Chmielewski Witold Jan Livres

Książka Witolda J. Chmielewskiego jest dobrze przygotowaną monografią, opisującą mało znany epizod losów polskich dzieci, którym udało się opuścić ZSRS wraz z armią generała Władysława Andersa, a które – poprzez Teheran i Persję – znalazły schronienie w Nowej Zelandii. Mimo że historii tych dzieci poświęcono kilka książek, zwłaszcza wspomnieniowych, to monografia Witolda J. Chmielewskiego jest pierwszym tak głęboko analizującym problem opracowaniem. Materiału do tej pogłębionej analizy dostarczyły archiwalia, odnalezione przede wszystkim, choć nie tylko, w archiwum Instytutu Polskiego i Muzeum im. gen. Władysława Sikorskiego w Londynie. […] Mamy do czynienia z rzetelnie przygotowanym studium, opartym na obszernej i szczegółowej dokumentacji źródłowej, studium wzbogaconym dzięki wieloletnim zainteresowaniom Autora tą problematyką. Prof. dr hab. Leszek Zasztowt Historia polskich dzieci w Nowej Zelandii od lat zajmuje badaczy, głównie historyków, historyków oświaty i socjologów. Powstały już publikacje dotyczące tej grupy dzieci, które od 1944 r. przybywały wraz z opiekunami do Nowej Zelandii, do portu w Wellington, a potem zostały umieszczone w Obozie Polskich Dzieci w Pahiatua. Te publikacje były głównie artykułami w czasopismach lub tekstami pokonferencyjnymi, a ich autorzy bazowali na niepełnych danych źródłowych oraz opracowaniach. […] Dlatego też z zadowoleniem należy przyjąć pracę Witolda J. Chmielewskiego. Autor podjął się niełatwego zadania, gdyż kolejne wejrzenie w tułaczą historię dzieci polskich w Nowej Zelandii wymagało nowego podejścia i poszukiwania tego, co jeszcze nie zostało odkryte. W całości praca Witolda J. Chmielewskiego jest oryginalna, wartościowa i poszerza naszą wiedzę o losach polskich dzieci w Nowej Zelandii w latach 1944–1949. Jest to monografia kompletna i poprawnie opracowana, a o jej wartości naukowej świadczy rzetelna analiza zgromadzonego materiału źródłowego oraz przedstawienie sytuacji dzieci polskich w Nowej Zelandii w szerokim kontekście zmian społeczno-politycznych, jakie działy się u schyłku II wojny światowej i po jej zakończeniu. Prof. dr hab. Janina Kamińska

Harald Pięknowłosy (ok. 850-933), wedle przekazów skandynawskich, został pierwszym królem zjednoczonej Norwegii. Postać tego wybitnego monarchy, należy do grupy władców, których żywoty okraszono na kartach kronik, bogatym materiałem anegdotycznym, a nierzadko mitologicznym, oraz niestety, licznymi przekłamaniami. Szczególną rolę w kształtowaniu takiego wizerunku Haralda odegrał islandzki erudyta, Snorri Sturlusson. W biografii króla, zawartej w Heimskringli, odnotował on wiele szczegółów praktycznie nie weryfikowalnych na bazie pozostałych źródeł. Wedle tradycyjnej chronologii, młody król Vestfoldu, objął władzę po swym tragicznie zmarłym ojcu, Halfdanie Czarnym w 866 roku, a już w 872 roku, po zwycięstwie na wodach Hafrsfiordu, miał się stać niekwestionowanym władcą całej Norwegii. Współczesne badania źródłowe dowodzą, iż bezkrytyczne trzymanie się tej tradycji, zapisanej w dziele Snorriego, nie wytrzymało próby czasu, a czasy panowania tej wybitnej postaci świata wikingów, należy poddać wnikliwej weryfikacji. Niniejsza praca, stanowi zapowiedź takich badań, podnosząc szeroko kwestię związków Haralda, jego potomków oraz kampanii militarnych, które miały niebagatelny wpływ na wyprawy morskie Skandynawów w drugiej połowie IX wieku i początkach wieku X, jak również czasu samych wydarzeń unieśmiertelnionych przez Snorriego Sturlussona.

Działalność naukowa i praca szkół wyższych w okresie pierwszych powojennych lat została przedstawiona w wielu publikacjach. Osobą, która wywierała bardzo istotny wpływ na tę ważną dziedzinę życia społeczno-gospodarczego i kulturalnego Polski, był Stanisław Skrzeszewski. Człowiek o przekonaniach komunistycznych, związany z tą ideologią i opartym na niej systemem wartości. On to w drugiej połowie lat czterdziestych XX w. nakreślił i zainicjował w praktyce politykę naukową w Polsce. Realizował ją z dużą konsekwencją, przy pomocy odpowiednio dobranych współpracowników.

Prof. UJK dr hab. Witold Jan Chmielewski jest absolwentem Liceum Pedagogicznego w Wolborzu, Studium Nauczycielskiego w Raciborzu, Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Opolu i Studium Pedagogicznego (oligofrenopedagogika) Instytutu Kształcenia Nauczycieli w Warszawie. Doktorat uzyskał w Akademii Świętokrzyskiej w Kielcach, a stopień doktora habilitowanego nauk humanistycznych w zakresie pedagogiki, na Uniwersytecie Wrocławskim. Pracuje w Instytucie Nauk Pedagogicznych Uniwersytetu Jana Kochanowskiego w Kielcach Filia w Piotrkowie Trybunalskim, gdzie kieruje Zakładem Pedagogiki Pracy i Teorii Rozwoju Zawodowego. Przez kilka lat był zatrudniony w Mazowieckiej Wyższej Szkole Humanistyczno - Pedagogicznej w Łowiczu. Zainteresowania naukowe, opiera głównie na kwerendach archiwalnych w Instytucie Polskim i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie, Bibliotece Polskiej w Paryżu i Archiwum Kultury w Maisons - Laffitte (Francja), Archiwum Akt Nowych Warszawie, Instytucie Pamięci Narodowej w Łodzi, Archiwum Nauki PAN i PAU, Bibliotece PAU i PAN w Krakowie, archiwach archidiecezjalnych w Częstochowie, Katowicach i Krakowie. Utrzymuje stały kontakt z Polskim Uniwersytetem na Obczyźnie w Londynie. Tematyka badań naukowych dotyczy kształcenia nauczycieli, historii administracji szkolnej w Polsce, działalności Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego w Londynie, organizacji szkolnictwa polskiego na uchodźstwie w Wielkiej Brytanii, na Bliskim Wschodzie, w Indiach, Afryce i Meksyku w czasie drugiej wojny światowej, starań o utrzymanie narodowego charakteru Biblioteki Polskiej w Paryżu w latach czterdziestych i pięćdziesiątych ubiegłego wieku, dziejów nauki, zwalczania katolickich placówek edukacyjnych w okresie powojennym.

'Popieram opublikowanie pracy W. Chmielewskiego w formie oddzielnej książki, jest to bowiem rzecz w polskiej literaturze historyczno-oświatowej zupełnie nowa, a przy tym bardzo interesująca, gdyż ukazuje mało znane, a godne uznania wysiłki wojennej emigracji polskiej na polu kształcenia nauczycieli, którzy nierzadko spożytkowali zdobytą wiedzę w szkolnictwie emigracyjnym, a także w pracy zawodowej po powrocie do kraju.' prof. dr hab. Stanisław Mauersberg Publikacja powstała we współpracy z Instytutem Historii Nauki Polskiej Akademii Nauk.