Eduard Mühle Livres

How did German society perceive the European East during the short twentieth century? What were the mental maps Germans constructed as their images of the European East? How did these images alter over time due to changing political systems and to what extent did those mental perceptions influence political action and the relationship between Germany and Eastern Europe?Tackling questions such as these, this book looks at the complicated relationship between Germany and the European East. Politically significant, this relationship was often fraught with tension, always delicate and never easy. The book looks at the social, cultural and political contexts that shaped the German image of the East during the Weimar Republic, the Third Reich and the Federal Republic. In addition, it charts the mental maps that German society constructed with respect to single constituent parts of Eastern Europe, such as Czechoslovakia, Poland, the Baltic States and the Soviet Union.The contributors consider how the relationship was transformed from one of hostility to one more conciliatory in character by the end of the twentieth century.

Die Ostseemetropole Riga wurde in der deutschsprachigen historischen Forschung lange Zeit vor allem als mittelalterliches Phänomen untersucht. Die neuere Geschichte Rigas, insbesondere die Entwicklung von einer deutschsprachigen Handelsstadt zu einer multiethnischen Metropole, erhielt jedoch weniger Aufmerksamkeit. Erst in jüngster Zeit rückten die Modernisierungsprozesse des 19. und 20. Jahrhunderts sowie die damit verbundenen nation-building-Prozesse stärker in den Fokus. Riga, das in der zweiten Hälfte des 19. Jahrhunderts von etwa 100.000 auf über 500.000 Einwohner anwuchs und zu einem bedeutenden Industrie- und Handelszentrum des Russischen Reiches wurde, stellt ein faszinierendes Fallbeispiel für den Wandel von der vormodernen zur modernen Metropole dar. Die 21 Aufsätze von Autorinnen und Autoren aus Lettland, Litauen, Russland, Polen, England und Deutschland beleuchten dieses einzigartige historische Phänomen und tragen zur Erkenntnis über Migration, Industrialisierung, soziale Mobilität sowie ethnisch-nationale Pluralität, Integration und Identität bei. Diese Beiträge sind Ergebnisse einer internationalen Tagung, die anlässlich des 800. Jahrestages der Gründung Rigas im September 2001 stattfand.

Książka ukazuje ponad tysiącletnią historię polityczną, gospodarczą i społeczną Wrocławia, jak również różne oblicza tego miasta. Opowiada o jego dziejach - od archeologicznie uchwytnych początków u zarania X w. aż do współczesności.Autor skupia się na zasadniczych cechach struktury Wrocławia i najistotniejszych aspektach jego historii, przedstawiając je na przykładzie najważniejszych budowli i osobistości z danej epoki. Każdy rozdział przybliża daną epokę najpierw przez spojrzenie na jeden z wrocławskich zabytków architektury, a następnie przez objaśnienie jej najważniejszych cech i omówienie. Opis zostaje pogłębiony przez przypomnienie życia i dokonań wybranej postaci historycznej.Książka porusza także złożone kwestie tożsamości zarówno samego miasta, jak i jego mieszkańców. "Po 1945 r. było ono bardzo zniszczone, a jego ludność w latach 1945-1948 uległa kompletnej wymianie, nie oznacza to jednak, że należy wątpić w jego tożsamość historyczną - jakkolwiek mogły to sugerować indywidualne historie migracji niemieckich "starych wrocławian" i polskich "nowych wrocławian" w latach 1945-1990 (a nawet jeszcze później). Już przed 1945 r. historię Wrocławia znaczyły radykalne cezury zniszczenia, nowe założenia topograficzne, migracje, zmiany władzy, transformacje gospodarcze i społeczne. Wszystkie one w dużym stopniu zmieniały oblicze miasta. A jednak zachowało ono nie tylko swoje miejsce, ale i swoją tożsamość".

W Europie żyje około 250 milionów użytkowników języków słowiańskich. To ponad jedna trzecia ludności kontynentu. Co to oznacza dla naszego rozumienia europejskiej kultury i historii? Czy słowiańskojęzyczna ludność Europy ma jakąś szczególną „słowiańską” tożsamość, specyficzną „słowiańską” kulturę i historię? Obierając te pytania za punkt wyjścia, Eduard Mühle na nowo opowiada historię Słowian w średniowieczu. W oparciu o wnikliwe badania źródłowe roztacza przed czytelnikiem podwójną perspektywę. Z jednej strony opisuje realne struktury, które skrywają się za historycznym zjawiskiem Słowian – począwszy od wczesnosłowiańskich grup ludności i ich pierwszych władztw od VII do IX w., przez słowiańskojęzyczne państwa i nationes od X do XII wieku, aż do późnośredniowiecznych społeczeństw od XIII do początku XV wieku. Z drugiej strony bada postrzeganie ludów słowiańskich w źródłach bizantyjskich, łacińskich i arabskich, przedstawia także własną historyczną autopercepcję Słowian, by pokazać, jak wizerunki te począwszy od VI wieku służyły projektowaniu lub też „wyobrażaniu” Słowian jako konstruktu kulturowego i już w średniowieczu stawały się narzędziem polityki historycznej, wykorzystywanym w różnych kontekstach i do różnych celów.

Polen, Tschechen, Slowaken, Russen, Ukrainer, Kroaten, Bosnier, Serben – sie alle und noch einige weitere Völkerschaften werden als „Slawen“ bezeichnet. Was aber haben diese rund 250 Millionen Menschen über die Verwandtschaft ihrer Sprachen hinaus gemeinsam, was verbindet sie? Eduard Mühle schildert knapp und fundiert die Geschichte der slawischen Bevölkerungsgruppen vom 6. bis zum 20. Jahrhundert und stellt dabei sowohl das realhistorische Phänomen als auch die imaginierte Gemeinschaft vor, die bis heute zu politischen Zwecken instrumentalisiert wird.

Die Chronik der Polen von Magister Vincentius Kadlubek ist die älteste polnische Geschichtsquelle und beschreibt in vier Büchern die Geschichte Polens bis 1202. Die ersten drei Bücher sind als Dialog zwischen zwei Bischöfen gestaltet, während das vierte Buch eine fortlaufende Erzählung bietet. Die Chronik hat große europäische Bedeutung und wird von einer ausführlichen Einleitung begleitet.

Die „Slaven„ begegnen in mittelalterlichen Quellen wie in der modernen Mediävistik in vielfältiger Weise. Was aber meinten die mittelalterlichen Zeitgenossen, wenn Sie von „Slaven“ oder „Slavenland„ schrieben und was kann die Mediävistik heute mit diesen Begriffen sinnvoll bezeichnen? In welchem Verhältnis stehen die im 6. Jahrhundert einsetzenden, von der Wissenschaft seit dem 18. Jahrhundert verfeinerten Konstruktionen „slavischer“ Identitäten zu den mittelalterlichen Wirklichkeiten? Die Studie fragt danach, ob bzw. inwieweit der in byzantinischen, arabischen und lateinischen Quellen begegnende Begriff „Slaven" tatsächlich auf eine reale Einheit, ein gemeinschaftliches Identitätsbewusstsein verwies oder nicht auch schon im Mittelalter – wie im 18.-20. Jahrhundert – vor allem ein Instrument bestimmter politisch-ideologischer Programme war.