Rudniańska Joanna Livres

Warszawa, lato 1939 roku. 6-letnia Helena żyje szczęśliwie z rodzicami, właścicielami browaru i dość nieodpowiedzialną nianią. Jedynym problemem dziewczynki jest brak rodzeństwa, cieszy się więc, gdy pewnego dnia znajduje bezdomną kotkę. Choć nowa towarzyszka zabaw jest mądra i potrafi mówić, trafia do innej dziewczynki, Brygidy, siostry pracownika wytwórni. Ojciec Heleny prowadzi interesy między innymi z Niemcami (łączy go z nimi także rodzinne pokrewieństwo), a jednocześnie utrzymuje dobrosąsiedzkie stosunki ze wszystkimi, także z Żydami. Niejeden z nich pracuje w jego fabryczce. Wybuch wojny nie jest w stanie naruszyć starych przyjaźni. Kiedy więc przyjaciele rodziny zostają uwięzieni w getcie, rodzice bohaterki spieszą im z pomocą. Akcja trwa przez całą wojnę i obejmuje nie tylko znajome osoby. A tytułowa kotka, jest na wpół magicznym zwierzeciem-przyjacielem Heleny i Brygidy. Joanna Rudniańska (ur. 1948) z wykształcenia matematyk, zaczynała od opowiadań science-fiction dla dzieci, laureatka międzynarodowej nagrody imienia Janusza Korczaka.

Niezwykła, baśniowa opowieść o bliźniaczkach, rozdzielonych tuż po urodzeniu, które trafiają do polskiej i do żydowskiej rodziny. Tak zastaje je II wojna światowa. Ich odmienne losy splatają się ze sobą pokazując młodemu czytelnikowi w prosty i piękny sposób, że wszyscy ludzie są równi.

Piotrusia ma prawie 12 lat, mieszka z mamą, która ma słabość do romansów - tych w książkach i tych w życiu. Mama bez powodzenia szuka dla niej nowego taty. Wszystko się zmienia, kiedy na ich balkonie ląduje wielkie, świecące jajo: pojazd z obcej planety. Piotrusia zaczyna podwójne życie – na warszawskim Ursynowie i w krainie za siedmioma niebami, za siedmioma słońcami, za siedmioma jeziorami... “Mój tata z obcej planety” po raz pierwszy ukazał się w 2000 r. w Japonii. Joanna Rudniańska: Pisząc tę książkę, myślałam o znajomej dziewczynce,która podczas stanu wojennego wyjechała ze swoim tatą na kilka miesięcy gdzieś pod Zakopane. Jej tata ukrywał się tam przed aresztowaniem. Myślałam też o japońskim chłopaku, którego nazywaliśmy Curuś. Pobił go polski chłopak, na którego wołali Arizona. Zrobił to tylko dlatego, że Curuś był Azjatą. I myślałam o wojnie w Jugosławii. Arturo Perez Reverte, który był tam korespondentem wojennym, powiedział, że wtedy Jugosławia była dla niego obcą planetą. No i chciałam, żeby ta książka miała szczęśliwe zakończenie, klasyczny happy end, jak z Hollywood. Ale Hollywood jest tak daleko…

Historia dwóch sióstr blizniaczek, Hani X i Hani Y, które wychowuja sie w dwóch róznych rodzinach , polskiej i zydowskiej, w czasie drugiej wojny swiatowej.

Wojna to imię małej Japonki z miasta nad siedmioma rzekami. Wojna miała tatę, mamę i młodszego braciszka. Tata bardzo kochał i rozpieszczał swoją córeczkę i był dumny z syna, który kiedyś miał zostać dzielnym żołnierzem. Wojna bardzo zazdrościła bratu. Kochała tatę, Cesarza i wojskowe parady. Matka Wojny nie lubiła ani Cesarza, ani wojskowych parad, choć nikomu o tym nie mówiła. Kiedy tata popłynął za morze, aby walczyć i zwyciężać, kazała dziewczynce oszczędzać jedzenie, zajmować się braciszkiem i pracować w ogródku. Wojna stała się smutna i bardzo tęskniła za tatą… Marzyła, że gdy wróci, będzie miał na swoim mundurze prawie tyle medali, Ile Cesarz… Któregoś dnia nad miasto nadleciał samolot i zrzucił bombę. To miasto to Hiroszima, a bomba to Little Boy. „Bajka o Wojnie” przedstawia tragedię Hiroszimy widzianą oczami dziecka, począwszy od naiwnej dziecięcej fascynacji militaryzmem, aż do strasznej zagłady miasta 6 sierpnia 1945 roku i związanego z nią indywidualnego poczucia winy. Prostej, oszczędnej w słowa, a zarazem bajkowej narracji towarzyszą szlachetne ilustracje Piotra Fąfrowicza. To książka dla dzieci i dorosłych, z niezwykle ważnym i aktualnym przesłaniem – że każda wojna jest zła. Kończąc opowieść, Joanna Rudniańska pisze, że Wojna zmieniła imię. Teraz nazywa się Pokój.

Joanna Rudniańska serwuje rodzinne dramaty, duszone w gęstym od klisz i gry konwencjami, popkulturowym sosie. Z Hiroszimą w tle.Życie Bibi, wziętej psychoanalityczki, upływa na szarpaninie. Z jednej strony ? żonaty kochanek. Z drugiej ? matka, sławna artystka. Niegdyś słynna w całej Warszawie skandalistka, dziś chyba po prostu dziwaczka. W jej małe, osobiste dramaty natrętnie wciskają się tragedie niepor�wnywalnie większego kalibru. Katastrofa smoleńska. Trzęsienie ziemi na Haiti. Wreszcie ? Hiroszima, kt�ra w powieści urasta do rangi symbolu.

Oni chcą, żebym wszystko zapomniała. Żebym zapomniała Sklepową i tatusia. Żebym zapomniała bliźniaków i córeńkę. Żebym zapomniała, jak kiedyś mówiłam i jak kiedyś czytałam. Ale ja wcale nie chcę zapomnieć. Mój pies ma na imię Ruru. To jest biała suka z oczami pełnymi krwi, z pyskiem pełnym śliny. I z czarnymi łatami na białych bokach. Jakie to śliczne imię, RuRu, mówią. Oni to inaczej mówią, niż ja mówiłam wtedy, oni to mówią tak, że to wcale nie jest RuRu.