O stanie liturgii i wiary z autorem głośnej &bdquoHistorii; Mszy" rozmawiają Jacek Laskowski i Bogusław Kiernicki. Rozmowa ta odkrywa przed czytelnikiem kolejne drogowskazy wielkiej Tradycji Kościoła, która pozwala odróżnić to co boskie od tego co tylko ludzkie. W ten sposób książka staje się obowiązkową lekturą dla wszystkich odważnie szukających źródła i szczytu życia chrześcijańskiego&rdquo.;
Od zamordowania Księdza Jerzego minęło już 30 lat. Okoliczności mordu nadal nie zostały wyjaśnione do końca. Główni sprawcy nie zostali osądzeni, bezpośredni wykonawcy zbrodni dość szybko wyszli z więzień. Ale Ksiądz Jerzy odniósł wielkie zwycięstwo! Pozostał z nami, pozostał w naszych sercach, pozostały jego słowa, Jego nauka, Jego Dzieło. Ksiądz Jerzy został wyniesiony na ołtarze. Właśnie rozpoczął się Jego proces kanonizacyjny.
Paweł Milcarek, znany filozof i publicysta, sięga do historycznych źródeł polskiej tożsamości chrześcijańskiej. Z 1050-letnich dziejów naszej Ojczyzny wydobywa - jak sam podkreśla - to, co ważne dla chrześcijaństwa, rozstrzygające dla chrześcijańskiej Polski oraz trwałe w jej aktualnie przeżywanym dziedzictwie (ze Wstępu autora). Omawiając kluczowe wydarzenia z dziejów narodu i państwa polskiego stara się wyznaczyć mocne punkty naszej chrześcijańskiej tożsamości.
Krótkie objaśnienie obrzędów Bierzmowania w starszej formie rytu rzymskiego Zgodnie z zarządzeniem papieskim wyrażonym w motu proprio Benedykta XVI Summorum Pontificum Kościół obrządku rzymskiego sprawuje obecnie swe sakramenty w dwóch formach: zwyczajnej i nadzwyczajnej. Ta druga nazywana także formą starszą, a potocznie liturgią trydencką to postać tradycyjnej liturgii rzymskiej skodyfikowana w księgach liturgicznych obowiązujących w roku 1962, czyli przed reformami przeprowadzonymi po Soborze Watykańskim II. W przypadku sakramentu Bierzmowania obrzędy właściwe formie starszej znajdują się w Pontificale Romanum w edycji typicznej św. Jana XXIII z 1961-62. Obrzędy Bierzmowania są tu identyczne z podanymi już w Pontificale Romanum Klemensa VIII z 1595/6, czyli w pierwszym Pontyfikale Rzymskim posiadającym zatwierdzenie papieskie. Książeczka zawiera omówienie obrzędu w nadzwyczajnej formie rytu rzymskiego oraz przedstawienie zmian wprowadzonych w formie zwyczajnej po Soborze Watykańskim II. Bardzo ważny jest rozdział porównujący oba ryty i ukazujący ciągłą atrakcyjność formy starszej rytu rzymskiego. Częścią integralną książeczki jest pełny dwujęzyczny (łaciński i polski) tekst obrzędu w formie nadzwyczajnej. Tekst przedstawiony jest zgodnie ze zwyczajem ksiąg liturgicznych w wersji z czerwonymi rubrykami.
