Die zentrale These des Essays ist die Verteidigung von Johann Jacob Bachofens Ansicht, dass vor dem Patriarchat ein Matriarchat existierte, in dem Frauen zentrale gesellschaftliche Rollen einnahmen und die Erbfolge mütterlich war. Bachofen argumentiert, dass Mythen als Spiegel der antiken Lebensverhältnisse dienen und fordert eine Neubewertung der Trennung zwischen mythologischen und historischen Quellen. Sein Werk „Mutterrecht“ aus dem Jahr 1861 stellt eine radikale Abkehr von den wissenschaftlichen Konventionen seiner Zeit dar und basiert auf einer umfassenden Analyse antiker Mythen und Symbole.
Die Arbeit beleuchtet die Bedeutung der französischen Sprache für schwarzafrikanische Autoren und deren kulturelles Erbe, wie vom beninischen Literaturwissenschaftler Adrien Huannou gefordert. Französisch ist nicht nur die Sprache Frankreichs, sondern auch ein zentrales Kommunikationsmittel in 18 subsaharischen Ländern. Die Seminarteilnehmer kritisieren die unzureichende Berücksichtigung des französischen Diskurses in der akademischen Ausbildung und erforschen die Herausforderungen der Literaturrecherche. Der Austausch mit afrikanischen Studierenden bereichert die Diskussion und bringt eurozentrische Perspektiven zur Sprache.
Die Studienarbeit untersucht die Beziehung zwischen Geschichte und Dichtung, insbesondere im Kontext des Werkes "Der Dreißigjährige Krieg" von Ricarda Huch. Im Rahmen eines Seminars an der Technischen Universität Berlin ergründen die Studierenden, inwieweit Geschichtsschreibung literarische Elemente annimmt und umgekehrt. Die Arbeit analysiert, wie Huch historische Ereignisse und Figuren, insbesondere Wallenstein, mit literarischem Geschick darstellt, wodurch die Leser zu Augenzeugen der Geschehnisse werden. Dabei wird die Balance zwischen quellengetreuer Genauigkeit und erzählerischem Vergnügen hervorgehoben.
Die Studie untersucht die Rolle der Katholischen Kirche im Franco-Regime und deren Einfluss auf die spanische Gesellschaft von 1936 bis 2000. Sie analysiert die institutionelle Verflechtung von Kirche und Staat sowie die Rückgewinnung verlorener Privilegien durch die Kirche nach dem Bürgerkrieg. Besondere Aufmerksamkeit gilt der Einflussnahme der Kirche in Bereichen wie Sexualrepression, dem Frauenbild, der Beziehung zur Arbeiterschaft und der Rolle des Opus Dei in der Wirtschaft. Die Arbeit stützt sich auf die Darstellung von Walther L. Bernecker und bietet eine chronologische Analyse der Entwicklungen.
Die Arbeit untersucht, wie die französische Sprache Geschlechterrollen durch Berufsbezeichnungen reflektiert, und thematisiert die Unterschiede zwischen geschlechtsspezifischen und geschlechtsneutralen Sprachen. Anhand einer persönlichen Anekdote über ein Mädchen, das bei einer ärztlichen Untersuchung eine Ärztin als „Frau“ identifiziert, wird die Problematik des grammatikalischen Geschlechts erörtert. Die Autorin analysiert, wie das Maskulinum in der französischen Grammatik als Norm etabliert ist und wie diese sprachlichen Strukturen gesellschaftliche Traditionen und Normen widerspiegeln.
Gregor von Tours, geboren in eine Familie des romanischen Senatorenadels, wurde 573 Bischof von Tours. Sein Episkopat war von politischen Unruhen in den fränkischen Bürgerkriegen geprägt, insbesondere durch die Konflikte zwischen König Chilperich und Childebert. Trotz der Gefahren verteidigte er die Unabhängigkeit der Kirche und das Asylrecht der Martinsbasilika. Gregor war auch als Geschichtsschreiber aktiv und verfasste die "Zehn Bücher Geschichten", die als wichtige Quelle zur Frankengeschichte gelten. Er starb am 17. November 594.
Książka Uwierzyć w niemożliwe jest tekstem hybrydycznym. Pozornie otrzymujemy
klasyczne omówienie „życia i twórczości” jednej z najwybitniejszych polskich
witrażystek, Teresy Marii Reklewskiej. Jednak nawet pobieżna lektura sprawia,
że dzięki niemu zaczynamy stopniowo wnikać w tajemniczy i fascynujący świat
wielowiekowej tradycji witraży i witrażownictwa jako odrębnej dziedziny
rzemiosła oraz w sferę sacrum, dla której witraż jest jedynie pośrednim, ale
bardzo istotnym medium. Rozległa wiedza filologiczna, filozoficzna i
historyczna autorki pozwala jej poruszać się swobodnie w różnych obszarach
badawczych, łączących w sobie na przykład informacje na temat metafizycznej i
mistycznej interpretacji światła z konkretną, wypracowywaną przez wieki wiedzą
technologiczną i warsztatową niezbędną przy powstawaniu witraży. prof. dr hab.
