Andrzej Wasilewski Livres

Rozmowy młodej polski w latach dwa tysiące coś tam dwa tysiące coś to pierwsza prawdziwa powieść hip-hopowa. Nie służy ona jednak afirmacji raperskich wzorców. Freestajlowa narracja, którą zastosował Andrzej Wasilewski, oddająca brutalny język jego pokolenia, demaskuje je raczej, odmitologizowuje i prowadzi w rejony acid-groteski. Rzeczywistość jaka z niej wyziera jest bowiem całkowicie skwaszona. I to nie tylko z powodu mniej czy bardziej twardych dragów, lecz także, a może przede wszystkim, z powodu jałowego pseudohedonistycznego zapętlenia, górującego nad wszystkim. Rozmowy młodej polski w latach dwa tysiące coś tam dwa tysiące coś to niekończący się dialog trwający niezmiennie w tym samym miejscu, który prowadzą młodzi ludzie: nienazwani kompletnie anonimowi, pogrążeni w iluzji od czasów szkolnych po wczesną dorosłość. Bohaterem tej powieści jest zatem język, w którym odbija się pokoleniowa mentalność – język formujący się z powodu braku zasad w „luźne gatki” w kilkuosobowych „bezpłatach”.

Książka Andrzeja Wasilewskiego jest niezmiernie ambitnym i??? ciekawym przedsięwzięciem naukowym. W sensie historycznoliterackim, wypełnia ważną lukę w naszej wiedzy na temat twórczości Stanisława Lema. Wasilewski za pomocą radykalnego cięcia oddziela Lema artystę i pisarza od Lema filozofa i teoretyka literatury, po czym postanawia zająć się tym drugim. Decyzja ta wynika, jak łatwo się domyślić, z wysokiego mniemania, jakie Wasilewski ma o filozofii Lema. Zwróćmy też uwagę, że Wasilewski wypełnia drugą lukę historyczną, i to o wiele bardziej dojmującą. Lukę w historii polskiej teorii literatury. Trudno bowiem się z nim nie zgodzić, gdy stwierdza, że koncepcje teoretycznoliterackie Lema nie spotkały się dotąd z należytą uwagą ze strony literaturoznawców. Wreszcie kwestie interpretacyjne. Wasilewski okazuje się wytrawnym znawcą Lema, a także badaczem dobrze obeznanym z tym, co na temat Lema napisano. Andrzej Skrendo

Czytając ten poemat, pomyślcie, że jesteście podróżnikiem, który przechadza się po niezliczonych krainach i je wszystkie podziwia, jednakże nie zatrzymuje się, nie wybiera krainy, którą przemierza i opisuje. Podróżnikiem idealnym jest ostatecznie ten, kto niesie w sobie miłość do odkrywania i jeszcze czegoś innego, aby na skraju śmierci móc stwierdzić: jestem, jestem.