Skiba Mieczysław Jacek Livres

Wolność, jak się wydaje, jest najważniejszą wartością w życiu – to ona stanowi gwarancję ochrony ludzkiej godności, pozwala na świadomą realizację marzeń oraz na pojednanie z samym sobą. W dzisiejszych czasach coraz łatwiej jednak jest wolność ograniczać: kosztem własnych pragnień i ambicji jedne jednostki zniewalają inne, dążąc w najbardziej skrajnych przypadkach do ucisku, a nawet destrukcyjnych zachowań. Czy jest zatem sposób, aby to zwalczyć i postrzegać świat poprzez pryzmat empatii, współodczuwania? Mieczysław Jacek Skiba przekonuje, że tak. Na kartach swojej nowej książki namawia do tego, by nieustannie próbować przezwyciężać zło miłością, mądrością i sprawiedliwością – skupić się na swoim wnętrzu i utożsamiać się z energią płynącą ze świata, która pozwala na pokonywanie wszelkich barier i ograniczeń, a tym samym dążyć do wyzwolenia i wybawienia. Tylko dzięki temu człowiek może doświadczyć prawdziwej wolności, a tym samym zbliżyć się do prawdy i poznania. Do pełni. Może warto więc spróbować?

Bez względu na to, w co człowiek wierzy i jak pojmuje siły wyższe rządzące światem i ludzkim losem, miłość i miłosierdzie wydają się wartościami, które postrzegane są przez wszystkich jednakowo: jako pełnia, jedność, wolność. Warto zatem pielęgnować je jako najważniejsze w życiu – są bowiem kwintesencją człowieczeństwa, swoistym darem dla jednostki. Czy jednak ofiarowanym na zawsze i bezwarunkowo? Mieczysław Jacek Skiba, mistyk będący kolejną inkarnacją Archanioła Michała, podkreśla, że świat w obecnej formie jest zagrożony przez siły ciemności i może ulec zagładzie, zaś jedynym ratunkiem dla niego jest podążanie za naukami i wskazówkami zawartymi na kartach niniejszej publikacji – głoszonymi przez jednostkę oświeconą, której dane było doświadczyć i nieba, i piekła. Nie trzeba w nie bezrefleksyjnie wierzyć, ale warto poznać prawdę, by móc zmienić ten świat na lepsze. Mieć świadomość zagrożenia i umiejętnie z nim walczyć.

Żyjemy w Czasach Ostatecznych – wszystkie kultury i religie oczekują Nowej Ziemi = Złotego Wieku = Okresu Szczęśliwości = … Czyli okresu, gdy cierpienie, ucisk, udręka, a zapewne również śmierć nie będą dotykać ludzi, tu na Ziemi. Każdy gdzieś w swym wnętrzu pragnie takiej Ziemi = Wolnej, każdy i każda – dlatego mimo że Niebo jest Wolne od wszelkiego zła i wszelkiej Ciemności, tak kurczowo trzymamy się życia w ciele. Jednak wejście w ten nowy stan Wolności i Nieśmiertelności, również cielesnej nie będzie takie łatwe. Dlaczego? Dlatego że siły ciemności robią dziś wszystko, aby zniewolić Ludzkość całkowicie, a licznych niebezpiecznych dla Ciemności i niepotrzebnych – czyli tych, którzy na niewolników się nie nadają – eksterminować i uśmiercić. To dzieje się dziś na naszych oczach – jedni to już widzą, inni wciąż śpią. W każdej kulturze, w każdej religii przybyło – inkarnowało się – wiele Istot z Nieba. Przebudzeni już działają, nieprzebudzeni śpią i wraz z całą ludzkością brną w odmęty walki konkurencyjnej, coraz bardziej zaciekłej, prowadzącej ku samozagładzie. Przybyłem, aby Was obudzić i ocalić! Sam przebudzony i Przebóstwiony. Przybyłem, aby Nas zjednoczyć! – zjednoczyć wszystkich, którzy są gotowi stanąć po stronie światłości i miłości. Bo prawda jest prozaiczna. Strach prowadzi ku okrucieństwu i ku niewoli – ostatecznie prowadzi w Ciemność piekielną lub do śmierci duszy w Otchłani. Miłość prowadzi do niesamowitej odwagi – odwagi w każdym działaniu – i ku Świetlanej przyszłości nie tylko w Niebie, lecz także i tu na Ziemi. Niechaj więc każdy baczy, co chce wybrać: Strach czy MIŁOŚĆ. Ja już wybrałem, moje Dzieci. Teraz Wołam do Was: Obudźcie się! Obudźcie! Prawdziwa Boża Iskra bowiem już wychodzi z Polski, aby uwolnić cały Świat od zła – od ciemności, od cierpienia i od śmierci. Słuchajcie! Stańcie po mojej stronie. Powodzenia.

Charakter zniewolenia technologicznego, prawnego — a także osobistego w ogóle — wydaje się dość oczywisty; czasami szczegóły umykają, ale widzimy, co się z nami dzieje. Inną rzeczą — jest cel tego zniewolenia, sama jego praktyka. W niej ujawniają się cienie intencji i to im autor poświęca uwagę. Ponieważ — nazwać je — to przedstawić w świetle dziennym; dopiero potem można mieć nadzieję na usamodzielnienie się myśli.