Emilio Gentile Livres

Examining the impact of George W. Bush's presidency on American civil religion, Emilio Gentile argues that post-9/11, Bush shifted the narrative to create a partisan divide using religion. He leveraged his evangelical base to promote an exclusivist political religion, portraying Democrats as adversaries of religious values. This book delves into the historical context of this transformation and analyzes the Bush administration's efforts to redefine American identity through a religious lens, ultimately questioning the permanence of this shift.

The book explores Italy's political evolution in the 20th century, highlighting the rise of revolutionary nationalism that led to the establishment of a totalitarian regime. It examines how Italy became the first European country to abolish parliamentary democracy and institutionalize the cult of the leader. The narrative traces the roots of this radicalism through various nationalist movements, including La Voce and futurist nationalism, showcasing the significant impact these ideologies had on shaping Europe's right-wing radical landscape.

Emilio Gentile explores the intersection of politics and religion over the last two centuries, suggesting that political movements have adopted religious characteristics. He argues that secular entities—such as nations, states, and social classes—have evolved into belief systems, complete with myths, rituals, and commandments, fostering deep loyalty and reverence among their followers. This analysis reveals how politics has shaped human purpose and meaning, blurring the lines between faith and governance.

Una storia del nazionalismo italiano, dall'unità al secondo dopoguerra, che è anche la storia di un'idea: l'idea "nazione italiana". Una delle tesi principali del libro è che, mentre nel Risorgimento, nell'Italia liberale e anche nel fascismo è esistita un'idea della nazione sostanzialmente condivisa dalla maggior parte degli italiani, oggi questo non è più vero e di conseguenza siamo un "popolo senza nazione".

Prezentowana czytelnikowi polskiemu praca na temat początków ideologii faszystowskiej jest, być może, najważniejszym dziełem profesora Gentilego. Opublikowana po raz pierwszy w wydawnictwie Laterza w 1975 roku stanowiła istotny zwrot w refleksji nad dziejami faszyzmu i bardzo istotny moment kontrowersji politycznych (ciągle żywych) wokół tego fenomenu. Po wielkim przełomie politycznym we Włoszech w latach 1991-1992 i powstaniu II Republiki, Autor wznowił swoje dzieło w roku 1996 w wydawnictwie Il Mulino (w 2001 roku ukazało się tamże identyczne, trzecie jego wydanie). Miarą wartości opracowania Emilio Gentilego jest to, że po upływie dwudziestu lat od pierwszego wydania nie musiał dokonywać w swoim dziele żadnych poważniejszych zmian. Wznowione wydanie opatrzył jedynie obszernym Wprowadzeniem. Zreferował w nim ewolucję interpretacji historycznych faszyzmu, która w całej pełni potwierdzała jego oryginalne ustalenia. Praca zawiera bardzo wnikliwą analizę źródeł ideowych faszyzmu, od jego narodzin w końcu I wojny światowej (we Włoszech nadal zwyczajowo nazywanej Wielką Wojną), czyli od 1918 roku, aż do ustabilizowania dyktatorskiego reżimu Benito Mussoliniego w początkach 1925 roku. Lektura będzie szczególnie użyteczna w Polsce, gdzie brak wiedzy o tym fenomenie historycznym sprawia, że nadal jego nazwę próbuje się użytkować politycznie, według archaicznych szablonów kominternowskich.

Il regime fascista, ci racconta Emilio Gentile in questo nuovo e avvincente saggio, non era soltanto retorica, ma anche pittura, scultura, architettura, urbanistica. Gentile si conferma il vero erede italiano di George Mosse, attento, come lo fu lo storico tedesco, agli aspetti dell’estetica del potere.Dino Messina, “Corriere della Sera”Si aprì l’era del ‘piccone risanatore’. Per Mussolini attrezzo-simbolo di un attivismo frenetico che finiva per considerare Roma e la sua architettura passata e futura – come spiega molto bene Emilio Gentile – come arsenale di miti, deposito di destini imperiali, ma anche bersaglio di risentimenti che il duce nutriva fin dalla giovinezza nei confronti della città eterna.Filippo Ceccarelli, “la Repubblica”