Theodor Kröger Livres

Que faire lorsque l'avenir ne propose plus que massacres, démences, colonnes de prisonniers et wagons à bestiaux ? A quoi se raccrocher lorsque triomphent les totalitarismes, les peurs et le froid ? Condamné à mort en 1914, puis au bagne, la pendaison étant "provisoirement commuée en bannissement perpétuel en Sibérie", le jeune Theodor Kröger, une fois libre, participe à l'extraordinaire aventure d'isoler un village russe du reste du monde. Cacher les chemins. Transformer les forêts en labyrinthes. Disparaître des cartes pour échapper au chaos... Combien de temps ? Le Village oublié, best-seller mondial à sa publication en 1950, témoigne de cette incroyable histoire. C'est aussi un chant dédié aux mystères de l'âme russe ainsi qu'à la taïga, seule capable de résister à la folie des hommes...

Děj tohoto románu,který byl napsán o patnáct let později,než se příhody skutečně udály,je těžen z autorova vlastního prožitku.Vzpomínka na čtyři léta strávené v daleké Sibiři zůstala hluboko v autorově paměti.

Co czuje człowiek, któremu udało się uciec z piekła syberyjskich tundr?nNienawiść? Rezygnację? Tęsknotę?nTheodor Kröger, po latach naznaczonych wojną, głodem i cierpieniem, liczy na to, że jego tułaczka dobiegnie końca. W Berlinie, do którego udało mu się dotrzeć, napotyka na swej drodze sierotę z ogarniętej chaosem Rosji. Wraz z upływem lat pomiędzy nim a Nataszą – fascynującą dziewczyną, która wyrośnie na światowej sławy artystkę – zawiązuje się szczególne uczucie.nNatasza. Moje miejsce w twoim sercu to opowieść o miłości, bez której nie ma nadziei na lepsze jutro, to historia, w której ekscytujący Berlin okresu międzywojennego i majestatyczne góry Szwajcarii niekoniecznie mają do zaoferowania więcej niż mała, zapomniana syberyjska wieś…nZamknąłem za sobą pewien okres życia, w którym bezlitosny los sprowadził mnie z rozpromienionych słońcem wysokości w bezduszną, ponurą ciemność. Zostało mi zabrane światło, jakim opromieniona była moja młodość, światło rozjaśniające i ogrzewające całe moje jestestwo. Zwiodło mnie ono na manowce, podobnie jak moich towarzyszy niedoli na Syberii, którzy bez słowa i pełni pogardy dla życia opuścili słoneczny blask, kierując się w stronę cienia.