Księgarnia Akademicka Livres

Oddziaływanie konstytucji na stosunki horyzontalne trzeba widzieć w szerokiej perspektywie. Promieniowanie norm, zasad i wartości konstytucyjnych, ich przenikanie do systemu prawa prywatnego, wyznaczanie standardów zachowań podmiotów prywatnych znacząco rozszerza przestrzeń konstytucyjną, w której funkcjonuje państwo, społeczeństwo i jednostka. Akceptacja poglądu o horyzontalnym działaniu praw konstytucyjnych zmienia nasz sposób postrzegania konstytucji, jej roli i funkcji oraz możliwości jej stosowania w praktyce. Konstytucja oto przestaje być bowiem jedynie zbiorem zasad definiujących organizację i funkcjonowanie aparatu państwowego, a staje się instrumentem kreowania społeczeństwa demokratycznego oraz aksjologicznym punktem odniesienia dla oceny procesów, zachodzących w tym społeczeństwie. Podstawowym celem naszym badań było przedstawienie bogactwa różnorodnych rozwiązań przyjmowanych na gruncie współczesnych konstytucji i stosowanych w praktyce pod szyldem horyzontalnego działania praw konstytucyjnych. Cel ten chcieliśmy osiągnąć nie tylko poprzez stworzenie starannie dobranego wachlarza państw, ale również poprzez zaangażowanie w realizację projektu naukowców reprezentujących różne kraje i różne ośrodki akademickie. W skład międzynarodowego zespołu badawczego weszli zatem naukowcy z Albanii, Grecji, Ukrainy i Polski, co ostatecznie przesądziło o dwujęzycznym charakterze przygotowanej przez nas publikacji. Ze wstępu

XX-wieczne totalitaryzmy i starsze od nich, częściowo nakładające się na nie dziedzictwo imperialne (a także dziedzictwo ruchów antyimperialnych) stanowią fascynujące tworzywo zbiorowej pamięci w całej Europie Wschodniej, na jej „skrwawionych ziemiach”. W nawiązaniu do aktualnych metodologicznych debat wokół tej problematyki, z intencją wypełniania wciąż istniejących „białych plam” na mapie studiów nad wschodnioeuropejską pamięcią wyniknął pomysł tego tomu. Spotykają się w tej książce teksty, które ukazać mają ową różnorodność doświadczeń historycznych w Europie Wschodniej łączących się z imperialną przeszłością. Od analizy fenomenu pamięci dominującego imperium (w tym przypadku rosyjskiego), poprzez nie mniej ciekawe zjawisko tworzenia pamięci zbiorowej etniczno-kulturowej peryferii (w tym przypadku Kałmuków), odradzania po 1918 roku, w warunkach II Rzeczypospolitej, pamięci Polski jako imperium, aż po katalogi współczesnych „miejsc pamięci” na Białorusi i w krajach nadbałtyckich (oraz studium prowadzonej wobec tych krajów ofensywnej „polityki pamięci” przez Rosję Putina), a wreszcie – odrębną, fascynującą historię pamięci środowisk anarchistycznych w Polsce i Rosji; to jest podstawowy zakres tematyczny tego tomu. Autorzy mają nadzieję, że pomaga on z nowych perspektyw zobaczyć Europę Wschodnią, nasze – kształtujące się w niej – pamięci zbiorowe i nasze tożsamości, dla których wciąż istotne pozostają imperialne wyzwania.

