Kiedy przekazywałam Wam, drodzy Czytelnicy, mój debiutancki tomik „Czerpać z
przeszłości”, pisałam, że najbardziej „płodna” w mojej twórczości była
młodość. Tak wówczas sądziłam. Był to czerwiec 2022 roku. Miałam już bagaż lat
(urodziłam się w 1957 r.) i doświadczeń. Wierszem „Przekupka” zdobyłam wówczas
serca wielu z Was. Napisałam go, mając niespełna trzydzieści lat, ale już
wtedy wzdrygałam się na samą myśl o kupczeniu wspomnieniami innych ludzi.
Niestety często tak właśnie się dzieje. Zarówno ten wiersz, jak i inne
spodobały się na konkursie poetyckim w Teresińskim Ośrodku Kultury. Chyba
wtedy uwierzyłam w siebie i w to, że moja twórczość może się podobać. Nie
minęło wiele czasu i ponownie mam Wam wiele do powiedzenia w swoich wierszach.
W tomiku „Hej, wodo płyń” zawarłam całe swoje jestestwo. Nawiązuję w nim do
moich korzeni, do ludowości, do tęsknoty za tym, co piękne i co każdemu
człowiekowi daje radość i poczucie spełnienia. Upływ czasu dotyczy nas
wszystkich, ale chyba najbardziej zdajemy sobie z tego sprawę, kiedy „nasz
dzień chyli się ku zachodowi”. Nawet wtedy nie należy jednak rezygnować z
realizacji własnych marzeń. Nauczmy tego nasze dzieci i wnuki. Ufam, że i tym
razem wiersze, które Wam powierzam, będą czytane przede wszystkim sercem.
... Od kiedy pamiętam, chciałam zostać Skłodowską. Nie wiem dokładnie kiedy
się ta miłość zaczęła, ale dążyłam do celu uparcie. Inne dziewczynki chciały
zostać królewnami, krawcowymi, żonami, mamami… Pomysłów miały wiele. Ale ja
postawiłam sobie poprzeczkę wysoko. I szłam w zaparte. Skłodowska i już! A
zaczęło się to już pod koniec podstawówki, gdy zaczęliśmy się uczyć chemii.
No, chemia – toż to poezja istna! Nie przeszkadzało mi jednak z egzaltacją
zachwycać się Tuwimem, kochać Gałczyńskiego, uwielbiać Mickiewicza i płakać
razem ze Staffem, gdy o szyby deszcz dzwonił i umierał ciągle, nie wiedzieć
czemu. Staff pisał przecież: „Ma dola jest nieszczęsna, ma dola jest
szczęśliwa”. I nijak pojąć – ale płakać mi się chciało, gdy czytałam Leopolda.
Ale chemia i tak była nadal priorytetem. W ósmej klasie podstawówki, bo wtedy
też nas „reformowali” nieustannie, powędrowałam do „chemika” (czytaj:
Technikum Chemiczne w Zgierzu). Bez wiedzy rodziny złożyłam papiery, aby
rozpocząć karierę naukową i zostać Skłodowską. Moje początki naukowe okazały
się trudne i dość niebezpieczne, dla mnie i otoczenia. Aż dziw, że żyjemy, że
dom stoi. Niebezpieczeństwo czyhało z każdej strony. Najpierw wypaliłam mamie
dziurę w stole, prowadząc bardzo ważne badania, aby wykryć nowy pierwiastek.
No, a potem katastrofa, hekatomba! O mało nie wysadziłam komórki w powietrze,
w trakcie wiekopomnego, odkrywczego procesu chemicznego. Kto wie, może bym
jakiś pierwiastek odkryła, gdyby do akcji nie wkroczyła moja mama. I tak to
moje zapędy, aby zostać wielką uczoną, spaliły na panewce, bo dostałam
dożywotni zakaz prowadzenia badań odkrywczych. Niepocieszona, zaczęłam uczyć
się wierszy i recytować je na konkursach, pod okiem Pani Profesor Elżbieta
Kmiecik. I nawet nieźle mi szło, zdobywałam nagrody, ale co najważniejsze
pokochałam poezję i postanowiłam zostać wieszczką. Zaczęłam z zapałem pisać
wiersze i nie zrażałam się, że lądują w szufladzie. Przecież Norwid – myślałam
sobie – też marnie zaczął, a i marnie skończył, a po śmierci potomni go
docenili. Chemia nadal była moim marzeniem i poszłam w „inżyniery”, na
Politechnikę Łódzką, ale byłam już „koronkami” podszyta (czytaj: pracą w
fabryce koronek). Samo życie, 25 godzin na dobę. Wiem, doba ma 24 godziny, ale
ja, aby podołać wstawałam godzinę wcześniej. Najbardziej dumny z moich
osiągnięć był mój dziadek Ludwik. Chodził po Będkowie jak paw i chwalił się,
wszem i wobec, że jego ukochana wnusia Ewunia – czyli ja – gdy skończy nauki,
to wymyśli taką chemiczną krowę, która po nakarmieniu trawą od razu da masło,
sery, śmietanę etc…
