Jedno z najważniejszych dzieł rosyjskiej duchowości. To zapis rozmowy, jaką ze św. Serafinem z Sarowa przeprowadził jego wierny uczeń Mikołaj Aleksandrowicz Motowiłow (1809-1879).Serafin w rozmowie objaśnia swoją duchowość, którą można streścić jego słowami: „Celem życia chrześcijanina jest nabycie Ducha Świętego”.Słowa Świętego Starca są skarbnicą przenikliwych refleksji. Odbija się w nich doświadczenie wielu lat życia w heroicznej ascezie i głębokiej modlitwie. Jego pokora, głęboka świadomość tego, że tylko na darach Bożej łaski można budować swoje życie, a przede wszystkim umiejętność rozeznawania duchów prowadzą nas do poznania pełni rzeczywistości duchowej.
Psalmy z Septuaginty w nowym przekładzie ks. Prof. Henryka Paprockiego są
tekstami wykorzystywanymi w codziennej liturgii Kościoła Prawosławnego. Po
każdym psalmie umieszczono krótki komentarz, wybrany z nauczania Ojców
Kościoła Wschodniego. Dodatkowym atutem wydania są piękne kolorowe wklejki
ikonograficzne.
Henryk Paprocki (ur. 1946), duchowny prawosławny, wykładowca polskich uczelni,
autor wielu książek i przekładów z dziedziny teologii prawosławnej, w
niniejszej pracy podjął odwieczne zagadnienie czym jest czas? u samych jego
podstaw, pytając przede wszystkim, czy czas w ogóle istnieje. W niniejszym
tomie, choć podtytuł sugeruje zbiór tekstów skupionych wokół jakiegoś tematu,
autor przedstawił rozległy, a zarazem spójny obraz tej problematyki. Są to
równocześnie eseje o wieczności, co od razu sugeruje też pewną orientację
problematyki: chrześcijańską, nastawioną na relację między czasem a nie-
czasem, wiecznym trwaniem. Czy jednak wieczność, poza-czas, jest żywa, czy
może jest bezruchem? Czy sam czas jest ruchem, czy może właśnie bezruchem,
czyli w rzeczywistości ludzkim złudzeniem? Te fascynujące kwestie autor
rozważa na niezwykle obszernym materiale historycznym wzbogaconym o mniej u
nas znaną teologiczną myśl prawosławną. Sięga do starożytności, lecz także do
współczesnej nauki. Jego eseje o wieczności nie są historią pojmowania czasu,
nie są też systematyzacją różnych jego koncepcji. O jego zamyśle rozjaśnienia
relacji między czasem, ruchem, wiecznością mówią te słowa z niniejszego tomu:
[Interesuje mnie] ostatnia, czyli najdalsza gwiazda, która jako pierwsza
wdziera się w przestrzeń bez materii i bez czasu, w przestrzeń odwróconą,
przestrzeń bezprzestrzenną, przestrzeń poza przestrzenią kosmosu. Przed nią
jednak chyba wpada do tej przestrzeni światło, więc dopiero gdzieś poza
wszelkim światłem jest nieskończona przestrzeń bez materii i bez czasu,
wieczność, której nigdy nie wchłonie rozszerzający się kosmos, gdyż jak można
wchłonąć nieskończoność? Nigdy też do niej nie trafimy, chyba że po końcu
świata
