Książka Katarzyny Wądolny-Tatar Narracje (re)konstrukcyjne, narracje
interwencyjne, literackie reprezentacje dzieciństwa poświęcona szeroko pojętym
motywom dzieciństwa w literaturze to ważny głos w badaniach polskiej prozy dla
dzieci, analiza różnych sposobów ukazywania historii, literatury jako medium
pamięci i postpamięci, sposobów przedstawiania najbardziej palących problemów
współczesności i powinowactwa między literaturą bezprzymiotnikową a
dziecięcymi lekturami. Z recenzji dr hab. Agnieszki Kwiatkowskiej, prof. UAM
(Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu)
Koncepcja rodzinnej fenografii, której [Autorki] podporządkowały swój namysł
nad dorobkiem literackim Ferenc, Jankowskiego, Janko i Wieczorek, pozwala na
ogląd dwuaspektowy, uwzględniający zarówno wymiar indywidualny badanych
tekstów, jak i ich wzajemną kontekstowość. Obu modelom lektury sprzyja
przejrzysta kompozycja publikacji poszczególne segmenty poświęcone tytułowym
bohaterom książki z sukcesem wpisują się w stan badań na ich temat, tworząc
jednocześnie strukturę potencjalnie dialogową, to jest opartą na wymianie
wątków i wniosków, której może podjąć się czytelnik pracy. Tę swoistą
kłączowatość, którą podpowiada /Fenografia rodzinna/, wypada uznać za jej
największą zaletę, odzwierciedla ona bowiem model literatury pojmowanej jako
system naczyń połączonych, którego podstawą funkcjonowania jest nieustannie
toczony, Bachtinowski z ducha, dialog i alternacja myśli. ( Z recenzji dr hab.
Iwony Gralewicz-Wolny ) Tytułowa fenografia rozumiana jest tu jako badanie
literacko zakodowanych rodzinnych interakcji, rekonstrukcja odbywającego się w
tekstach dialogu rodziców i ich dzieci, tropienie śladów rodzinnej
autorecepcji, ujawniającej wzajemne zależności i inspiracje. U podstaw tej
wielopodmiotowej i wielokrotnie (poetycko i prozatorsko) relacjonowanej
opowieści leżą dramatyczne wydarzenia wojenne w rodzinnej wsi Sochy, które jak
przekonująco pokazują autorki ukształtowały życie i pisarstwo nie tylko Teresy
Ferenc, lecz zorganizowały wyobraźnię lub stały się negatywnym punktem
odniesienia także dla form pisarskich pozostałych członków rodziny. ( Z
recenzji dr hab. prof. UAM Joanny Grądziel-Wójcik ) *
