Carl Frode Tiller Livres

"English translation first published in 2015 by Sort Of Books, London"--Colophon.

Generační výpovědí o současných Norech. O tom jak nevraždí, nejsou detektivy, prostě žijí. Žijí norsky v Norsku.

Hipnotyzujący portret destrukcyjnego idealisty. Ilekroć zdarzało mi się fantazjować o tym, że z sobą kończę, wyobrażałem sobie uroczysty, rytualny wręcz czyn w tym list pożegnalny, garnitur i ważne dla mnie miejsce. Dlatego ostatnią moją myślą, która przyszła, gdy w nagłym ataku paniki próbowałem ostro skręcić, było to, że mogłem trochę bardziej się postarać. Historia Terjego musiała skończyć się samobójstwem. Przez całe życie tłumił swoje uczucia, był ironiczny i szorstki, a naturę rozumiał lepiej niż innych ludzi. Carl F. Tiller stopniowo cofa się do coraz wcześniejszych wydarzeń i wnika w psychikę swojego bohatera, by stworzyć fascynujący obraz jego dramatu egzystencjalnego i walki z wewnętrznymi demonami.

An Heiligabend besuchen Elisabet und Sakarias das Grab ihres verstorbenen Sohnes. Während sie getrennt sind, kehren sie ins Familienhaus zurück. Am Klavier spielt Elisabet ein Stück ihres Sohnes, was Erinnerungen und Melancholie weckt. Trotz der Trauer erleben sie ein neues Gefühl von Zusammengehörigkeit und spüren die Präsenz ihres Sohnes.

ODWAŻNA OPOWIEŚĆ O RELACJACH, KTÓRE JEDNOCZEŚNIE NAS NISZCZĄ I BUDUJĄ. Elisabet i Sakarias właśnie wyszli z cmentarza. To ich pierwsze święta bez syna. Kiedy Johannes żył, wszystko wyglądało inaczej. Teraz mieszkają osobno i od dawna nie mają wspólnych planów. Niespodziewanie jednak spędzają razem wieczór. Sakarias udaje, że nie widzi pustych kieliszków w mieszkaniu Elisabet, a ona gra na pianinie, próbując podtrzymać świąteczną atmosferę. Trudno wypełnić pustkę pomiędzy ludźmi, którzy kiedyś byli sobie bliscy. I choć przy dźwiękach znajomych melodii powracają wspomnienia oraz poczucie obecności ukochanego dziecka, to czy małżonkowie są gotowi rozliczyć się z przeszłością? Trochę jak u Bergmana, a trochę jak u Lyncha. Najbardziej nęcąca w prozie Tillera jest tajemnica. Płynne tożsamości bohaterów, przeplatające się plany czasowe i zdania, które nakładają się na siebie jak we śnie. Warto dać się uwieść tej historii. Jakub Kornhauser Ucieczka Tillera to zaskakująco bezpretensjonalna i intrygująca powieść, która mówi o komunikacji z nieznanym i trudzie, z jakim odbudowuje się pogruchotany świat. Agnieszka Wolny-Hamkało

Das Leben kann nur rückwärts verstanden werden, gelebt werden muss es vorwärts, heißt es bei Søren Kierkegaard. Terje liegt nach einem Suizidversuch im Sterben. Er lässt sein verpfuschtes Leben Revue passieren. Auf der Suche nach Antworten gräbt er sich immer tiefer in die schmerzhafte Vergangenheit, soghaft getrieben von den blinden Flecken des eigenen Lebens: der depressiven, alkoholkranken Mutter, dem abwesenden Vater, dem Abrutschen in Ticks und Gewalt als junger Mann, und dem quälenden Gefühl des Verlassenseins, das ihn immer bestimmt hat. Momente des Friedens fand er nur in der Natur. Ruhelos stellt Terje sich im Krankenhaus seinem Leben vom Ende bis zum Anfang, vom Tod bis zur Kindheit. Ein bewegendes Buch, erzählt wie im Rausch - über endgültige Entscheidungen, Vorherbestimmung und die Freiheit des Einzelnen.

David hat sein Gedächtnis verloren. Eine Anzeige ermutigt alte Bekannte, ihm zu schreiben, um ihm so zu helfen, die eigene Vergangenheit wiederzufinden. Ole, Tom Roger und Paula reagieren, doch welche ihrer mysteriösen Erzählungen stimmen wirklich? Wer lügt, und warum? Wem kann David vertrauen? Im zweiten Teil der Trilogie des Norwegischen Ausnahmeautors Carl Frode Tiller wird David eingekesselt von Vergangenheit und Gegenwart, von Erinnerungen an Kindheit und Jugend in Norwegen, von erschreckenden Familiengeheimnissen, Drogen, Verbrechen, Gewalt, die bis zum äußersten geht. Wer ist David wirklich? Und was hat all das mit ihm zu tun?