Piotr Mitzner Livres

Najnowszy tomik poezji Piotra Mitznera, to zbiór, w którym wiersze ogniskują się wokół kilku pytań: jak być dzieckiem, jak patrzeć na siebie jako na dziecko, jak rozliczać się ze swoim dzieciństwem i w końcu: czy dzieciństwo kiedyś się kończy? A jeśli kończy się rzeczywiście, to gdzie się wówczas podziewa? Co z nas, po jego minięciu, zostaje? - Książka jest pełna dramatycznych napięć i, ironicznych niekiedy, rozstrzygnięć i podsumowań..

Piotr Mitzner to poeta, biograf i edytor. Pracował w teatrach, w wydawnictwach niezależnych (Krąg, Karta, Spółka Poetów) i w Muzeum Iwaszkiewiczów. Prowadził ośrodek kultury Koło Podkowy. Od 1999 roku jest nauczycielem akademickim (UKSW), w latach 2000-2018 był zastępcą redaktora naczelnego miesięcznika Nowaja Polsza. Jako poeta debiutował w 1972 roku, w Kurierze Polskim. Pierwszy arkusz poetycki Dusza z ciała wyleciała wydał w drugim obiegu w 1980 roku. Jego wiersze przetłumaczono na języki: rosyjski, białoruski, angielski, niemiecki, francuski, czeski, albański, litewski, słoweński, hiszpański, bułgarski i hebrajski. Laureat Nagrody im. Edwarda Csató, Nagrody Edwarda Gordona Craiga, Nagrody Literackiej Fundacji Kultury, Nagrody Zeszytów Literackich im. J. Czapskiego i Nagrody Orfeusza. Nominowany do nagród poetyckich: Silesiusa, Nike, Nagrody Literackiej m. st. Warszawy, i Cogito. Jest redaktorem serii Biblioteka Zapomnianych Poetów, wydawanej przez Ośrodek Brama Grodzka w Lublinie. Mieszka na warszawskiej Pradze. Przejścia to obszerny wybór wierszy poety. Jak pisze Iwona Smolka w eseju do tego zbioru w dzieciństwie przepowiadano mu karierę telegrafisty w PAP-ie. Pisał tak, że krócej już się nie dało. Jak wiadomo, ze wszystkiego niemal się wyrasta. Z tej lakoniczności Piotr Mitzner nie wyrósł. Niezbyt często pojawiają się poeci, dzięki którym język ożywa, stare słowa, niemal zapomniane, nabierają wigoru, przyklejają się do innych i tworzą nowe znaczenia. Piotr Mitzner jest tym poetą, dla którego język zdaje się nie mieć tajemnic. Słowa mają swoje rodziny, żyworodne wypuszczają z siebie zielone gałązki, czyli jakby powiedział poeta moszczą się na tych zamierających. Słowa w tej liryce uśmiechają się do nas, bo jest w nich humor i żart, przekora. Bywają wieloznaczne, zaczepiają sobą nieprzynależne im, jakby się wydawało, obszary poznania. Niekiedy samą swoją budową wskazują na absurd rzeczywistości, którą powołują do istnienia. Ta poezja pokazuje nam, jak bardzo nieoczywista jest rzeczywistość, w której żyjemy. Poprzez sam język, neologizmy i grę słów poeta wprowadza czytelnika w świat, którego nie widać, otwiera na metafizyczny aspekt istnienia.

Niewidy to poemat nielinearny, nieprzekładalny na prozę, muzyczno-oniryczny, dotykający postaci mitologicznych i rzeczywistości. Można go czytać od początku do końca, a także inaczej, na przykład ruchem konika lub pchły. Jest on układanką i rozsypanką. Próbę tradycyjnego odczytania Niewidów prezentuje Autor na płycie-wizytówce dołączonej do książki (gdzie czytelnicy znajdą również szereg jego portretów). Piotr Mitzner (ur. 1955) to poeta, historyk literatury, biograf. Wydał między innymi tomy wierszy: Myszoser (2000), Pustosz (2004), Podmiot domyślny (2007), Dom pod świadomością (2008) oraz zbiór szkiców Gabinet cieni (2007). Laureat Nagrody Literackiej Fundacji Kultury, zbiory jego wierszy zostały nominowane do nagród Nike, Silesiusa i Cogito.

I dusza, i skaza, i 'ja' - wyrabiany, przelewany - i rzeczy, o których nie wiemy, co nam mówią i ta wiedza o niewiedzy własnej - ciągle jednak napiętej w oczekiwaniu. Nie zajrzałam ma ostatnia stronę okładki. Chciałam tylko opowiedzieć to, co się zdarzyło podczas czytania tych wierszy. Alina Brodzka

Monograficzne ujęcie postawy twórców wobec języka. Jest to monografia literackiej świadomości faktu, że język w pewnych sytuacjach jest po prostu bezradny.

jest miarą mierzą obwód czaszki mierzą tylko z zewnątrz

Powiadają mi, że wolności nie należy fetyszyzować, że nie jest wartością obiektywną. wiem jedno, że pomaga ona znosić trzęsienia ziemi, a potem zbierać to, co rozrzuciła Wielka Ręka, i układać na własną rękę w nową mozaikę.Co oznacza, że życie trwa.

W latach 1934-1936 w Warszawie, przy ul. Chocimskiej 35 działał polsko- rosyjski klub dyskusyjny 'Domek w Kołomnie', założony przez białego emigranta, wybitnego krytyka, Dymitra Fiłosofowa. Do zarządu klubu należeli między innymi: Rafał Marceli Bluth, Józef Czapski, Jerzy Stempowski.

Nie wiem, czym jest Rosja. Nie próbuję zrozumieć duszy rosyjskiej. Moja droga do Rosji prowadzi poprzez ludzi - moich znajomych, przyjaciół, którzy szukają prawdy o przeszłości. Próbują zachować ją i być sobą. Reagują na wszelkie przejawy łamania praw człowieka. Większość z nich to członkowie Stowarzyszenia 'Memoriał', które już niemal trzydzieści lat trwa przy swoich zasadach moralnych. Historia nie próżnowała i wtrącała się do moich rozmów z nimi, żądała podejmowania nowych wątków. Im natarczywiej to robiła, tym trudniej było badać przeszłość, choć równocześnie tym lepiej się ją rozumiało. Piotr Mitzner