Mościcki Paweł Livres

Bycie wizjonerem kina oznacza w przypadku Godarda nie tylko tworzenie filmów z dala od zastanych schematów i rewolucjonizowanie języka kinowego na wszystkich jego poziomach. To także refleksja teoretyczna obejmująca filozofię obrazu, historię kina, koncepcję realizmu, itd. Książka Godard. Pasaże gromadzi w jednej, fragmentarycznej całości wypowiedzi reżysera, komentarze do jego twórczości oraz przekrojowe refleksje na temat różnych wątków jego pracy. Inspirowana Pasażami Benjamina książka ta ma być montażem myśli, narracji i problemów — czasem ujawniającym wewnętrzne sprzeczności i historyczne ograniczenia — pokazującym, że twórczość Godarda to przede wszystkim wydarzenie o randze filozoficznej. Książka wydana z okazji 10. Międzynarodowego Festiwalu Filmowego Era Nowe Horyzonty 2010

Można czytać tę książkę jako monografię myśli Giorgio Agambena, jednego z najważniejszych filozofów ostatnich lat. Wówczas prezentowałaby ona pewien punkt widzenia na całą jego twórczość, jej rozmaite konteksty, inspiracje i echa. Można również czytać ją jako pracę poświęconą pewnej szczególnej kategorii w jego refleksji, jednocześnie centralnej i stale nie dość opracowanej. Pojęcie potencjalności byłoby wówczas osobliwym kluczem do interpretacji myśli Agambena, ponieważ objaśniałoby nie tylko jej jawne strony, ale również wskazywało na jej utajony popęd, siłę, która drąży ją od środka, choć nie zawsze znajduje dla siebie odpowiedni wyraz. Można wreszcie czytać „Ideę potencjalności” jako próbę współmyślenia z włoskim filozofem, w której precyzja komentarza łączy się z ryzykiem autonomicznej myśli i mocnej interpretacji. Oba te wymiary łączy w spójną całość chęć zmierzenia się z potencjalnością samego myślenia i tym, co znaczy ona dla filozofii. Paweł Mościcki – filozof, eseista i tłumacz, adiunkt w Instytucie Badań Literackich PAN. Interesuje się współczesną filozofią, różnymi dziedzinami sztuki (literatura, teatr, sztuki wizualne), a także krytycznymi dyskursami politycznymi. Redaktor tomu „Maurice Blanchot. Literatura ekstremalna” (2007) oraz autor książek „Polityka teatru. Eseje o sztuce angażującej” (2008) oraz „Godard. Pasaże” (2010).

Paweł Mościcki stworzył książkę trudną do zaklasyfikowania. Z jednej strony jest to monografia twórczości Charlesa Chaplina, omawiająca całokształt jego przedsięwzięć, włącznie z kilkoma niezrealizowanymi projektami filmowymi czy próbkami literackimi. Z drugiej strony jest to rozprawa z... číst celé

Być może jednym z najpoważniejszych zadań, jakich może podjąć się literatura, jest uruchomienie gry, w której zdoła ona zasugerować, że chodzi w niej o coś więcej niż ona sama. Nie da się chyba więcej osiągnąć w tej dziedzinie, niż przekonać czytających, choćby na chwilę, że stawka pisarstwa jest większa niż samo pisanie, że tekst może dotykać Sprawy, która każe mu wykroczyć poza własne ograniczenia. Oczywiście literatura spełnia się wtedy, gdy wygrywa tę grę dzięki własnym środkom, pisarstwu i jego technikom. Czy jednak oprócz tego nie trzeba czegoś jeszcze, czego w ramach poetyki nie sposób precyzyjnie nazwać, a co wypełniałoby machinę literacką odpowiednim żarem? Czegoś, co sprawi, że środki literackie będą więcej niż techniką. Wydaje się, że literatura nie ma szans na inne zwycięstwo, niż roztoczyć wokół siebie aurę takiej wątpliwości. Pisanie o niej musi nieustannie lokalizować miejsce styku między nią samą i czymś innym, co pozwala jej przebierać się za coś, czym nie jest. (ze wstępu autora)