Rzadko się zdarza, abym do napisania recenzji artykułu, podręcznika czy
książki siadała z tak mieszanymi uczuciami i silnymi emocjami, jak w tym
przypadku. To już pierwszy plus dla Autora, zgodnie z powiedzeniem:' najgorsza
jest obojętność', a potencjalny Czytelnik z pewnością nie przejdzie obok tej
pozycji obojętnie. Jestem przekonana, że część osób będzie rekomendować
poradnik znajomym, mówiąc, że czyta się go 'jak kryminał'... Ja sama
przeczytałam książkę jednym tchem, momentami zafascynowana sposobem
przybliżenia lekarzom rodzinnym problematyki depresji, momentami wściekle
niezgadzająca się z niektórymi poglądami. Książka - w zamierzeniu poradnik dla
lekarzy, którzy, jak pisze Autor w Przedmowie:'mają potrzebę dowiedzenia się
czegoś możliwie jak najbardziej praktycznego na temat depresji' - w wielu
miejscach przypomina raczej esej, w którym dowcipnie i ze swadą przedstawiane
są refleksje klinicysty na tematy różne, mniej lub bardziej ściśle z depresją
związane. Zmusza to Czytelnika do zastanowienia się nad swoimi postawami i
poglądami, co więcej: wzmaga jego zainteresowanie zagadnieniem - i to kolejny
punkt dla Łukasza Święcickiego. Autor porusza zagadnienia kluczowe dla
rozpoznawania i rozumienia depresji w praktyce ogólnolekarskiej. Książka
napisana jest ciekawie, czyta się ją bardzo dobrze i z dużym zainteresowaniem.
Zawiera przykłady ' z życia wzięte'. z recenzji dr hab. Dominiki Dudek
W potocznym mniemaniu przestępcę powinna spotkać sprawiedliwa kara... Czy
system prawny, w którym znajdujemy przecież także powiązanie przestępstwa i
kary, jest i może być autonomiczny, jak chcieli tego pozytywiści prawni? Może
jednak prawodawca odpowiadając na ludzka potrzebę sprawiedliwości powinien
brać pod uwagę także inne wymiary ludzkiej aktywności? Może jakieś
okoliczności łagodzące? Może kwestię opłacalności kary? Jakie czynniki należy
brać pod uwagę i jakie się bierze pod uwagę tworząc system prawny, który z
jednej strony będzie odpowiadał dość rygorystycznym oczekiwaniom społeczeństw,
a z drugiej, nie doprowadzi do ich upadku? Jakie dyscypliny naukowe mogą pomóc
w wypracowaniu takiego modelu prawnego? Rozstrzygnięcia jakich dyscyplin
pomogą nam skonstruować najsprawiedliwszy system prawny?
Od czasu napisania pierwszego wydania tej książki minęło niemal 10 lat. [ …]
Uznałem, że depresja jednak nie jest zwykłą chorobą. Nie mogę więc z czystym
sumieniem pracować nad wydaniem książki pod tytułem „Depresja – zwykła
choroba?”, nawet z tym pytajnikiem na końcu. Obecnie jestem bowiem przekonany,
że depresja jest „niezwykłą chorobą”. Podczas pisania pierwszej wersji tej
książki miałem poczucie, że należy przede wszystkim „destygmatyzować”
depresję, wykazywać, że nie różni się ona od innych chorób, po to, żeby osoby
chore na depresję nie czuły się gorsze od osób chorych na grypę. Jest to
słuszna działalność, a osoby chore na depresję rzeczywiście nie są w niczym
gorsze od chorych na grypę. Jednak depresja nie jest grypą, a upieranie się
przy takim punkcie widzenia daje w rezultacie więcej strat niż korzyści. Ze
Wstępu
Z popularyzacją wiedzy medycznej kłopot jest taki, że każdy w zasadzie czuje
się kompetentny, by takową uprawiać. Zawiera to, rzecz jasna, spory ładunek
grozy, ale pozostaje faktem. Ilość szczerych optymistów, podstępnych szaleńców
i prostych kanciarzy, którzy nieść usiłują w lud kaganek wiedzy medycznej jest
zastraszająca. Najgorsze jest jednak to, że ludzie na owe zabiegi reagują
właściwie tylko w jeden sposób – entuzjastycznie. Oczywiście, słychać czasem
głosy oburzenia i lament zgrozy, kiedy okazuje się, że popularyzacja owszem,
była, ale efekty jej są zgoła inne od oczekiwanych. Cichną one jednak zaraz,
kiedy w zasięgu wzroku publiczności pojawia się nowy guru, który wyjaśnia
„ciemnemu ludowi” jak jest. Im silniej zaś ów guru podkreśla swoją
niezwykłość, tym większą zdobywa popularność. I to jest pułapka, o której
mechanizmie on sam nic nie wie. My jednak wiemy i niniejszym ją rozbrajamy –
tą oto książką napisaną przez prawdziwego profesora, prawdziwej medycyny,
takiego w dodatku co się zajmuje chorymi psychicznie i nerwowo. „Buka u
psychiatry” to także książka napisana ręką zwykłego człowieka, takiego co
rozumie głęboko innych ludzi, a przeznaczona dla takich jak on zwyczajnych,
którzy nie poszukują w swoim życiu rozwiązań ekstra, ale chcą jakoś zrozumieć,
co się z nimi dzieje. Do tego potrzebna jest wiedza, doświadczenie i praktyka.
