Niby tak dużo już wiemy o życiu towarzyskim w XIX wieku, ale Agnieszka Lisak
zn�w udowadnia, że pozory mylą. Zdziera puder z pięknych twarzyczek i zagląda
pod sp�dnicę. Dokładnie tak, ale przy okazji zabiera czytelnika na pokazy
iluzjonist�w, by obejrzeli najnowsze osiągnięcia dziewiętnastowiecznej magii,
na seanse spirytystyczne, na pokaz cudu natury w postaci braci syjamskich i
baby z wąsami. Jest i strasznie, i śmiesznie. Bo taka już autorki natura, że
lubi pośmiać się z przodk�w, a nieobecni jak zawsze nie mają racji. Jeszcze
lepiej jednak, gdy można pośmiać się z nich razem z czytelnikiem.
Autorka zaprasza czytelnika na chwilę do staropolskiej alkowy, gdzie działo
się naprawdę wiele. Nasi pradziadowie podlegli tym samym słabościom i
pragnieniom, co my: potrzebie miłości, bliskości drugiego człowieka,
pożądaniu. Pod aksamitnym kubrakiem zdobionym drogimi kamieniami, pod
pancerzem zbroi dokładnie tak sam biło i pękało z miłości serce jak pod
wiejską koszulą czy współczesnym garniturem. W tej książce nie znajdą
czytelnicy ani królów w koronie, ani wielkich magnatów w kontuszach. Nie
będzie też nic o marsowych zwycięzcach, którym bliżej do pomników ze spiżu niż
do żywego człowieka. Odnajdą za to zwykłych ludzi z ich namiętnościami - w
sypialni, w nocnej koszuli, w plątaninie wątpliwości. W czasach staropolskich,
podobnie jak i dziś, każda dziewczyna marzyła o wielkiej dozgonnej miłości.
Śpiewano o niej piosenki, zaczytywano się w romansach, korzystano z porad
wróżek. Niestety nie każdej pannie dane było wyjść za mąż z wielkiej miłości.
O zamęściu bowiem decydowała zasadniczo wola rodziców, którzy z racji wieku i
doświadczenia lepiej wiedzieli, kto będzie właściwym kandydatem do ręki córki.
Dokonując wyboru, nie zawsze miano przy tym na względzie dobro dziecka.
„Złote myśli” to głębokie i pełne refleksji utwory podzielone na cztery akty.
„Krzyk w otchłań” jest rozliczeniem z przeszłością, która odcisnęła się zbyt
głębokim piętnem na ludzkiej osobowości. Skutki tego widać w „Kulturze
człowieczeństwa”, gdzie autor analizuje i ocenia to, jak radzimy sobie w
kontaktach z drugim człowiekiem. Obraz ten nie jawi się zbyt optymistycznie.
Wobec czego jedynym ratunkiem dla utrudzonej i poranionej emocjonalnie duszy
może być codzienność i to, co nas otacza – zdaje się sugerować autor w
„Świecie zewnętrznym”. W ostatnim akcie zatytułowanym „Miłość uczuciem
niedoskonałym” poznajemy rozterki miłosne „ja” lirycznego. Czyżby to sam autor
odkrywał przed nami zakamarki swego serca…?
