W debiutanckiej książce wehikuł poetycki Szymona Słomczyńskiego nadjeżdża
(zgodnie z tytułem) ostro, brawurowo i na najwyższych obrotach. Ten
wielogłosowy, gęsty znaczeniowo tomik, pełen ról, masek, flirtów i uników,
jest jednocześnie nieznośnie szczerą, bolesną demaskacją. Autor pisze o
przygodnym seksie, alkoholizmie, patologiach, a nawet o kwestii Smoleńska i
trudno przyłapać go na wyraźnym osobistym zaangażowaniu – jest to niewątpliwa
zaleta tej książki. Tom nagrodzony Złotym Środkiem Poezji 2013 za najlepszy
poetycki debiut książkowy i nominowany do Nagrody Literackiej Nike 2014.
Powieściowy debiut Szymona Słomczyńskiego finalisty Nagrody Literackiej NIKE
Kuzynka: A Ty nie jesteś trochę taki Casanova? Jak Daniel? Wujek Daniel: Jakie
autorytety, Damian? Żebyś ty ich znał, jak ja ich znam! Dziadek: Czasem lepiej
nie wiedzieć wszystkiego. Matka: Mój syn. Jednooki wśród ślepców. Nadzieja:
Planujemy jak Bonnie i Clyde. Zawsze lubiłam tę ostatnią scenę. Damian: Ja,
wciąż na zakręcie, a jeszcze przyspieszam. To jest popieprzona rodzina, ale
która nie jest? I która nie ma swoich tajemnic? Damian ma dwadzieścia pięć
lat, wykształcenie średnie (i starczy!) oraz swobodne podejście do życia.
Wychowały go dwie silne kobiety. Mieszka w kawalerce po babci, a żyje z
udziałów w portalu internetowym. Jego myśli zaprząta głównie Nadzieja, nowa
ryzykowana miłość. Czas akcji teraz, trochę wcześniej i trzydzieści lat temu.
Miejsce Polska, podzielona i powikłana. Problemy niedopowiedzenia, oczekiwania
i próba życia na własnych warunkach. Wszystko zaczyna się powoli (jak to na
stypie), gdy Damian staje twarzą w twarz ze swoją rodziną. Beata to jego
matka, intelektualistka której nie podobają się życiowe wybory syna. Daniel to
jej brat, znany dziennikarz, mający wyjątkowy wpływ na siostrzeńca. Ich ojciec
to zgorzkniały samotnik, który nie pojawia się na pogrzebie. Damian postanawia
go odwiedzić. Tymczasem telefon dzwoni, dzwoni i dzwoni. Wkrótce wydarzenia
nabiorą tempa. Co wyniknie z niespodziewanej wizyty, a co z nieodebranych
połączeń? To historia rodzinna w pewnej mierze; romantyczna w jakimś stopniu;
polityczna odrobinę; kryminalna poniekąd; wczorajsza nieco; polska niechybnie;
dzisiejsza, jutrzejsza oby (nie). Szymon Słomczyński
Dwupłat startuje. Pilot nie ma spadochronu. Pięści zaciskają się w kieszeni
bluzy z kapturem. W Afryce jest coraz mniej słoni. W Europie chłopcy sklejają
modele nieoznakowanych wojskowych ciężarówek. W Azji odcinają głowy
dziennikarzom. Kanada się oddala, a miłość nie powtarza. W drugim tomie
poetyckim Szymona Słomczyńskiego, finalisty Nagrody Nike 2014, wiersze łączą
się w pary, pary w wielokąty. Kolejne z 56 utworów stanowią coraz wyższe
stopnie zagrożenia. Labirynt lustrzanych odbić wydaje się zmyślną pułapką, z
której nie ma ucieczki, ale pierwszy wiersz jest zarazem ostatnim, a ostatni –
pierwszym.
Szymon Słomczyński to poeta, który nieustannie zwodzi czytelnika, zmienia
maski i sięga po kolejne narzędzia, tworząc zaskakujące konstrukcje
znaczeniowe. Przekrój tematyczny jego nowego tomu wierszy jest szeroki: od
tytułowej Latakii, miasta w Syrii i zarazem odmiany tytoniu, poprzez serial
House of cards, aż po malarstwo Edwarda Hoppera. Językowe szarady, rzadkie
linie melodyczne i niby mimochodem wplatane rymy to nie jedyne zalety tej
książki.
