Jarecka Dorota Livres

Rottenberg - wybitna polska kuratorka i krytyk sztuki. To burzliwa historia emancypacji i odnajdywania własnej drogi. Zaczyna się w latach 60. ubiegłego wieku, gdy Anda Rottenberg stawia pierwsze zawodowe kroki w warszawskiej Zachęcie i taneczne w Hybrydach. Rozwija się na tle przełomowych momentów polskiej historii: roku 1968, 1976, 1980 i 1989. Każdy z nich inaczej przeplata się tu z jej biografią i współczesną sztuką. Na początku ustrojowej transformacji Rottenberg była dyrektorką Departamentu Plastyki Ministerstwa Kultury. Mogła obserwować rozmontowywanie starego systemu i tworzenie nowego. Gdy wróciła do Zachęty w latach 90. już jako jej dyrektorka, znalazła się w epicentrum najważniejszej bitwy o sztukę, jaka się toczyła w Polsce. Bitwy, w której chodziło o prawo jednostki, czyli artysty, do wolności wypowiedzi. Przez wiele lat usiłowała założyć w Warszawie muzeum sztuki nowoczesnej i spotykała się ze ścianą. Dzisiaj nie musi już nikomu nic udowadniać. Pracuje nad kolejnymi wystawami, wykłada w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Jeździ po Warszawie na rowerze.

Książka Doroty Jareckiej jest istotnym wkładem w poznanie polskiej historii sztuki „zaraz po wojnie”. Autorka korzysta ze współczesnych propozycji metodologicznych w psycho analitycznie oraz krytycznie i feministycznie zorientowanej historii sztuki, a także z dorobku nowej humanistyki. Ujmuje związki historyczne nie w ramach binarnych opozycji, lecz złożonych sieci (rizomatycznych) i tasujących się warstw czy płaszczyzn (plateau). Relatywizacja związków między marksizmem, realizmem i surrealizmem, oddaje nowatorski charakter pracy, która w miejsce wydarzeniowej historii stawia historię dyskursywną (krytyczną) destabilizowaną w polu politycznym przez elementy badanego układu: ideologii, estetyki, sztuki. Prof. Andrzej Turowski To praca wybitna. Przez pryzmat sztuki i krytyki artystycznej odczytująca doniosły obszar kultury polskiej, świadomie i integralnie wielodyscyplinarna. Oddaje wielokierunkowe wędrówki pojęć i obrazów w środowisku lewicy artystycznej. Fundujące znaczenie ma przyjęte rozumienie surrealizmu jako przede wszystkim formacji mentalnej, intelektualno-artystycznej, aprobującej wolnościowy repertuar wartości, a nie styl. Struktura sieciowa pozwala umieścić wiele faktów, wydarzeń i dzieł, pozwala na daleko posuniętą grę skojarzeń, zarazem rodzi pytania o kryteria ich doboru, o warunki brzegowe, o granice. Otwarta jest na sąsiedztwo — krytykę literacką, kształtujący się marksizm w badaniach nad sztuką, konsekwencje wojennej traumy, wyzwania nowej sytuacji ustrojowej, relacje i zależności między estetyką a polityką. Kluczem do nowego ujęcia jest pokonanie ostrego oddzielenia nowej epoki tuż po wojnie od czasu wojennej katastrofy oraz lat przedwojennych. Wzięcie w nawias magicznych, odcinających dat umożliwia przywrócenie ciągłości kultury i zaznaczenie zmian. Prof. Maryla Hopfinger