Książka stanowi syntezę dziejów komunikowania politycznego. Autor analizuje
pojawienie się wszystkich najważniejszych idei związanych z komunikowaniem
politycznym. Przedstawia genezę publicystyki i reklamy politycznej, kampanii
politycznej i wyborczej, pojawienie się sfery publicznej. W publikacji
zaprezentowane zostały ideał polityka, mówcy i kaznodziei, jak też koncepcja
propagandy religijnej i politycznej. W kręgu analizowanych tematów znalazła
się także geneza prasy drukowanej, ulotki i listu. Publikacja adresowana jest
do pracowników naukowych oraz studentów wydziałów politologicznych,
komunikowania, filozofii, historii oraz filologii polskiej i klasycznej.
Książka stanowi analizę koncepcji komunikowania politycznego, poglądów
praktyków i wypowiedzi teoretycznych, odnoszących się głównie do myśli
politycznej i teorii komunikowania politycznego. W poszczególnych rozdziałach
omówiono ewolucję komunikowania politycznego w nowoczesnym państwie,
uwzględniając takie zagadnienia jak: – komunikowanie polityczne wczesnej
metropolis, – dzieje i charakterystyka kampanii wyborczej, – propaganda
polityczna i public relations, – marketing polityczny, – kampanie społeczne.
Publikacja adresowana jest do studentów wydziałów politologicznych,
komunikowania, filozofii, historii oraz filologii polskiej i klasycznej, a
także do pracowników naukowych.
Dla politologów i medioznawców pojęcie czwartej władzy jest jasne: są to
media. Możliwe jest jednak inne spojrzenie na to zagadnienie, choćby z
perspektywy prawnoustrojowej. To ujęcie byłoby pochodną analizy współczesnej
zasady ustrojowej, jaką jest zasada podziału władzy, która w różnych
odmianach, w zależności od ustroju danego państwa, jest jednak zakorzeniona w
doktrynie podziału władzy Monteskiusza. [] W ramach współczesnej praktyki
ustrojowej państw demokratycznych często można zaobserwować przejęcie kontroli
nad legislatywą i egzekutywą przez jedno środowisko polityczne. Co więcej, w
niektórych państwach demokratycznych (np. Węgry, Polska), szczególnie w tzw.
młodych demokracjach, dochodzi do opanowania czy też próby przejęcia kontroli
nad władzą sądowniczą. [] Potrzebne wydaje się więc poszukiwanie jakiegoś
innego niż legislatywa, egzekutywa lub judykatywa ośrodka (podmiotu) władzy,
który wzmacniałby możliwości hamowania dwóch pierwszych. Stanowiłoby to
konieczne współczesne uzupełnienie doktryny podziału władzy Monteskiusza,
pozwalające osiągnąć jej podstawowy cel zapobiec koncentracji władzy, stąd też
taki ośrodek (podmiot) władzy można nazwać czwartą władzą. W ramach wstępnych
założeń badawczych należy stwierdzić, że rolę czwartej władzy mogą pełnić
media, samorząd terytorialny, Naród, organy kontroli i ochrony prawa czy też
inny podmiot. [] . Tak opisany przedmiot badań wiąże się z następującymi
pytaniami badawczymi: jakie cechy powinien posiadać dany podmiot, aby można
byłoby uznać go za czwartą władzę, czy i w jaki sposób media mogą obecnie
pełnić rolę czwartej władzy, czy w polskim systemie politycznoprawnym możemy
odnaleźć podmioty, które pełnią lub mogłyby pełnić rolę czwartej władzy, jakie
są relacje pomiędzy Monteskiuszowską triadą a podmiotami, które pełnią lub
mogłyby pełnić rolę czwartej władzy? Fragment książki, s. 79
