MAREK DEPCZYŃSKI Livres

Kompromitująca przegrana carskiej Rosji w wojnie krymskiej (1853-1856) ujawniła konieczność wprowadzenia zmian w jej siłach zbrojnych. W listopadzie 1861 r. stanowisko ministra wojny objął generał piechoty Dymitr Milutin, którego plan reformy, stanowiąc rozwiązanie kompromisowe, wzmacniał potencjał sił zbrojnych w warunkach ograniczania wydatków obronnych państwa. Do 1870 r. realizacja kompleksowego programu reorganizacji skutkowała skokowym wzrostem zdolności carskiej armii. Rezultat kolejnego konfliktu z Imperium Osmańskim (1877-1878) potwierdził skuteczność reformy Milutina, tym razem dzięki sprawności armii Aleksander II przejął nad Bałkanami.

Książka zawiera podsumowanie doświadczeń związanych z procesem formowania i rozbudowy potencjału początkowo radzieckich a następnie rosyjskich Wojsk Powietrzno - Desantowych. Koncentrując się na wybranych, istotnych z punktu widzenia tematu zagadnieniach koniecznym było wprowadzenie w opracowaniu znaczących ograniczeń związanych z czasem ich realizacji, jak i odmiennością i r�żnorodnością rezultat�w ewolucji potencjału WPD. Ramy czasowe książki zawarto od daty utworzenia pierwszego pododdziału skoczk�w spadochronowych Armii Czerwonej do chwili uruchomienia zasadniczego etapu modernizacji rosyjskich WPD w latach 2014 - 2015. Jednakże, by wytłumaczyć złożone procesy tworzenia nowej formacji, odwołano się do fakt�w związanych z funkcjonowaniem radzieckich sił zbrojnych w latach 1920 - 1930.

Sformowane za Chruszczowa, rozwinięte za Breżniewa,– Strategiczne Wojska Rakietowe awansowały za Gorbaczowa do rangi czołowego komponentu sił zbrojnych. W czasach Jelcyna i Putina utrwaliły swoje znacznie jako narzędzie polityczne umożliwiające kontynuację reform państwa oraz sił zbrojnych pod parasolem jądrowym gwarantującym bezpieczeństwo. Próba złagodzenia skutków największej zdaniem Władimira Putina katastrofy geopolitycznej XX wieku, czyli rozwiązania Związku Radzieckiego, i odbudowa wielkomocarstwowej pozycji Rosji może skutkować naruszeniem panującego status quo. Dążąc do utrzymania pozycji hegemona w postradzieckiej strefie bezpieczeństwa, Federacja Rosyjska może wykorzystać wszystkie posiadane atuty, w tym tarczę jądrową przekształcona w miecz, w każdym konflikcie zbrojnym, jeśli taki wybuchnie w Europie.