Miron Kłusak Livres

Wszystko coraz bardziej przyspiesza w warunkach pogłębiającego się deficytu nowych pomysłów i nowych idei. Wygrani będą ci. którzy nadążają. Jest to niewielki procent, który powiększać będzie dystans do reszty i w udziale w zasobach i w dostępie do uprawnień, Czy oni winni zajmować się tą resztą? Pytanie zasadne i odpowiedź mało przyjemna, bo patrząc prawdzie w oczy, nie można tego od nich oczekiwać. Jeśli by poszli w tym kierunku, to są przegrani i konflikt jest gwarantowany, bo obdarowani natychmiast uznają, że im się należy i jest to obowiązek tych bogatych i uruchamiają się roszczenia, które nie mają granic i konflikt jest murowany. Od tego jednak jest państwo prawa, żeby regulować dynamikę wzrostu ze społeczną sprawiedliwością, mając na celu i dobro wspólne i unikanie napięć i konfliktów i pilnowanie równowagi między zasobami i uprawnieniami oraz niedopuszczanie do roszczeń i przywilejów, ponieważ udział niezasłużony zadławi każdy porządek, a porządek musi być i dyscyplina, bo wszelkie możliwości wyboru muszą oznaczać przymus poniesienia odpowiedzialności i od tego jest państwo prawa. - fragment wstępu

Porządek wolnościowy cały czas podlega ewolucji, w miarę jak zmieniają się ludzie i ich interesy. Nie wiemy, w jakim kierunku ewoluować będzie demokracja liberalna w znanym nam kształcie, który na naszych oczach się zużywa i wymaga nowych idei i nowych pomysłów oraz ludzi, którzy podejmą się realizowania tych nowości i odpowiadania za rezultaty swoich pomysłów i swojej aktywności. - fragment

Słowo poniesie cię jak wolny ptak, nie wiadomo jak, nie wiadomo dokąd, nie wiadomo po co i wszystko ci opowie, jak się dowie. Słowem wszystko da się wyrazić i namalować. Ma swoje brzmienie. Źle pokazane objawia fałsz, co w czasach, kiedy niczego nie jesteś pewien, dodatkowo wzmaga twoją czujność. Można go użyć do wszystkiego i dlatego używanie słowa wymaga staranności, ale też wyrażone w emocjach objawia swoją szczególną siłę. Ludzie muszą żyć razem i z sobą się komunikować i słowami poświadczają swoją wiarygodność i zdolność dotrzymywania słowa. Język jest fundamentem tożsamości narodu. Narody, nawet kiedy traciły terytoria i suwerenność, miały zdolność przetrwania dzięki językowi. Używany jest w uroczystościach, w dokumentach, procedurach i świadectwach, ale najważniejszy jest w użyciu na co dzień, w służbie ludziom. Pisany jest prozą, wierszem, brzmi w muzyce i pieśni, w poezji. Daje świadectwo w historii kulturom, które jako pierwsze przed tysiącami lat posiadły zdolność przekazywania na piśmie tego, co było powiedziane. Dzięki językowi mówionemu i pisanemu wiemy prawie wszystko o dorobku i kulturze naszych przodków. Ciągle go doskonalimy, bo wiemy, że wszystko można nim namalować.

Najważniejszym doświadczeniem strasznego XX wieku jest przestroga w sprawie zagrożenia chaosem i konfliktem; nieprzemijające zagrożenie kolektywizmem. Należy pamiętać, że suma małych błędów i nietrafionych regulacji może rozsadzić pożyteczny dla ludzi porządek. Objaśnia to teoria chaosu. Doświadczenie pokazało, jak groźny i podstępny jest przywilej, udział niezasłużony. Nie jest powszechna świadomość, że koflikty należy rozbrajać na etapie pojawiającuch się sprzeczności, a najlepiej nie dopuszczać do sytuacji skutkujących napięciami, sprzecznościami i zagrożeniem konfrontacją. W sytuacjach napiętych byle incydent może stać się pretekstem i detonatorem konfliktu, a nawet konfrontacji. Doświadczenie pokazało, że porządek opierający się na wyborze wolności jest optymalny, więc należy go respektować; nie widać alternatywy do tego wyboru. Fragment zakończenia