Zaletą tej publikacji jest wieloaspektowość i aktualność omawianych w niej kwestii związanych z nieprawidłowościami w polskim życiu publicznym, w tym w praktyce politycznej, co pozwala (…) przypuszczać, że publikacja spotka się z zainteresowaniem politologów, socjologów, prawników i wszystkich interesujących się problematyką komunikowania politycznego i rozwojem polskiej demokracji. prof. nadzw. dr hab. Katarzyna Pokorna-Ignatowicz Na uznanie zasługuje zgromadzenie w jednym tomie tak zróżnicowanych tematów w ramach jednego obszaru badawczego. Zaprezentowana tematyka obejmuje szerokie spektrum problemów patologii w życiu publicznym. Ten wielowymiarowy charakter całej pracy dotyczy także zgromadzonej tu literatury przedmiotu. Jednocześnie u zdecydowanej większości badaczy widać ogólną erudycję politologiczną oraz dobrą znajomość tematyki, której się podjęli. prof. dr hab. Andrzej Piasecki

Książka Przybyszewski. Re-wizje i filiacje jest ważnym wydarzeniem zarówno w zakresie badań nad twórczością autora Śniegu, jak i nad wczesnym etapem polskiego modernizmu. Można ją czytać jako wielką polifoniczną dyskusję o wartości dzieła Przybyszewskiego dla literatury polskiej i europejskiej. Zdecydowana większość badaczy, idąc za nowatorskimi badaniami Gabrieli Matuszek, dostrzega w Przybyszewskim pisarza nowoczesnego, ściślej mówiąc: twórcę inicjującego światoobraz nowoczesnego człowieka i formy jego artystycznego wyrazu. W tej grupie pojawiają się studia wyznaczające nowe perspektywy i obszary badań, np.: wyrażanie uczuć i treści duchowych przez „mowę ciała” oraz ekspresję płci (G. Matuszek); biseksualność podmiotu (Adrian Mrówka); freudowski „przymus powtarzania“ w planie fabularnym i obrazowo- poetyckim (Anna Czabanowska-Wróbel); podporządkowanie wizji człowieka archetypowi błądzenia i upadku (Katarzyna Badowska); możliwość odczytania twórczości autora Confiteoru w bogatym kontekście, znamiennym dla początków nowoczesności: w strefie przenikania się świadomości scjentycznej i mistycznej (Anna Dziedzic); twórcza recepcja dzieła Przybyszewskiego w pokoleniu „wizjonerystów“ – lata 30-te XX wieku (Ewa Kołodziejczyk). Na przeciwnym biegunie sytuują się stanowiska rewizjonistyczne, których autorzy albo wracają do dawnego image’u autora Dzieci szatana – artysty zmarnowanego talentu, który błędnie interpretuje nowe zjawiska w sztuce (Paweł Dybel), albo zarzucają mu nierozumienie kluczowego filozofa epoki, A. Schopenhauera (Iwona Rusek), albo wreszcie pomniejszają znaczenie pisarza w kręgu berlińskiej bohemy (Katarzyna Orlińska). Niekiedy autorzy wskazują na motywy, które dotąd nie znajdowały się w centrum zainteresowania badaczy, np. motywy lustra i odbicia (Adam Jarosz), albo przewartościowują wiedzę o motywach wielokrotnie już omawianych (Agnieszka Grzelak). Warto zauważyć obecność szkiców opisujących relację Przybyszewski – inni artyści, np. Chopin (Małgorzata Sokalska) czy Alfred Mombert (Hanna Ratuszna). […] W sumie otrzymujemy książkę bardzo bogatą, tematycznie zróżnicowaną, ukazującą nieprzemijającą żywotność dzieła Przybyszewskiego, które może inspirować, budzić spory lub zastrzeżenia, ale na pewno nie spoczywa w muzeum literatury. Z recenzji Wojciecha Gutowskiego

Tom Rosyjskie dzieciństwo – zawiera teksty badaczy z Białorusi, Kazachstanu, Litwy, Rosji, Słowenii i Polski. Refleksja nad tytułowym zagadnieniem podjęta została w kilku blokach prac, eksponujących zagadnienia metodologii badań nad rosyjskim dzieciństwem, kwestię różnych aspektów dziecięcej codzienności, rolę idei i ideologii w kształtowaniu dziecięcego świata, problemu utraconego dzieciństwa i namysł nad literaturą, filmem i sztukami plastycznymi, traktowanymi jako media, które utrwalają obraz świata dziecięcego i w artystycznej formie podejmują rozważania nad jego istotnymi aspektami. Ze Wstępu

