Wznowienie kultowego, pierwszego powojennego zbioru opowiadań weird fiction w
Polsce. Wydanie zawiera dodatkowy tekst Ogród, nocne niebo. Oto nadchodzi
wielki finał, wieńczący dzieło danse macabre, gdzie pośród szarpania i
kotłowania rozpadają się ludzkie formy, zlewając się we wrzącą, broczącą
krwią, poskręcaną kupę mięsa i żył. Łapiemy cuchnące czerwonym odorem
powietrze, mokrzy od lepkiego, wstrętnego potu. Z góry wszystko dobrze widać,
obserwujemy zastygłą publiczność, której zapadająca nad sceną cisza i gasnące
powoli światła nie mogą wyrwać z odrętwienia. Dopiero opadnięcie czarnej jak
noc kurtyny wybudza ich z letargu.
Rodzimy się w nim i w nim zamykamy oczy. W jego długich, wąskich korytarzach i
pustych pokojach rozgrywa się to, czego doświadczamy między jedną a drugą
nicością. W nim prowadzimy walkę i w nim zostajemy pokonani. Stawiamy pytania
lub poszukujemy odpowiedzi. Kto go wzniósł? Kto nas do niego sprowadził? Jest
ogromy, być może większy niż świat, a my, z góry skazani na błądzenie, nigdy
nie poznamy jego planów.
Książka roku 2018 w Hiszpanii. Ponad 100 000 sprzedanych egzemplarzy. To dwie
różne prawdy, ale obie są prawdami: i ta z książki, i ta z życia. Razem tworzą
kłamstwo. Ordesa to książka osobista. Manuel Vilas odwołuje się w niej do
własnej historii, poruszając tak ważne i uniwersalne tematy, jak: przeszłość,
rozpad więzów rodzinnych, śmierć najbliższych, nieobecność ukochanych osób i
rozłąka z nimi, Hiszpania, ta w której żyje i ta, w której dorastał,
wspomnienia, poczucie wykorzenienia Bez skrępowania, ostro, niwecząc granice
pomiędzy fikcją a realnością, między poezją a prozą, autor snuje opowieść, w
której rozpoznać się może każdy z czytelników, i odbywa wędrówkę od
jednoznacznej teraźniejszości ku przeszłości wyobrażonej. Książka piękna i
mocna, szczera do bólu, pisana czasem z odrobiną zuchwałej bezczelności, ale
zawsze w emocjach, jest intymną kroniką Hiszpanii ostatnich dziesięcioleci,
ale też opowieścią o tym, jak łatwo nas zranić, o potrzebie podźwignięcia się
i trwania pomimo wszystko, kiedy zanikły niemal wszystkie więzi łączące nas z
innymi lub sami je zerwaliśmy. A mimo to żyjemy nadal. Vilas jest podwójnie
utalentowany: i jako prozaik, i jako poeta: opowiada o przemijaniu i
wyodrębnia chwilę, pozwala się nieść pisaniu tak samo jak podróży i zatrzymuje
się na obrazach, przestrzeniach i sytuacjach, które są poematami prozą i
słownymi polaroidami.- Antonio Munoz Molina
Długo się nie otrząśniecie... Paweł Mateja W położonym na odludziu tartaku
zwanym Bazą pracę podejmuje nowy stróż nocny. Dręczony nienazwaną traumą
mężczyzna szybko wnika w historię pełnego tajemnic życia swojego zmarłego
poprzednika, świadka dramatycznych wydarzeń z przeszłości. Tymczasem nadciąga
zima, a wraz z nią skryte w zamieci widma; niesione lodowatym wiatrem echa
popełnionych tu niegdyś zbrodni. Zima, w której śnieżnych objęciach wędrują
ramię w ramię i prawda, i śmierć. Wojciech Gunia - ur. 1983 w Nowym Sączu,
absolwent Wydziału Polonistyki UJ. Debiutował w 2014 roku zbiorem opowiadań
Powrót, uznanym przez wielu czytelników i krytykę za jedną z
najoryginalniejszych i najlepszych książek polskiej literatury grozy ostatnich
lat. W swojej twórczości Gunia unika rekwizytów typowych dla współczesnego
horroru, skupiając się na sugestywnym odmalowaniu psychiki bohaterów,
udręczonych bezsilnością wobec świata - niezrozumiałego, absurdalnego,
przepełnionego okrucieństwem i obciążonego przemijalnością.
