Książka koncentruje się na kształtowaniu wizerunku mieszkańców Arabii w starożytnych i wczesnośredniowiecznych źródłach. Mieszkańcy cesarstwa utrzymywali różnorodne relacje z Arabami, obejmujące politykę, handel, kulturę i religię. Od III wieku n.e. Półwysep Arabski stał się buforem między Bizancjum a Persją Sasanidów, które starały się pozyskać sojuszników wśród plemion arabskich. Bizantyńscy autorzy kreowali wizerunek Arabów, często negatywny, czerpiąc z osobistych doświadczeń oraz tekstów wcześniejszych greckich i łacińskich pisarzy, którzy jako pierwsi badali Półwysep Arabski i jego mieszkańców. Analiza tych świadectw ukazuje trwałość stereotypów, które były powielane przez Bizantyńczyków, ale także ich odmienne spojrzenie na arabskich sąsiadów, wynikające z chrystianizacji. Monografia obejmuje okres szesnastu wieków do pojawienia się islamu i stanowi unikatowe dzieło w skali krajowej. Z pewnością zainteresuje historyków rzymskich, bizantynistów, arabistów oraz osoby badające rozwój chrześcijaństwa na wschodnich rubieżach Imperium Romanum, jak i tych, którzy interesują się historią Bliskiego Wschodu przed islamem. Recenzje podkreślają nowatorski charakter pracy oraz jej wartość naukową.
