Goniszewski Piotr Livres

W […] niniejszej monografii będziemy przeprowadzali analizę socjoretoryczną MtShemTob, zwracając szczególną uwagę na problematykę mesjanologiczną. W związku z tym, że socjoretoryka jest swoistą platformą metod, umożliwiającą kreatywne wykorzystywanie jej elementów, w niniejszej monografii skoncentrujemy się na czterech teksturach. W rozdziale pierwszym skupimy się na teksturze wewnętrznej, czyli na tekście samym w sobie. Pojawią się tutaj następujące poziomy analizy tekstu: tekstura repetycyjno -progresywna, tekstura narracyjna oraz tekstura argumentacyjna. W rozdziale drugim przejdziemy do badań intertekstualnych, a dokładniej: interakcji ze słowem mówionym i pisanym, interakcji kulturowej i interakcji społecznej. W rozdziale trzecim analizowana będzie tzw. tekstura społeczno-kulturowa. W tej części monografii prześledzimy występujące w tekście socjologiczne strategie dyskursu religijnego, przyjrzymy się wartościom osiowym kultury basenu Morza Śródziemnego, takim jak honor i wstyd, oraz dokonamy klasyfikacji finalnych kategorii społeczno-kulturowych. Rozdział czwarty będzie poświęcony teksturze ideologicznej. Na tym poziomie analiz nasza uwaga dotyczyć będzie takich zagadnień jak idea mesjasza w średniowiecznym judaizmie rabinicznym oraz społeczno-religijna funkcja judaistycznych terminów technicznych i cytatów z Biblii hebrajskiej. W związku z tym, że podejście V.K. Robbinsa ma charakter interdyscyplinarny i wielopoziomowy, możliwe jest stosowanie jedynie wybranych etapów badawczych. Innymi słowy, naukowiec nie jest z perspektywy metodologicznej zobligowany do przeprowadzenia wszystkich kroków, z których składa się metoda socjoretoryczna, a jedynie tych, które pozwalają na zrealizowanie zamierzonych celów badawczych. W niniejszej monografii teksty źródłowe są zasadniczo tłumaczeniami własnymi autora. Chodzi przede wszystkim o przekłady hebrajskiej Ewangelii Mateusza (ShemTob) oraz fragmentów Starego i Nowego Testamentu. Jeżeli tłumaczenie materiału źródłowego nie pochodzi od autora monografii, jest to zaznaczone w przypisie. Ze wstępu

Mówiąc o zen w kontekście chrześcijańskiej duchowości, możemy ten fenomen rozumieć na dwa sposoby. Zen, jako odłam buddyzmu mahajany, można rozpatrywać i traktować jako religię, tak jak dzieje się to w wielu miejscach świata, zwłaszcza w dalekiej Azji (Chiny, Japonia, Korea Płd., Wietnam). Praktykując zen jako religię, przyjmujemy określony światopogląd, na który składają się konkretne doktryny, obrzędy i sposoby postępowania. Będąc buddystami, powinniśmy wierzyć m.in. w prawo karmana, następstwo kolejnych żyć czy bardzo rozbudowaną kosmologię, wypełnioną różnego rodzaju bytami niebiańskimi i piekielnymi. Takie podejście do zen jest oczywiście nie do pogodzenia z chrześcijaństwem. Mamy tutaj bowiem do czynienia z dwoma odrębnymi historycznie i kulturowo światopoglądami. Chrześcijanie podejmujący praktykę rozumieją zen jako ścieżkę duchową, bazując na tzw. uniwersalistycznej interpretacji zen. Zakłada ona, że doświadczenie przebudzenia, któremu w chrześcijańskiej teologii mistycznej odpowiada unio mystica, wykracza poza wszelkie kategorie historyczne i kulturowe. Innymi słowy, doświadczenia przebudzenia, rozumianego jako doświadczenie rzeczywistości absolutnej, nie można określić jako buddyjskie czy chrześcijańskie. Dopiero proces werbalizacji i konceptualizacji umieszcza je w buddyjskim lub chrześcijańskim kontekście. W uniwersalistycznym ujęciu zen jest zatem autentyczną ścieżką duchową, która posiada określone instytucje i praktyki ukierunkowane na doświadczenie wglądu. Ze wstępu