Przyjmujemy, że filozofami wsp�łczesnymi są ci, kt�rzy swe najważniejsze dzieła ogłosili po I wojnie światowej. W tej książce kr�tko prezentujemy tych osiemnastu z nich, kt�rych poglądy - według zestawień publikowanych w The Philosopher`s Index' - były w latach 2006-2010 najczęściej komentowane, krytykowane czy też stanowiły dla kogoś źr�dło inspiracji.' (od autor�w)
Tom obecny dotyczy epoki renesansu, a ściślej, okresu od upadku Konstantynopola w 1453 r. do pokoju augsburskiego w 1555 r. Ze słowem ?renesans? dziś kojarzą nam się przede wszystkim wielkie dzieła malarskie, rzeźbiarskie i architektoniczne, o kt�rych poniżej nie będzie mowy. Jeśli chodzi o filozofię był to okres martwy: filozofia islamu praktyczne zanikła (z wyjatkiem może Persji), chrześcijańska scholastyka dogorywała, a niczego w jej miejsce jeszcze nie zaproponowano. (...) Jeśli o 'naukowy' obraz świata, to można ten okres nazwać 'odchodzeniem od Ptolemeusza', zar�wno jesli chodzi o jego geografię, jak i astronomię. Najpierw żadni zysk�w żeglarze (ale nie badacze) wyruszyli na transoceaniczne wyprawy, co rychło doprowadziło do rewolucyjnych zmian wyobrażeń Europejczyk�w o morzach i lądach okrywającyhc Ziemię. P�źniej Mikołaj Kopernik na kratach De revelotutionibus nakreślił nowy obraz niebia - choć trzeba było długo czekać na epokę baroku, by obraz ten uzupełniono i tw�rczo rozwinieto, a przedewszystkim zbudowano harmonizującą z nim fizykę (...).
Tom I z cyklu Dzieje religii, filozofii i nauki, wydany w 2010 r., nosił podtytuł Od Talesa z Miletu do Mahometa i obejmował okres od VI w. p.n.e. do początk�w V III w. n.e. Tom III, kt�ry ukazał się w 2013 r., o podtytule Od Pico della Mirandoli do Miguela Serveta, opowiadał o okresie od upadku Konstantynopola w 1453 r. do pokoju augsburskiego w 1555 r. Tom obecny wypełnia lukę między tymi tomami ( ). Jeśli o filozofię chodzi zar�wno arabską, jak i łacińską to w całym omawianym okresie nie powstawały dzieła w pełni oryginalne. Myśliciele średniowiecza adaptowali koncepcje Arystotelesa i neoplatonik�w, a w znacznie mniejszym stopniu pozostałych filozof�w greckich, do potrzeb swych wiar tak aby dogmaty religijne usystematyzować, wyjaśnić i uzasadnić. (Gdy mowa o myślicielach średniowiecznych dobrze będzie zastąpić oryginalne Hellada przez łacińskie Grecja). Jeśli rodziły się przy tym jakieś nowe idee, to miały one charakter dość marginalny. Co więcej, najważniejsze stworzone w ten spos�b dzieła zaklasyfikować trzeba raczej jako teologiczne niż filozoficzne wobec czego podczas gdy dzieje religii i filozofii w pierwszym tomie omawiane były zazwyczaj osobno, w tomie obecnym zlewają się w jedną opowieść. (fragment Wstępu autora)
Tom obecny dotyczy okresu między połową XVI w. a połową XVII wieku. W ciągu wcześniejszych dziesięcioleci Europę Zachodnią rozdarły religijnie ruchy reformacyjne, a do 1555 r. kontynent podzielono na trwałe sfery wpływów. Wtedy zabrano się za porządki: kodyfikację doktryn poszczególnych kościołów, dokładne ustalanie tekstów Biblii, a wreszcie za te, które skutkowały ponadwyznaniową falą polowań na czarownice. Około 1600 r. skończyła się epoka renesansu, a zaczął barok. Muzykę polifoniczną szybko wyparła muzyka homofoniczna, zapanowały nowe style w malarstwie, rzeźbie i architekturze. Zaczęły w czym bardzo pomogła reformacja powstawać ważne dzieła pisane już nie po łacinie, ale w ojczystych językach autorów. Renesans filozoficznie był niemal całkowicie bezpłodny. () Natomiast barok dał początek filozofii, którą dziś określamy mianem nowożytnej. Dzięki pracom Kopernika, Vesaliusa, Serveta, Ferrariego, Tartaglii, Cardana, Agricoli i innych () uczeni europejscy zaczęli myśleć o czymś, o czym nie mogli jeszcze myśleć uczeni Helleńscy i hellenistyczni. Dotyczyło to zrazu geografii, geologii, astronomii, anatomii i algebry, ale dało początek kolejnym przemianom, o których opowiemy w tej książce. Jej ostatnie rozdziały pokazują, że jeszcze w 1650 r. nikt nie mógł przewidzieć tego, co nastąpiło w II połowie XVII w. i później, a co my określamy mianem Rewolucji Naukowej. Ale zbudowano mechanikę klasyczną na wyselekcjonowanych dokonaniach Brahego, Keplera, Galileusza, Pascala, Kartezjusza i innych i tym uważnie się przyjrzymy, zanim w kolejnym tomie omówimy powstanie nowożytnej fizyki. (fragment Wstępu)