Poezja zaczyna się od wyrwy, niedostatku, do głowy wchodzi wybrakowany obraz i
uwiera, jakaś myśl niedomaga i boli, widok zajmuje, choć wydaje się niepełny.
Albowiem to tom wierszy pełnych ludzkich obaw i poczucia deficytu sensu.
Andrzej Ballo pisze o potrzebie bliskości, o próbach dystansowania się od
nieustępliwego lęku. Człowiek to jedyna istota, która ma problem z
koniecznościami, nie wie o sobie nic pewnego, często chce być kimś innym, niż
jest. Stale wyczekuje czegoś, co ma odmienić los, łudzi się, że gdzieś indziej
będzie lepiej, zaś czas bezpowrotnie zbliża do nieobecności. Balansuje stale
między zachwytem i przerażeniem, i nie każdemu musi się to podobać. Bartosz
Suwiński
To nie jest ani pieśń o Rolandzie, ani spowiedź syna marnotrawnego. To
świadectwo niezwykłej relacji, jaka łączyła syna-poetę i ojca-architekta.
Rozmowa o życiu, poezji, kobietach, pełna aluzji, czasem tylko wyrafinowana,
częściej dosadna. Bardzo polecam. Ałbena Grabowska Zapewniam, że ta książka
nie wyrządzi czytelnikom żadnej krzywdy. Dowcip, intelektualny pazur, cięte
riposty, trafność obserwacji to charakterystyczne cechy pisarstwa Andrzeja
Ballo. Alicja Węgorzewska Zadziorność i błyskotliwość Andrzeja Ballo
stylistycznie lokują go między Charlesem Bukowskim a Oskarem Wilde'em,
charakterologicznie między Villonem a Caravaggiem, mentalnie między pierwszą a
ostatnią kartką jego książek. Nie da się przy tym zasnąć. Anna Jurksztowicz
Andrzej Ballo jest jak bard doby mediów społecznościowych. To zakpi, to
ubolewa nad kondycją człowieka, to znowu wadzi się z bliźnimi i z Bogiem.
Kilkutysięczne stadko facebookowych znajomych niemal każdego dnia obdarza
jakąś przekorną myślą. Nie pod każdą z nich łatwo przychodzi kliknąć „lubię
to”. Niekiedy przydałby się przycisk z kciukiem w dół. Prawda potrafi być
wkurzająca. Codziennie coś zapisuje. Zachwyty i znudzenia, zwątpienia i
tęsknoty za sensem, chwile z sobą samym i czas z innymi zamienia na wiersze
napisane, tak jakby wszystko było poezją. Skąd ta potrzeba? „Nie da się uciec
od elementarnych pytań, od refleksji, od samostanowienia. Człowiek współczesny
boi się tego jak urzędu skarbowego. Może stąd tyle depresji, neuroz,
uzależnień, fiksacji, frustracji itp. Zresztą nie znoszę psychologii.
Przypomina mi kiepskiej jakości filmy animowane. Nie zastanawiam się, co mnie
inspiruje. Po prostu rozglądam się …wszystkimi zmysłami.” Niektóre z wierszy,
poza Facebookiem, znajdują także przeznaczone im przez naturę miejsce na
drukowanych kartkach. Ten zbiór opracowany graficznie przez Zofię Herbich jest
już szóstym w dorobku autora. Tom „Lubię to!” – mocny w swej formie, treścią
sięga do głębi ludzkiej wrażliwości, ośmiela do pytań o to, co dla nas
najważniejsze: o sens, o istotę, o to, gdzie szukać piękna.
...............................................................................................................................................
Książkę polecają: Jeśli ktoś szuka liryzmu w tej poezji, to go... znajdzie.
Jak perłę na śmietnisku, przysypaną stosem sarkazmu oraz ironii. Zatrzyma się,
pomyśli i zazwyczaj wzruszy. Ballo nieudolnie maskuje swoją wrażliwość
cynizmem. Janusz L. Wiśniewski – naukowiec, pisarz, autor m.in. książek
Samotność w sieci oraz Na fejsie z moim synem Andrzej Ballo reprezentuje
wszystko co najlepsze w przestrzeni intelektualno-duchowej, którą zwykło się
nazywać staromodnym już dziś – niestety – określeniem: wrażliwy twardziel.
Jego twórczość lokuję na tej samej półce co wiersze Charlesa Bukowskiego, tuż
obok powieści Ernesta Hemingwaya i Marka Hłaski. Że nie jest to porównanie na
wyrost, zechce mi z pewnością przyznać każdy, kto zajrzy do zbioru jego
wierszy. Jest w nich namysł i delikatność, ironia i wzruszenie, moc i
szczerość, których próżno szukać gdzie indziej. Andrzej Saramonowicz –
scenarzysta, reżyser, dramaturg Wiersze Andrzeja przykuły moją uwagę swoją
głębią. Mają drugie i trzecie dno… Język którego używa, bywa szorstki, lecz w
tym wypadku to zaleta. Mowa jakby potoczna, podniesiona do wyższej rangi
znaczeń… Zawsze czytam z zainteresowaniem i ciągle mnie zaskakuje swoim
widzeniem rzeczywistości pokazanej minimalistycznie i jakże trafnie. Grzegorz
Skawiński – kompozytor, wokalista, autor tekstów
piękna dziś jesienna pogoda jak głaskanie po głowie zanim wiatr i deszcz
zwiastuny zmagania się z losem zanim zaparowane okna zmarznięte kartki i
dłonie niepotrzebne mi cztery pory roku zawsze mam jedną właśnie nadeszła pora
na wiersz
Anzelm Zaostry uczy matematyki w liceum. Matematyka to jego pasja, za jej
pomocą tłumaczy sobie świat. Nosi imię świętego, kt�ry stworzył sławny dow�d
istnienia Boga. Kim dokładnie jest, sam nie wie, nie wie w sensie
ontologicznym.Pewnego dnia Anzelm otrzymuje propozycję, by wziąć udział w grze
z czasem. Nie zamierza jej podjąć, wszak postawił sobie za cel udowodnienie,
że czas nie istnieje. Może zresztą tylko mu się wydaje, że odrzucił grę. W
każdym razie odstawia alkohol - decyzja ryzykowna dla kogoś, kto piciem
powstrzymuje nadmiar myśli.'Dow�d ontologiczny' jest wsp�łczesną powiastką
filozoficzną i werbalnym r�wnaniem z wieloma niewiadomymi. Gł�wny bohater
Anzelm wędruje poprzez swoje myśli i rzeczywistość, nie kategoryzując
dotykających go zdarzeń
Andrzej Ballo nie zawodzi. Jego wiersze są równie dobrze osadzone w
rzeczywistości i wyraziste, jak i naturalnie wyrastające z psychologii
podmiotu czynności twórczych oraz przekonujące do siebie czytelnik przechodzi
więc od tekstu do tekstu bez niepotrzebnego ryzyka trafienia na mielizny
tautologii czy entropię stylu. To mocna liryka, wewnętrznie zsubiektywizowana,
ale suwerenna i uczciwa, to autor, który wie, czego chce i co usiłuje
przekazać, ewentualnie dokonać, tak w życiu, jak i w literaturze. Ale nie
mówimy tu o dokonywaniu w jakimkolwiek patetycznym tego słowa znaczeniu,
patetycznym albo też awangardowym. Zadania poetyckie powracają u Ballo i
odchodzą podobnie jak zadania życiowe albo tak jak stale pojawiająca się,
spinająca tom we frapującą całość na kształt sądu o świecie, który przeminął
Rita Hayworth... Karol Samsel
