idei integracyjnej, jak i jej praktyczną realizację
od początku XX wieku.
„Polityka zagraniczna Francji po zimnej wojnie. 25 lat w służbie
wielobiegu¬nowości” to książka będąca rezultatem wieloletnich badań autora,
który w czternastu rozdziałach poddał analizie cele i kierunki polityki
zagranicznej Francji oraz metody i narzędzia jej realizacji w latach
1990–2015. Ćwierć wieku to wystarczająco długi okres, aby ocenić zmiany i
trwałe tendencje w polityce zagranicznej każdego państwa. Dotyczy to również
Francji, zwłaszcza że w przypadku tego kraju upadek systemu dwubiegunowego
miał znaczący wpływ na zmiany w jego polityce zagranicznej. (…) Przyszło
wówczas Francji zmierzyć się z nowymi wyzwaniami, do których należało nie
tylko określenie na nowo stosunku do Stanów Zjednoczonych, ale również do
Rosji, a także do Niemiec, zajęcie stanowiska wobec idei rozszerzenia na
wschód Sojuszu Północnoatlantyckiego i Unii Europejskiej, rewizja tradycyjnej
polityki afrykańskiej, ponowne zdefiniowanie polityki arabskiej, udzielenie
odpowiedzi na oczekiwania krajów frankofońskich oraz wykorzystanie możliwości,
jakie dawała współpraca z rosnącymi potęgami w Azji i Ameryce Łacińskiej.
Wydaje się, że stan francuskiej polityki zagranicznej po zimnej wojnie
poprawnie zdiagnozował Daniel Colard, pisząc, że „u progu nowego tysiąclecia i
XXI wieku, przesłanie gaullistowskie nie jest całkowicie przestarzałe (…).
Trzeba tylko unikać dwóch niebezpieczeństw (…): całkowitej rezygnacji z
narodowych ambicji i z drugiej strony mówienia bez przerwy o wielkości i
mocarstwowości oraz udzielania lekcji innym”. Prof. dr hab. Stanisław
Parzymies (ur. 1938) jest emerytowanym profesorem Uniwersytetu Warszawskiego.
Obecnie zatrudniony w Akademii Finansów i Biznesu Vistula. Jego
zainteresowania badawcze i dydaktyczne dotyczą historii stosunków
międzynarodowych, polityki zagranicznej Francji, zagadnień instytucjonalnych,
politycznych i obronnych integracji europejskiej oraz prawa dyplomatycznego.
Jest autorem, współautorem i redaktorem naukowym wielu książek oraz artykułów
naukowych publikowanych w Polsce i za granicą.