I to jest jedną z wielu zalet „Buki”. Z każdej strony tej książki patrzą na
nas swoimi uważnymi ślepiami wszystkie trzy – wiedza, doświadczenie i
praktyka. I nie ma tu miejsca na wyciąganie królika z czarnego cylindra,
cudowne recepty na życie wieczne czy choćby tylko takie zdrowe do samej
emerytury. Jest za to mnóstwo współczucia, zrozumienia i prawdziwej wiedzy. Bo
to jest książka profesora psychiatrii o ludziach i dla ludzi zmagających się z
problemami psychicznymi. Jest to także książka dla tych, którzy czują
potrzebę, nie we własnej sprawie, ale w sprawie innych, być może bliskich, a
być może trochę mniej bliskich, zmierzyć się demonami opisywanymi przez
Łukasza Święcickiego. To nie wszystko. „Buka” to także książka dla lekarzy, i
to tych, którym się wydaje, że wiedzą już wszystko. Ponieważ nic, medycyna
także, nie wisi w próżni, „Buka” osadzona jest mocno w realiach. To znaczy, że
jest to książka do czytania, albowiem zwykły całkiem człowiek, profesor Łukasz
Święcicki, też jest osadzony w realiach. On je w dodatku nazywa i klasyfikuje
po swojemu, co nie każdemu się podoba, ale póki co w żadne rycerskie polemiki
nikt się z autorem nie wdaje. Nikt, słysząc krytykę Święcickiego, nie staje
naprzeciwko niego ze szpadą i nie mówi – walcz. Wielu za to usiłuje zajść go z
tyłu i kopnąć znienacka, za to co pisze. To nie jest ładne i mało na wspólnego
z godnością. Jako wydawca i promotor niniejszej publikacji ostrzegam więc, że
przy każdorazowym stwierdzeniu takiej próby, będę stosownie reagował. „Buka u
psychiatry” bowiem to książka znakomita, piękna, szczera i napisana przez
wrażliwego człowieka, w końcu lekarza. A kim są wydawcy, to każdy z
czytelników już dobrze wie. Szczerze zachęcam do lektury.
Na temat depresji wydano bardzo wiele książek. Część z nich to klasyczne
podręczniki akademickie, napisane z myślą o studentach medycyny i
lekarzach.(...)Zadaniem kolejnej grupy książek dotyczących depresji jest
pocieszenie. Dowiemy się z nich, że nie jesteśmy sami, że nasza choroba
przeminie, że pozytywne myślenie pomaga zwalczać wszelkie przeciwności itd.
(...)Jeszcze inna grupa książek to relacje osób z depresją dotyczące ich
przeżyć związanych z chorobą. Są to często bardzo poruszające historie, choć
czasem przeżycia są na tyle indywidualne, że trudno się z nimi utożsamić lub
wyciągnąć z nich ogólne wnioski. (…) Ostatnia grupa, mam wrażenie, że najmniej
liczna, to książki pisane przez klinicystów, którzy w swojej karierze spotkali
tysiące chorych na depresje, bardzo starali się ich zrozumieć i teraz próbują
to przekazać innym. Wydaje mi się, że wartość tych książek polega na tym, że
łączą w sobie zawodowy i osobisty punkt widzenia. Celem niniejszej publikacji
nie jest pocieszenie jako takie, tylko przybliżenie do zrozumienia.
Zrozumienie nie zawsze przynosi ukojenie, czasem nawet przeciwnie, jak napisał
Kohelet: „Im więcej wiedzy, tym więcej cierpienia”. Moim zdaniem jednak lepiej
wiedzieć. Jeśli ktoś uważa inaczej – niech nie czyta. Pozostałe osoby
zapraszam do lektury. Zastrzegam, że to, o czym piszę, wiem głównie od wielu
osób chorych. Staram się na to nakładać swoją wiedzę medyczna, ale słowa moich
pacjentów maja pierwszeństwo. Jeśli mówią oni coś, czego nie znajduję w
książkach – tym gorzej dla książek.
Leon Kołakowski, wnuk: Nazywają go: Łukasz, Profesorek, Kłizolek, Doktorek,
HauHau (to Borys), a dla mnie jest po prostu Dziadeczkiem. Nie wiem jak to
robi, ale ciągle trafiają mu się śmieszne przygody, a gdy je opisze, są
jeszcze śmieszniejsze. Zawsze cieszę się, kiedy w nich występuję. Nie ma
drugiego takiego Dziadeczka na świecie. Robert Mazurek: Święcicki nie jest
psychiatrą z filmów Woody Allena, on jest Woody Allenem. Co prawda nic mi nie
wiadomo, by był aż tak neurotyczny i skoncentrowany na seksie, ale z pewnością
ma poczucie humoru. Czasem to nawet okazuje. Kazik Staszewski: O tym, że
Łukasz Święcicki jest jednym z najwybitniejszych psychiatrów w Polsce wie
niemal każdy, kto chociażby liznął psychiatrii czy jako leczący, czy jako
leczony. Wielcy ludzie mają to do siebie, że z reguły nie koncentrują się na
jednym obszarze aktywności. Profesor jest świetnym felietonistą, czego
niezbity dowód trzymają państwo w rękach przed oczami. Rozległe spektrum
zainteresowań czasem skłaniające do refleksji, czasem pełne czystego humoru,
niezbity dowód świetnego stylu i pióra, jakie posiadł on bez żadnej
wątpliwości. Gorąco polecam i zachęcam do lektury. Żałować z pewnością nie
będziecie, a raczej wręcz odwrotnie. Igor Zalewski: Ostatnio kiedy oglądam
familijne seriale, to identyfikuję się z dziadkami, chociaż mam jedynie
stopień ojca. Po przeczytaniu felietonów Łukasza Święcickiego zrozumiałem,
dlaczego tak się dzieje. On jest dziadkiem i ja też nim chcę być, skoro
dziadkowie mają taki talent!