Krótkie objaśnienie obrzędów Sakramentu Ostatniego Namaszczenia w starszej formie rytu rzymskiego Zgodnie z zarządzeniem papieskim wyrażonym w motu proprio Benedykta XVI Summorum Pontificum z 7 lipca 2007 i związaną z nim instrukcją wykonawczą Universae Ecclesiae Kościół obrządku rzymskiego sprawuje obecnie swe sakramenty w dwóch formach: zwyczajnej i nadzwyczajnej. Ta druga nazywana także formą starszą, a potocznie liturgią trydencką to postać tradycyjnej liturgii rzymskiej skodyfikowana w księgach liturgicznych obowiązujących w roku 1962, czyli przed reformami przeprowadzonymi po Soborze Watykańskim II. Księgi te i określone w nich obrzędy znajdują się obecnie w użyciu obok obrzędów w formie zwyczajnej, czyli powstałych w wyniku reform posoborowych. W interesującym nas tutaj przypadku sakramentu Ostatniego Namaszczenia obrzędy właściwe formie starszej znajdują się w Rituale Romanum zatwierdzonym w roku 1952 przez Papieża Piusa XII praktycznie identyczne z obrzędami podanymi już w Rituale Romanum Pawła V z 1614, czyli w pierwszym Rytuale Rzymskim posiadającym zatwierdzenie papieskie.
Krótkie objaśnienie obrzędów Chrztu dziecka w starszej formie rytu rzymskiego Zgodnie z zarządzeniem papieskim wyrażonym w motu proprio Benedykta XVI Summorum Pontificum Kościół obrządku rzymskiego sprawuje obecnie swe sakramenty w dwóch formach: zwyczajnej i nadzwyczajnej. Ta druga nazywana także formą starszą, a potocznie liturgią trydencką to postać tradycyjnej liturgii rzymskiej skodyfikowana w księgach liturgicznych obowiązujących w roku 1962, czyli przed reformami przeprowadzonymi po Soborze Watykańskim II. W przypadku sakramentu Chrztu obrzędy właściwe formie starszej znajdują się w Rituale Romanum zatwierdzonym w roku 1952 przez Papieża Piusa XII praktycznie identyczne z obrzędami chrzcielnymi podanymi już w Rituale Romanum Pawła V z 1614, czyli w pierwszym Rytuale Rzymskim posiadającym zatwierdzenie papieskie. Książeczka zawiera omówienie obrzędu w nadzwyczajnej formie rytu rzymskiego oraz przedstawienie zmian wprowadzonych w formie zwyczajnej po Soborze Watykańskim II. Bardzo ważny jest rozdział porównujący oba ryty i ukazujący ciągłą atrakcyjność formy starszej rytu rzymskiego. Częścią integralną książeczki jest pełny dwujęzyczny (łaciński i polski) tekst obrzędu w formie nadzwyczajnej. Tekst przedstawiony jest zgodnie ze zwyczajem ksiąg liturgicznych w wersji z czerwonymi rubrykami.
Krótkie objaśnienie obrzędów Chrztu dziecka w starszej formie rytu rzymskiego Zgodnie z zarządzeniem papieskim wyrażonym w motu proprio Benedykta XVI Summorum Pontificum Kościół obrządku rzymskiego sprawuje obecnie swe sakramenty w dwóch formach: zwyczajnej i nadzwyczajnej. Ta druga nazywana także formą starszą, a potocznie liturgią trydencką to postać tradycyjnej liturgii rzymskiej skodyfikowana w księgach liturgicznych obowiązujących w roku 1962, czyli przed reformami przeprowadzonymi po Soborze Watykańskim II. W przypadku sakramentu Bierzmowania obrzędy właściwe formie starszej znajdują się w Pontificale Romanum w edycji typicznej św. Jana XXIII z 1961-62. Obrzędy Bierzmowania są tu identyczne z podanymi już w Pontificale Romanum Klemensa VIII z 1595/6, czyli w pierwszym Pontyfikale Rzymskim posiadającym zatwierdzenie papieskie. Książeczka zawiera omówienie obrzędu w nadzwyczajnej formie rytu rzymskiego oraz przedstawienie zmian wprowadzonych w formie zwyczajnej po Soborze Watykańskim II. Bardzo ważny jest rozdział porównujący oba ryty i ukazujący ciągłą atrakcyjność formy starszej rytu rzymskiego. Częścią integralną książeczki jest pełny dwujęzyczny (łaciński i polski) tekst obrzędu w formie nadzwyczajnej. Tekst przedstawiony jest zgodnie ze zwyczajem ksiąg liturgicznych w wersji z czerwonymi rubrykami.
