Książka pokazuje krok po kroku jak tchnąć nowe życie w stół znaleziony w składzie ze starzyzną albo w piwnicy, jak przywrócić stabilność krzesłu, wymienić zniszczony fornir na komodzie prababci... Dzięki zawartym tu radom żadna z tych prac nie okaże się zbyt trudna: łatwo skompletujemy zestaw odpowiednich narzędzi, poznamy metody czyszczenia mebli, usuwania farb, sekrety nakładania politury i wiele innych technik niezbędnych dla dobrego konserwatora.
Liczba osób znajdujących się w zakładach karnych wzrosła u nas w okresie ostatnich 10 lat na tyle, że Polska stała się jednym z krajów o najwyższym „współczynniku prizonizacji” (liczba więźniów na 100 tysięcy ludzi) w Europie. Stąd też jednym z głównych problemów polskiej polityki karnej jest poszukiwanie takich środków penalnych, które mogłyby zastąpić pozbawienie wolności. W książce zawarto wyniki badań nad zagadnieniem praktycznego wykorzystania przez organy wymiaru sprawiedliwości możliwości racjonalnego ukarania sprawcy przestępstwa bez uciekania się do jego uwięzienia oraz przedstawiono wynikające z tych badań wnioski. Siedmioosobowy zespół autorski tworzą pracownicy naukowi Zakładu Prawa Karnego Instytutu Nauk Prawnych Polskiej Akademii Nauk.
Apologia kobiecego ducha. Sibilla Aleramo i jej związki z polską kulturą literacką pierwszej połowy XX wieku to opowieść o kobietach piszących: prozatorkach i poetkach, tłumaczkach i dziennikarkach. O książkach z kobietami w tytule (Kobieta, Dom kobiet) i ich recepcji, głównie wśród kobiet. O kobietach w twórczości kobiet i o kreatywności kobiet w ogóle. O poszukiwaniu oryginalnej literackiej formy dla kobiecego głosu i doświadczenia. O jednostkowym przeżywaniu kobiecości i konfrontacji ze społecznymi ograniczeniami wynikającymi z płci. O intelektualnych relacjach między kobietami i kobiecej przyjaźni. O siostrzeństwie i kobiecym geniuszu. Centralną postacią tej opowieści jest Sibilla Aleramo (właśc. Rina Faccio, 1876-1960), włoska pisarka, poetka, dziennikarka, aktywistka i feministka. Zaś punktami wyjścia zawartych w monografii rozważań dwa przekłady związane z osobą Aleramo w polskim kontekście: tłumaczenie jej debiutanckiej książki, Una donna (1906), na język polski, autorstwa Stanisławy (Soavy) Gallone, oraz niebezpośrednia translacja dramatu Dom kobiet Zofii Nałkowskiej (1930) na język włoski, dokonana przez samą Sibillę. Korzystając z metod współczesnego przekładoznawstwa i komparatystyki, traktując historię przekładu jako klucz do badania historii kultury, Anita Kłos przedstawia recepcję twórczości Sibilli Aleramo w Polsce oraz przekładowy dorobek włoskiej pisarki. Przy okazji prezentuje ciekawy, a mało znany wycinek historii literatury i rekonstruuje sieć powiązań między polskimi i włoskimi intelektualistkami w pierwszej połowie XX wieku.