Niniejsza książka zawiera zapisy sześciu rozmów z poetami amerykańskimi przeprowadzonych w latach 20132017 osobiście lub korespondencyjnie. Sześcioro moich rozmówców to poeci należący do różnych pokoleń (najstarszy, W. S. Merwin, urodził się w 1927 roku, najmłodsza, Camille T. Dungy w roku 1972). Wywodzą się oni z różnych tradycji poetyckich. Ukształtowały ich różne doświadczenia, różne geografie, różne wybory estetyczne. Mają jednak pewną cechę wspólną: poza oczywistym faktem, iż piszą po angielsku, łączy ich także głębokie zainteresowanie pozaludzką przyrodą przekładające się na różne formy zaangażowania w sprawę ochrony środowiska naturalnego, obejmujące pracę intelektualną i twórczą, oraz w niektórych przypadkach aktywizm. Książka Julii Fiedorczuk znajdzie czytelników i to nie tylko tych oddanych poezji, ale także tych, którzy pragną szerszej refleksji nad otaczającym światem. To, że skupia się ona na tekście poetyckim, tym lepiej, bowiem wstrząsa codzienną mową, uczula nad metaforę, nie tylko na jej światotwórczą siłę, ale także na możliwe nadużycia (patrz propaganda) tkwiące w metaforze. Tak czy inaczej w myśleniu i pisaniu poezji kryje się cień ratunku, a o tym warto mówić. Sam wiele się z tej książki nauczyłem.

W sytuacji przymusowej Europa musi poszukiwać rozwiązań optymalnych, które będą mogły się weryfikować przez wykonalność i koszty. Przez cały czas konieczne będzie patrzenie prawdzie w oczy i pilnowanie w procesie rozwoju respektu da równowagi między zasobami i uprawnieniami. Dopuszczenie do przywilejów powoduje narastanie ryzyka chaosu z powodu możliwości dochodzenia do uprawnień bez udziału w tworzeniu zasobów. Przywilej może zadławić każdy porządek. Fragment książki

Książka jest niby o polityce, ale dotyczy w całości Ciebie, bo z każdej strony jesteś ogrywany z powodu niskiego poziomu obywatelskiej wiedzy i świadomości. Musisz wiedzieć, że cały czas jesteś w grze, bo życie jest grą: grą na punkty - i musisz mieć zdolność zrealizowania wartości tej gry, żeby przetrwać. Staraj się jakoś ogarnąć, żebyś wyrabiał. Staraj się być w treningu, żebyś w każdej chwili mógł wejść do gry, bo inaczej zostaniesz wyautowany. Mówię Ci to w oparciu o całe moje doświadczenie i nie licz na to, że mi się myli.

Sprawy globalne, rola Europy i miejsce Polski w Europie, to cały czas sprawy ważne i coraz ważniejsze, natomiast każdy z osobna obywatel Rzeczypospolitej musi, we własnym zakresie, budować zdolność czytania całej tej gry, która go w całości dotyczy. Żadnej gry nie da się zagrać bezbłędnie, ale obywatel jest w sytuacji szczególnie trudnej, bo musi za siebie odpowiadać, a nie decyduje w wielu sprawach, które go dotyczą. W swojej aktywności musi się mieścić w obowiązującym wszystkich porządku, żeby nie zderzyć się z sankcjami. W razie konfliktów zderza się z instytucjami państwa, które są strukturami zorganizowanymi i działającymi w oparciu o obowiązujące normy, ale w interesie i na rzecz aktualnej władzy. Jednostka w zderzeniu z organizacją nie ma szans. Wiedziały o tym prymitywne chłopaki działające poza prawem, popularnie zwani mafią, że właśnie ten prymitywizm ich wykańczał, bo nie mieli zdolności budowania kompromisu i stawiali na siłę w regulowaniu sporów, co powodowało, że nawzajem się odstrzeliwali. Demokracja pokazuje swój potencjał budowany właśnie na zdolności do kompromisu, co jest sztuką wymagającą dojrzałości i odpowiedzialności, ale dającą największe możliwości. Kompromis wymaga zdolności dotrzymywania zobowiązań, wymaga zaufania; cywilizacja Zachodu opiera się na zaufaniu. Fragment książki