ren Kierkegaard Livres

Książka jest komentarzem fragmentu ?Księgi rodzaju? Starego Testamentu, w�kt�rym stary Patriarcha Abraham zostaje postawiony w�obliczu nakazu Boga do�uśmiercenia swojego syna Izaaka. Duńczyk zarysowuje tu w�spos�b niebanalny, a�jednocześnie przejmujący, tak zwaną sytuację konfliktową, doniosły problem etyczny, wskazując jednocześnie na�r�żne sposoby jej rozstrzygania, jako że�od czasu zamordowania Abla w�izraelskiej społeczności obowiązywała norma ?nie zabijaj?, a�teraz ten sam Normodawca żąda dokonania zab�jstwa, kt�ry�to czyn ma się okazać ofiarą, a�nakaz ma być pr�bą wiary. Na�temat wyżej zarysowany napisano dziesiątki książek i�setki artykuł�w, ponadto powstała cała galeria malarstwa pędzla najbardziej znanych europejskich malarzy, żeby�wspomnieć choćby Rembrandta czy Caravaggio, a�w�XX wieku na�przykład M. Chagalla.

W Czynach miłości S. Kierkegaard jest filozofem i poetą. Trudno paroma słowami opisać szlachetnie brzmiącą, delikatną i pełną godności wymowę tego dzieła. Nie spos�b wyliczyć wszystkich wątk�w, pomysł�w, błyskotliwych metafor i por�wnań, jakie znajdujemy w poszczeg�lnych mowach. Te pełne wewnętrznej powagi zdania napisał poeta, kt�ry swobodnie przenikał zakamarki ludzkiego ducha, zachowując jednocześnie świeżość spojrzenia na rzeczy nowe i zaskakujące. Tak powstałe dzieło nie jest po prostu wykładem o miłości, lecz raczej quasi-fenomenologicznym dociekaniem, kt�re ma dotrzeć do każdej odnogi, każdej zatoczki tej olbrzymiej rzeki, jaką jest problematyka miłości. Kierkegaard nie jest jednym z wielu poet�w romantycznych, opiewającym miłość dwojga ludzi, lecz raczej poetą w dawniejszym, renesansowym stylu, kt�ry z uporem rozjaśnia zagadki ludzkiego świata, podporządkowując im sw�j język.

Soren Kierkegaard (1813-1855) - duński filozof, myśliciel religijny, pisarz, bodaj najważniejszy z prekursor�w egzystencjalizmu. Początkowo pod wpływem myśli Hegla stał się jego zagorzałym krytykiem (zarzucał Heglowi, iż bytu nie można ująć w ramy jakiegoś intelektualnego systemu!), nie tworzył bowiem żadnego systemu filozoficznego, a zajmował się jedynie człowiekiem i jego egzystencją i jego stosunkiem do Boga, interesowało go konkretne ludzkie istnienie i stąd nazwa, kt�rą nadał swej filozofii: egzystencjalna. Trwogę i drżenie uważał autor za swoje najlepsze dzieło, jest ono przesiąknięte myślą religijną, namysłem Kierkegaarda nad stosunkiem człowieka do Boga. Jak pisał W. Tatarkiewicz człowiek wyrywa się z istnienia do prawdziwego bytu, czyli z przemijania do wieczności; wyrazem tego jest przede wszystkim religia. Dla człowieka jest niezbędna, ale niesie mu wątpliwości i cierpienie: nic bowiem nie może zapełnić przepaści pomiędzy nim a bytem Boskim, wiecznym, absolutnym. Każde zbliżenie się do Boga poniża człowieka, przekonywa o własnej bezsile. Wywołuje (...) trwogę i drżenie. Lęk i drżenie: to naturalny spos�b, w jaki w istnieniu ludzkim objawia się B�g. Najistotniejszym problemem jaki rozpatruje w tej książce Kierkegaard jest związek religii i etyki, a trwogę w połączeniu z wiarą uważa za drogę do zbawienia.