Publikacja popularno-naukowa. Istniejące w języku polskim publikacje o
historii muzyki to niemal wyłącznie podręczniki szkolne przedstawiające muzykę
jako zjawisko autonomiczne, w oderwaniu od wydarzeń historycznych i kontekstu
kulturowego. Eseje składające się na „Spacerem po historii muzyki” są ambitną
próbą ukazania muzyki jako składowej części kultury europejskiej na
przestrzeni wieków. Publikacja jest adresowana do uczniów, studentów i
wykładowców szkół muzycznych oraz do osób studiujących i wykładających
historię i socjologię sztuki, teatrologię, reżyserię filmową i teatralną a
także do czytelników amatorsko interesujących się muzyką.
Publikacja popularno-naukowa. Istniejące w języku polskim publikacje o
historii muzyki to niemal wyłącznie podręczniki szkolne przedstawiające muzykę
jako zjawisko autonomiczne, w oderwaniu od wydarzeń historycznych i kontekstu
kulturowego. Eseje składające się na „Spacerem po historii muzyki” są ambitną
próbą ukazania muzyki jako składowej części kultury europejskiej na
przestrzeni wieków. Publikacja jest adresowana do uczniów, studentów i
wykładowców szkół muzycznych oraz do osób studiujących i wykładających
historię i socjologię sztuki, teatrologię, reżyserię filmową i teatralną a
także do czytelników amatorsko interesujących się muzyką.
Proponujemy Ci, Czytelniku, książeczkę osobliwą, niby to kronikę wypadków
muzycznych, niby to raptularz myśli i „ideogramów” powstałych w latach zamętu
i wielkich przemian – do czytania, oglądania i przemyślenia. Być może jest to
przedmiot zbytkowny, ukazujący nie w porę muzyczne i estetyczne rozterki
Polaków. Ale, zechciej mi uwierzyć, że dopóki żyje wśród nas Pan Cogito,
dopóki się dziwi trzymając w ręku ołówek czy pióro – nie jest najgorzej. (Z
recenzji wydawniczej pióra Adama Neuera) ... w dzisiejszej lekturze książka
Erhardta staje się pamiętnikiem przeżyć człowieka myślącego w czasie
społecznej zawieruchy. [...] Taki „dziennik intymny”, pisany z intencją
publikacji i utrwalający wyłącznie to, co w życiu ważne, daje nam dziś wgląd w
zmieniający się pejzaż intelektualny, emocjonalny, obyczaje, realia okresu
agonii systemu totalitarnego, krzepnięcia opozycji, zawieruchy przełomu,
nadziei i rozczarowania nowym porządkiem. Erhardta nie zajmuje głupkowate
pytanie „jak żyć, panie premierze?”, ponieważ on w praktyce, a nie
teoretycznie, pokazuje, na czym polega rola intelektualisty i do czego czuje
się zobowiązany. [...] najważniejsze okazują się kwestie etyczne. Takie same w
latach siedemdziesiątych, jak dziś i zapewne jeszcze długo. Pewnie dlatego
niektóre felietony z tego zbioru można bez żadnej zmiany publikować dziś jako
komentarz do współczesnych doświadczeń. [...]¬ Trwałość zasad etycznych budzi
nadzieję, że nie grozi nam zagubienie i wciąż możliwa jest ucząca rozmowa z
Sokratesem. (Z recenzji wydawniczej pióra Grzegorza Michalskiego)
