Prejs Marek Livres

Marek Prejs bada zjawiska kultury i literatury pierwszej połowy XVIII wieku. Wykłada na Uniwersytecie Warszawskim w Instytucie Kultury Polskiej na Wydziale Polonistyki. Prowadzi seminaria, wykłady oraz konwersatoria z zakresu historii kultury staropolskiej, tradycji biblijnych w kulturze, a także metodologii badań pogranicza sztuk plastycznych i literatury. Jest członkiem Komitetu Nauk o Literaturze PAN oraz Polskiego Towarzystwa Kulturoznawczego. Opublikował między innymi książki: Poezja późnego baroku. Główne kierunki przemian (1989), Egzotyzm w literaturze staropolskiej (1999), Staropolskie kręgi inspiracji (2004); współredaguje też półrocznik 'Barok'. Oralność i mnemonika. Późny barok w kulturze polskiej to 'komunikacyjna' opowieść o funkcjonowaniu styku oralności i kultury piśmiennej w czasach saskich. Zastosowanie aparatury teoretycznej, jakiej dostarczają prace Waltera J. Onga, Erica A. Havelocka, Frances A. Yates, Edwarda T. Halla i in. pozwoliło w zjawisku 'cofnięcia się' druku na korzyść obiegu rękopiśmiennego dostrzec element szerszego procesu - kontrnatarcia świata sztuki pamięci i sprzęgniętej z nią oralności, będącego odpowiedzią na sukcesy rozprzestrzeniającego się analitycznego świata pisma. Omówiony został zarówno pewien model całościowy - który zwykliśmy określać mianem 'wieku rękopisów' - jak i strategie artystycznego komunikowania, na przykład późnobarokowe 'gadające' obrazy, proksemiczny wymiar staropolskiej pompae funebris, dominacja fabuły epizodycznej w ówczesnym dramacie, zwyczaj przekazywania sobie gotowych treściowo-wersyfikacyjnych 'prefabrykatów' przez kolejne pokolenia ówczesnych poetów czy też posługiwania się przez nich ikonograficznymi wzorcami pamięci. 'Późny barok ujrzany z perspektywy teorii komunikacji jawi się tu nie jako czas schyłku czy kulturowy dziwoląg, a jedynie jako całkowicie zrozumiałe zjawisko reakcji wciąż żywej sztuki pamięci na sukcesy rozprzestrzeniającego się analitycznego >świata pisma<. To całkowicie nowa, całościowa i ważna konstatacja porządkująca obraz naszej kultury'. z recenzji Adama Karpińskiego 'Regres kultury >książkowej<, a raczej kultury druku jest w tamtej epoce wyraźny, ale nie oznacza on bynajmniej tego, że kultura milknie - przeciwnie, znajduje sobie inne źródła i ujścia - w bogactwie form oralno-piśmiennych i splecionych z nimi plastycznych'. z recenzji Andrzeja Mencwela

Autor podejmuje próbę naukowego opisu najważniejszych i najbardziej reprezentatywnych kalwarii, znajdujących się obecnie na terenie Polski. I tak obok powszechnie znanych obiektów pochodzących z XVII wieku, takich jak Kalwaria Zebrzydowska, Pakoska, Wejherowska, Pacławska, Krzeszowska czy Wambierzycka oraz kalwarii z XVIII wieku, takich jak Kalwaria Annogórska, opisowi poddane zostały również mniej znane obiekty architektoniczno- krajobrazowe, dziewiętnastowieczne i z I połowy XX wieku oraz te całkiem współczesne, z końcówki wieku XX i XXI. Polish Calvaries. A Communicative Perspective The author attempts to describe scientifically the most important and representative calvaries located in Poland. Apart from the well-known, seventeenth-century places such as Kalwaria Zebrzydowska, Pakoska, Wejherowska, Pacławska, Krzeszowska, Wambierzycka or the eighteenth-century ones such as Kalwaria Annogórska, he also writes about less known architectural and landscape objects from the 19th century and the first half of the 20th century and describes the modern ones from the end of the 20th and 21st centuries.