Waldemar Okoń
Ta książka jest wynikiem krzyżowania się ludzkich losów w czasie i
przestrzeni. Nie zaistniałaby, gdyby nie wszyscy moi antenaci, ich przyjaciele
i wrogowie, ich miłości i przyjaźnie, fatalne wybory i wzajemne niechęci. Nie
byłoby jej także, gdyby nie ludzie, którzy są częścią mojego obecnego życia,
których spotkałam w efekcie dziwnych zbiegów okoliczności, próbując lepiej
zrozumieć życie kobiet i mężczyzn, którzy odeszli. To wspólny wysiłek tamtych,
których już nie ma, i tych, którzy są, składa się na Migrenę, opowieść o
dziedziczeniu charakterystycznych cech ciała i umysłu, posiadłości i tytułów,
zamiłowań i chorób – procesie równie tajemniczym jak tytułowa migrena, będąca
nie tylko specyficznym skurczem naczyń krwionośnych, ale też częścią
osobowości, genetyczną schedą po minionych pokoleniach. Cierpieniem, które
uleczone zostawia często swego nosiciela z niejasnym poczuciem braku i
tęsknoty. Migrena to historia o tym, co nas łączy – na dobre i złe – choć nie
jesteśmy tego świadomi. A także o tym, że to właśnie owa trudna do
zidentyfikowania, wewnętrzna substancja jest naszym właściwym domem, podczas
gdy pozornie trwalszą materię ludzkich siedzib dotyka syndrom unicestwienia i
utraty. [ze wstępu] Monika Braun – aktorka, kulturoznawczyni, nauczycielka
akademicka, pisarka. Ukończyła studia na Wydziale Aktorskim Państwowej Wyższej
Szkoły Teatralnej we Wrocławiu, doktorat obroniła na Wydziale Nauk Społecznych
Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Opublikowała dotychczas
książki: Gry codziennie i poza codzienne… O komunikacyjnych aspektach
aktorska, Wrocław – Jerozolima – Wrocław (opowiadania razem z Lvem Sternem),
Mona. Opowieść o życiu malarki, Podróże do wielu odległych światów, czyli
lekcje projektowania graficznego według Jana Jaromira Aleksiuna oraz CiSz
(monografia Wydziału Ceramiki i Szkła Wrocławskiej ASP), a także liczne
artykuły o teatrze i sztukach wizualnych. Pracuje między innymi na Akademii
Sztuk Pięknych we Wrocławiu.
Monika Braun jest niemałą nagrodą za trud nadążania za jej myślą, w której
żyją myśli zmarłych myślicieli. Oni głosu już nie mają zdali go na nas, jako i
my zdamy go w dziedzictwie tym smarkaczom, co się nawet jeszcze nie porodzili.
Książki czułych metafizyków zawsze są o tym samym, lecz każdy z nich, jak
kornik kręci w bezmiarze możliwych słów swoją własną, niepowtarzalną a krętą
ścieżkę. Gdy podążamy za słowem metafizyka, mamy pewność, że jest jedyne i
niezastępowalne, choć w końcu podobne do tysięcy innych mądrych słów. I
właśnie w tej niepowtarzalnej powtarzalności metafizyki wykłada się i
uwierzytelnia prawda. Monika Braun ma ucho do prawdy. Jest prawdomówna. I
właśnie dlatego, że tak skrzętnie wymiata ze swoich tekstów fałszywe nuty, są
one tak ujmujące, miłe dla ucha i umysłu. To niełatwa sztuka, bo, wierzcie mi,
pokusa egzaltacji i tromtadracji jest w rzemiośle filozofa przemożna. Podobnie
jak pokusa ckliwości i banału. Za nic nie płacą filozofom tak dobrze, jak
właśnie za zdradę tego powołania do nasłuchiwania prawdy i starannego
poszukiwania dla niej trafnego słowa. To tak jak z muzyką za melodyjność i
forte płacą lepiej niż za cichy, szlachetny liryzm i skupienie. I z
aktorstwem, które czym oszczędniejsze w środkach, tym oszczędniejsze w gażach.
Auch in ihrem dritten Band präsentiert die Autorin wieder eine gelungene Auswahl von Texten und Fotos. In ihrer Lyrik beschreibt sie Jahreszeiten, ferne Länder, Natur und unterstützt ihre Impressionen durch eindrucksvolle Fotos. Beim Blick auf Beete und Blumenwiesen, aber auch unterwegs im Schwäbisch-Fränkischen Wald und anderswo findet die Autorin so manches lohnende Fotomotiv. Inspiration und Schreibanlass bieten zudem die originellen Kunstwerke ihres Mannes. Kurt und Monika Braun laden übrigens jedes Jahr an Himmelfahrt zu einem „Tag der Offenen Künstler-Garten-Tür“ ein.
