Georg Gunter Livres

Ostatni wawrzyn Georga Guntera, zmarłego w 2008 roku a urodzonego w roku 1930 w Raciborzu na Śląsku Opolskim, to jedna z nielicznych w niemieckiej historiografii pozycji poświęconych w całości walkom ostatnich miesięcy wojny na Górnym Śląsku, w tym na Śląsku Cieszyńskim, czyli we wschodniej i południowo-wschodniej części historycznej śląskiej krainy. Zainteresowany tą tematyką polski czytelnik do tej pory mógł jedynie sięgać po przekrojową pracę Walka o Śląsk 1944/1945 Hansa von Ahlfena, byłego komendanta obrony Festung Breslau, która w języku polskim ukazała się dopiero w 2009 roku, po blisko 50 latach od pierwszego jej wydania. Dzięki wydawnictwu Napoleon V na książkę o niemiecko-sowieckich zmaganiach, których krwawą areną, od stycznia aż do pierwszych dni maja 1945 roku, stała się wschodnia część Śląska, polski czytelnik czekał już zdecydowanie krócej. Pierwsze wydanie książki G. Guntera do rąk niemieckiego czytelnika trafiło w roku 1974. Z kolei doprowadzenie w roku 2002 do wydania w języku angielskim świadczy o szerszym zainteresowaniu tematyką walk obronnych wojsk Grupy Armii A, następnie nazywanej Grupą Armii Środek generała (później feldmarszałka) Żelaznego Ferdynanda Schrnera, z nacierającymi przez teren Śląska oddziałami 1. i 4. Frontu Ukraińskiego, marsz. Koniewa i gen. Pietrowa (wymienionego następnie na bardziej ofensywnego gen. Jeremienkę). Przedstawienie tych zaciętych, kilkumiesięcznych zmagań niemiecko-sowieckich przez rodowitego Ślązaka G. Guntera różni się od ujęcia gen. Ahlfena. Dla przeciętnego czytelnika, zainteresowanego historią swojego regionu a nawet konkretnej miejscowości w ostatnich miesiącach wojny, zapewne ciekawszy jest punkt widzenia walczącego na pierwszej linii żołnierza lub cywilnego uciekiniera, próbującego ujść z życiem przed nadciągającą nieubłaganie Armią Czerwoną, niż szersza perspektywa pochylonego nad mapą oficera sztabowego.

Die ersten Versuche, den Skilauf im deutschen Heer einzuführen, reichen bis weit in die Zeit vor dem Ersten Weltkrieg zurück. Dennoch ist es weitgehend unbekannt geblieben, dass es in der deutschen Wehrmacht eine Skijäger-Division gegeben hat. Dieses Buch befasst sich nun explizit mit dieser „Spezialtruppe des Heeres“ und erzählt deren Geschichte. Auch die Rolle, die an der Ostfront im Winter 1941/42 dem Ski-Bataillon Schlebrügge und den notwendigerweise damals aufgestellten Ski-Jagdkommandos zugedacht war, wird ausführlich berichtet. Als Markenzeichen trugen die Soldaten das Edelweiß an ihrer Mütze. Am 18. April 1945 erwähnte der Wehrmachtbericht zum letzten Mal namentlich eine Division der Heeresgruppe Mitte: “Die 1. Skijäger-Division unter Führung von Generalleutnant Hundt hat sich in den Kämpfen (im Raum Ratibor Troppau) durch vorbildliche Standhaftigkeit bewährt.³ Was sich in diesem Fall hinter „Standhaftigkeit“ verbirgt seelisches und körperliches Leid, Entbehrungen und Tod wird in diesem Buch eindringlich geschildert.

Den an den Abwehrkämpfen in Oberschlesien beteiligten Truppenverbänden wird in diesem Buch – das wie kein anderes die Geschehnisse der letzten Phase des Zweiten Weltkrieges in Oberschlesien schildert – ein bleibendes Denkmal gesetzt. Eine erschütternde 'Dokumentation' über die Leiden der Bevölkerung, die vielfach, gerade auf dem Lande, vor dem herannahenden Verderben nicht floh, sondern ihren Arbeitstag weiterlebte, bis sie von der Lawine des Krieges überrollt wurde.