Amedeo Cencini Livres

Jesteśmy cywilizacją wytwarzającą zbyt wiele brudów - i nie wiemy, jak się ich pozbyć. Mówimy zbyt wiele rzeczy pustych i banalnych - i nie umiemy rozpoznać, co jest prawdą. Aby podjąć wyzwania, przed jakimi stajemy, potrzebny jest nam zupełnie nowy rodzaj odwagi. W przeciwnym razie zadusimy się pozostałościami po tym, co sami wyprodukowaliśmy i skonsumowaliśmy. Czy to wszystko ma także jakąś wymowę dla Kościoła oraz dla rodzaju „pokarmu i komunikacji” w jego obrębie? Czy bezpłodność powołaniowa może być niepokojącym znakiem chorego albo przynajmniej niezupełnie zdrowego organizmu kościelnego? Bóg powołuje i powierza misję - czy jednak potrafimy pójść za tym powołaniem?

Dítě dnes stojí ve středu pozornosti možná víc, než by bylo zdrávo. Je tomu tak z více důvodů. V Evropě přibývá jedináčků a děti se stávají „vzácným zbožím“. Ale narůstá též rodičovský narcismus, který s sebou nese jak přílišnou touhu po tom, aby děti vynikly a byly úspěšné, tak i neschopnost klást na ně zdravé nároky a vést je k zodpovědnosti. Autor hledá rovnováhu mezi rodičovskou autoritou a spontánním růstem dítěte, mezi aktivním výchovným zasahováním a svobodou dítěte, která je nezbytná pro samostatný dospělý život. Jen pokud děti zažijí zdravě položené hranice, budou schopné respektovat pravidla mezilidského soužití.

Psychologie seberealizace a autoidentifikace v Bohu. „Poznat sebe sama je potřebou a povinností pro každého z nás. Člověk potřebuje vědět, kým je; nemůže žít, neobjeví-li, jaký má jeho život smysl. Jestliže nepozná svoji pravou hodnotu a důstojnost, riskuje pocit neúspěchu a nenaplnění.“ To jsou úvodní slova této neobyčejně svěží a moudré knihy, v níž nám autor nabízí různé úvahy, postřehy a otázky, které nám mohou pomoci při objektivním poznávání sebe sama.

Podtitul: Jak doprovázet mladé lidi k středobodu života. Hledat své místo v životě znamená vydat se na vnitřní putování směrem k jádru svého bytí a na něm postavit svou budoucnost. Autor v této knížce vysvětluje, co je jeho podstatou a objasňuje, jaký je jeho význam v rovině psychologické i v rovině víry. Všímá si, jak se k hledání středobodu staví mladí lidé, a načrtává cestu, jak doprovázet mladého člověka při jeho hledání.

Podtitul: Rozlišovat Boží působení v osobním životě. Křesťanská víra je opravdová pouze tehdy, když je osobní, hluboce propojena s každodenním životem a když vyznává Boha, který na našich životních cestách kráčí vedle nás. Neexistuje tedy jiný autentický způsob prožívání víry, než je neustálé hledání Boží přítomnosti a rozlišování Božího působení v našem životě. Kniha nabízí užitečné impulsy nejen těm, kteří doprovázejí mladé lidi, ale všem, kdo touží po tom, aby jejich vztah s Bohem byl stále živější a plodnější. Autor je uznávaným odborníkem na psychologii a psychoterapii, přednáší pastoraci pro povolání a výchovu k rozlišení povolání a vede kurzy aplikované psychologie pro formátory.

W każdym z nas spotykają się i walczą nieustannie dobro i zło, święty i grzesznik. Nie jest łatwo uporządkować tę wewnętrzną dialektykę, zwłaszcza gdy żyje się razem. Trzeba to jednak uczynić, jeśli relacja ma być prawdziwa. W swojej nowej książce Amedeo Cencini opisuje trudności życia konsekrowanego, wskazując jednocześnie na sposób, w jaki można stworzyć prawdziwą i braterską relację. Ze znaną sobie przenikliwością pragnie udowodnić, że można zbudować komunię nie tylko mocą dobra, które jest w każdym, lecz także na bazie doświadczenia zła osobistego i wspólnotowego. Książka ta jest niezwykle ważną lekturą dla wszystkich zakonników i zakonnic, a także wspólnot chrześcijańskich, które wciąż potrzebują na nowo się odradzać, codziennie odkrywając i odnawiając radość życia konsekrowanego.

Wyjątkowość książki w świecie przesiąkniętym indywidualizmem polega na jednoznacznym wyrażeniu przekonania o tym, że życie staje się możliwe do przeżycia jedynie wtedy, gdy spędza się je razem. Życiu konsekrowanemu, które często jeszcze identyfikuje się z ideałem doskonałości, przypomina, że przeżywając wspólnie doświadczenie słabości, możemy smakować i głosić Wieczność.

Formacja ciągła jest jak oddech, towarzyszy przez całe życie kapłanowi i osobie zakonnej, powoduje, że życie realizuje się według planu Boga. Stan formacji permanentnej, będący tematem rozważań ojca A. Cenciniego, ma chronić kapłana i osoby konsekrowane przed frustracją, pozwala na uczenie się i ubogacanie każdym fragmentem prawdy i piękna. Ciągła formacja jest działaniem Boga, a zatem jest przede wszystkim darem i łaską, a nie jedynie wysiłkiem człowieka. Wymaga jednak pełnej otwartości ze strony człowieka, musi się opierać na inteligentnej i czynnej gotowości do uczenia się od każdego, w każdej chwili i w każdym wieku. Człowiek obdarzony łaską nie poddaje się biernie biegowi czasu, lecz mądrze wchodzi w jego różne rytmy (dzienny, tygodniowy, miesięczny i roczny). Stara się odnaleźć harmonię między nimi a rytmem ustanowionym przez niezmiennego i wiecznego Boga, który wyznacza dni, wieki i czas.