Autorzy Wobec kanonu nie chcieli podejmować próby wyznaczenia nowego kanonu dzieł czy też zrewidowania tego obowiązującego, tak by wprowadzic do niego nowe w danej dyscyplinie tematy badawcze. Zamiast tego zajęli się refleksją nad sposobami jego tworzenia i zagwarantowanymi możliwościami przekazywania wiedzy. Fragment Wstępu

Ten opasły tom gromadzi zdecydowaną większość tekstów wygłaszanych w dniach 9-13 maja 2011 roku w ramach międzynarodowej konferencji 'Miłosz i Miłosz', odbywającej się na Uniwersytecie Jagiellońskim. Krakowska konferencja okazała się bezprecedensowa, bo zgromadziła w auli Collegium Novum około siedemdziesięciu badaczy z całego świata, różnych etnicznie, generacyjnie i światopoglądowo, którzy w ciągu ponad czterdziestu godzin sesji (i co najmniej czterdziestu godzin spotkań kuluarowych) spierali się o sens rozległego i wciąż kryjącego zagadki dzieła Miłosza.

Ryszard Kantor, krakowianin, człowiek głęboko osadzony w swoim rodzimym środowisku społecznym i kulturowym, znany wszystkim nie tylko ze względu na swe naukowe osiągnięcia i pasje, etnograf, etnolog, antropolog, kulturoznawca – jest postacią wielowymiarową. Śledząc jego działalność z perspektywy czterdziestoletniej pracy naukowej, już na pierwszy rzut oka trudno oprzeć się wrażeniu, że mamy do czynienia z prawdziwym uczonym, dążącym na swoich drogach poznania do celu, jakim jest odkrycie prawdy i istoty badanych, opisywanych oraz analizowa- nych zjawisk. To człowiek podróży, ciągle w drodze, na „szlaku” etnograficznej, naukowej wędrówki ku obiektom swych badań i studiów. Regionalista, badacz społeczności lokalnych na Orawie, Spiszu, Podhalu, Śląsku Cieszyńskim, ludoznawca i eksplorer zanikających obszarów tradycyjnej kultury ludowej, wiejskiej w Małopolsce, wzbogacił i rozszerzył w trakcie czterdziestoletniej pracy naukowej spek trum swoich zainteresowań o obszary związane z emigracją, statusem i położeniem grup polonijnych na Węgrzech, Rumuni, Słowacji i w Stanach Zjednoczonych. Jednocześnie znajdował jeszcze czas i siły do zgłębiania problematyki ludyzmu i roli zabawy w kulturze, osobliwości oraz obyczajów występujących w długiej perspektywie czasowej w krakowskim środowisku miejskim. Nie sposób wymienić jednym ciągiem wszystkich pól i obszarów jego zainteresowań i dokonań naukowych, owocujących licznymi książkowymi monografiami naukowymi, artykułami, opracowaniami, omówieniami.

Niniejsza publikacja jest efektem pracy zespołu badawczego Klubu Jagiellońskiego (KJ) trwającej od grudnia 2011 do czerwca 2012 roku. Pomysł przeprowadzenia ewaluacji pierwszej polskiej prezydencji zrodził się wraz z końcem projektu „Monitor polskiej prezydencji 2011”, który realizowany był przez ówczesną Katedrę Polityk Europejskich KJ. Jego celem było: po pierwsze – monitoring przygotowań administracji rządowej do sprawowania przewodnictwa w Radzie Unii Europejskiej, do drugie – edukacja z zakresu instytucji i polityk Unii Europejskiej. Kontynuacja badania polskiej prezydencji prowadzona była w oparciu o zasoby własne Klubu Jagiellońskiego oraz zasoby zespołu badawczego, złożonego ze studentów i doktorantów krakowskich uczelni, nad którymi nadzór sprawował dr hab. Krzysztof Szczerski.