Szymański Stanisław Livres

W 1969 roku związałem się zawodowo z przemysłem okrętowym. Przez ponad dziesięć lat byłem Głównym Konstruktorem w Toruńskich Zakładach Urządzeń Okrętowych. Na przełomie lat 1979/80 przeniosłem się z Torunia do Gdańska i pracowałem w Biurze Projektowo-Konstrukcyjnym Stoczni Gdańskiej im. Lenina. Od 14 do 31 sierpnia 1980 roku brałem udział w historycznym strajku Stoczni Gdańskiej i 1 września 1980 roku zostałem członkiem NSZZ „Solidarność”. Po wprowadzeniu stanu wojennego przez przez cztery miesiące nie pracowałem – nie zostałem zwolniony z pracy, ale byłem traktowany jako persona non grata i nie wpuszczano mnie do Stoczni. W Stoczni Gdańskiej, między innymi, brałem udział w pracach projektowych i w budowie żaglowców: – Dar Młodzieży – szkolnej fregaty Akademii Morskiej w Gdyni, – Iskra II – szkolnej barkentyny Wyższej Szkoły Marynarki Wojennej, – Oceania – badawczego statku-żaglowca Polskiej Akademii Nauk, – Kaliakra – szkolnej barkentyny dla bułgarskiej marynarki wojennej, – Drużba, Mir, Chersones, Pallada i Nadieżda – szkolnych fregat dla Związku Radzieckiego. Kiedy 29 października 1988 roku uchwałą rady Mieczysława Rakowskiego, Stocznia Gdańska im. Lenina postawiona została w stan likwidacji, założyłem prywatną firmę okrętową „POMERANKA” Sp. z o.o., w której projektowałem i budowałem różne mechanizmy oraz urządzenia okrętowe, takie jak: wciągarki kotwiczne, kabestany cumownicze, stery strumieniowe.

W związku z przypadającą w 2018 roku setną rocznicą odzyskania przez Polskę niepodległości uznałem, że warto podzielić się przemyśleniami dotyczącymi naszego hymnu narodowego i zaproponować wynikającą z nich korektę tekstu Mazurka Dąbrowskiego, który od 26 lutego 1927 roku jest naszym hymnem państwowym. Napisałem do Pana Prezydenta Andrzeja Dudy list datowany : 25 listopada 2017 roku. Od autora

Strajkowaliśmy w Stoczni Gdańskiej im. Lenina od 14 do 31 sierpnia 1980 roku. Wieczorami, po całym dniu napięć strajkowych, aby trochę odetchnąć przed kolejną nocą na styropianie, opowiadaliśmy sobie różne historie z naszego życia – że były to historie związane z kobietami, to „oczywista oczywistość”. Na podstawie opowiadania jednego ze stoczniowych kolegów napisałem po wielu latach – ku wspomnieniu sierpnia 1980 roku i ku wspomnieniu młodych lat – „Zwierzenia Leszka Kaszuby”.

„Pitaval” to zbiór literackich sprawozdań z procesów karnych lub opisów głośnych przestępstw. Wydany w 1960 roku „Pitaval wielkopolski”, którego autorem jest Stanisław Szenic – prawnik, historyk i pisarz – zawiera pięć najgłośniejszych wielkopolskich procesów kryminalnych. Jednym z nich jest „Sprawa Kwileckich”. Gdyby ustalano kolejność najgłośniejszych procesów kryminalnych na świecie, tych, które najżywsze w swoim czasie budziły zainteresowanie, to „Sprawa Kwileckich” z pewnością miałaby bardzo wysoką lokatę. „Sprawa Kwileckich” tak mnie zainteresowała, że postanowiłem ją po ponad stu latach wyjaśnić. To, co napisałem, opiera się na tym, co o tej sprawie napisał Stanisław Szenic, uzupełnionym wieloma nieznanymi jemu faktami oraz ich analizą. Pozwoliło to tę sensacyjną sprawę kryminalną wyjaśnić.