Krótkie objaśnienie obrzędów Sakramentu Pokuty w starszej formie rytu rzymskiego Zgodnie z zarządzeniem papieskim wyrażonym w motu proprio Benedykta XVI Summorum Pontificum Kościół obrządku rzymskiego sprawuje obecnie swe sakramenty w dwóch formach: zwyczajnej i nadzwyczajnej. Ta druga nazywana także formą starszą, a potocznie liturgią trydencką to postać tradycyjnej liturgii rzymskiej skodyfikowana w księgach liturgicznych obowiązujących w roku 1962, czyli przed reformami przeprowadzonymi po Soborze Watykańskim II. W przypadku sakramentu Pokuty obrzędy właściwe formie starszej znajdują się w Rituale Romanum zatwierdzonym w roku 1952 przez Papieża Piusa XII praktycznie identyczne z obrzędami podanymi już w Rituale Romanum Pawła V z 1614, czyli w pierwszym Rytuale Rzymskim posiadającym zatwierdzenie papieskie dla całego Kościoła. Książeczka zawiera omówienie obrzędu w nadzwyczajnej formie rytu rzymskiego oraz przedstawienie zmian wprowadzonych w formie zwyczajnej po Soborze Watykańskim II. Bardzo ważny jest rozdział porównujący oba ryty i ukazujący ciągłą atrakcyjność formy starszej rytu rzymskiego. Częścią integralną książeczki jest pełny dwujęzyczny (łaciński i polski) tekst obrzędu w formie nadzwyczajnej. Tekst przedstawiony jest zgodnie ze zwyczajem ksiąg liturgicznych w wersji z czerwonymi rubrykami.
Zgodnie z zarządzeniem papieskim wyrażonym w motu proprio Benedykta XVI Summorum Pontificum Kościół obrządku rzymskiego sprawuje obecnie swe sakramenty w dwóch formach: zwyczajnej i nadzwyczajnej. Ta druga nazywana także formą starszą, a potocznie liturgią trydencką to postać tradycyjnej liturgii rzymskiej skodyfikowana w księgach liturgicznych obowiązujących w roku 1962, czyli przed reformami przeprowadzonymi po Soborze Watykańskim II. Obrzędy ślubne podane w Collectio rituum z 1963 reprezentują najpełniej to, co ukształtowało się w ciągu wieków jako forma ślubu typowa dla obyczaju polskiego. Ciągłość z obrzędami znanymi z najstarszych drukowanych w Polsce agend liturgicznych jest w pełni widoczna. Do tego dochodzi skarb obrządku łacińskiego: błogosławieństwo ślubne pochodzące z dawnych sakramentarzy rzymskich. Co więcej, obrzędy z Collectio rituum 1963 zdają się być szczęśliwym połączeniem tych tradycji polskich i rzymskich w z wymaganiami adaptacji duszpasterskiej.
Książka Pawła Milcarka, filozofa, historyka i publicysty, to żywy codzienny komentarz do reguły św. Benedykta. W klasztorach benedyktyńskich czyta się codziennie mały odcinek Reguły Świętego Benedykta. Autor parę lat temu zaczął spisywanie swoich notatek do każdego z tych codziennych odcinków. Jestem człowiekiem świeckim, mężem i ojcem lecz Regułę znam od dwóch dziesiątków lat nie tylko z lektury, ale trochę też z prób inspirowania nią życia osobistego i domowego. Książka wyrosła z przekonania, że każdy chrześcijanin musi być trochę mnichem (podczas gdy mnisi mają być nimi zupełnie). Dlatego adresowana jest zarówno do tych, którzy chcą Regułę tylko studiować, ale także do tych, którzy chcą zobaczyć czy i jak można nią żyć, nie tylko w murach klasztorów.