Ta książka jest pierwszą częścią syntetycznego zarysu epoki, wynikającego z
badań szczegółowych autorki nad kulturą wieku XVII. Przedstawia problematykę
europejskich i na jej tle dorobek polskich badań nad barokiem. Śledzi prądy
filozoficzne inspirujące piśmiennictwo, nurty chrześcijaństwa europejskiego i
polskiego, rzeźbiące mentalność społeczną i indywidualną. Rozważa sarmatyzm
jako formułę tożsamości narodowej, rekonstruuje myśl polityczną i militarną
oraz idee estetyczne, kształtujące polskie siedemnastowiecze.
Elżbieta Nowicka ? profesor w Instytucie Filologii Polskiej UAM w Poznaniu.
Zajmuje się historią literatury romantyzmu, historią dramatu oraz historią i
estetyką opery. Kieruje Uniwersyteckim Centrum Badań nad Teatrem Muzycznym.
Jest współredaktorką (razem z dr hab. Aliną Borkowską-Rychlewską) serii
książek zbiorowych poświęconych librettu operowemu oraz literacko-muzycznym
formom kantaty i oratorium. W ciągu ostatnich lat opublikowała książkę
Zapisane w operze. Studia z historii i estetyki opery (Poznań 2012) oraz dwie
książki wspólnie z dr hab. Aliną Borkowską-Rychlewską: Opery Verdiego w
polskich dziewiętnastowiecznych przekładach (Poznań 2016) i Oblicza wieku
dziewiętnastego: studia z historii literatury, teatru i opery (Poznań 2017).
Publikuje w „Pamiętniku Literackim”, „Ruchu Literackim” i książkach
zbiorowych.
Książka, kt�rą oddajemy do rąk Czytelnik�w, zawiera sześć librett oper
Verdiego (Rigoletta, Traviata, Balu maskowy, Don Carlos, Aida i Otello)W
pierwszych polskich przekładach zaprezentowanych tu w formie reprodukcji ich
XIX-wiecznych wydań, co umożliwia wsp�łczesnemu odbiorcy bezpośredni kontakt z
oryginalnymi dokumentami kultury przeszłych epok, obcowanie z ich
typograficzną specyfiką i kształtem graficznym.
Zawarte w tomie rozprawy przedstawiają związki katolicyzmu polskiego z
formacjami duchowymi wykształconymi na gruncie kultur europejskich. Dowodzą
otwartości polskich środowisk religijnych na nowe inspiracje, weryfikują tezę
o dominujących w dobie potrydenckiej tendencjach izolacjonistycznych i
prymitywizacji kultu. Na tle relacji europejskich katolicyzmu Rzeczypospolitej
jawi się pluralizm kultury duchowej XVII wieku. Czytelne stają się też
działania zmierzające do adaptacji i naturalizacji nowych form, jak również
próby przekształcenia, zgodnie z duchem czasu, dziedziczonych modeli
(tradycyjnej religijności powszechnej i humanizmu renesansowego) oraz
realizacji inicjatyw własnych (jak duchowość Stanisława Papczyńskiego).
Dwunastotomowa seria monografii Kultura Pierwszej Rzeczypospolitej w dialogu z
Europą. Hermeneutyka wartości przedstawia dziedzictwo kulturowe XV-XVIII wieku
jako integralną, lecz oryginalną część kultury europejskiej. Celem badawczym
jest rozpoznanie dróg i form obustronnej transmisji wartości estetycznych,
politycznych i religijnych oraz ukazanie w szerokim, multilateralnym
kontekście porównawczym oryginalnej struktury aksjologicznej kultury polskiej
epok dawnych. Teksty kultury są badane w perspektywie wewnętrznej jako zapisy
aktów ukierunkowanych na rozumienie wartości, a w perspektywie zewnętrznej
jako wypowiedzi włączające się w europejskie dyskusje literacko-estetyczne,
polityczne i religijne. W intensywnym dialogu kultura Rzeczypospolitej
przejawia nie tylko chłonność na nowe idee, lecz także kreatywność i dynamikę
działania na obszarze Europy.
