Ein zuvor kaum bekannter katalanischer Autor trat, erinnernd an Vergangenheit und Untergang seiner Heimat, mit einem hinreißenden, an Geschichten und Gestalten, Bildern und Farben überreichen Roman ein in die Weltliteratur: Jesús Moncada. Mitten im ausgelassenen Maskentreiben des Karnevals 1957 werden die Einwohner Mequinenzas von der Invasion der Landvermesser überrascht, die anfangen, das ganze Land im Gebiet des Zusammenflusses von Ebro und Segre abzustecken. Damit beginnt die dreizehn Jahre dauernde Agonie des Städtchens, das im Stauwasser des Ebro versinken soll. Die Leute von Mequinenza flüchten sich in Resignation und Erinnerungen, die Älteren sterben noch rechtzeitig vor dem endgültigen Abriß im Jahre 1971, der Rest verläßt notgedrungen das Flußhafenstädtchen, und Schiffer und Lastkähne, Cafés und Varietés, Clubs und Tratsch schwinden wie die Macht der großen rivalisierenden Fabrikantenfamilien, Besitzer der Kohlezechen des Ebrobeckens und jener Lastkähne, mit denen die Braunkohle flußabwärts nach Tortosa befördert wird.
Jesús Moncada Livres
Jesús Moncada, auteur marquant de sa génération, s'est immergé dans le monde perdu de sa ville natale au bord du fleuve dans son écriture. Sa prose, souvent située dans un paysage submergé par les eaux, explore les thèmes de la mémoire, de l'identité et de l'influence de l'histoire sur le présent. Le style distinctif de Moncada se caractérise par un langage riche et évocateur et une profonde compréhension de l'expérience humaine.




In seinem zweiten, an ›Die versinkende Stadt‹ sich anschliessenden Roman erzählt der virtuose katalanische Autor Jesús Moncada so skurrile wie tragische Geschichten aus einer Provinzstadt in einem von Bürgerkrieg und Diktatur entstellten Land, Geschichten individueller Schicksale, die am Ende sich verknüpfen und vereinen zu einer einzigen mächtigen Geschichte, reich an Gestalten, Motiven, Menschlichkeit.
Calaveres atònites
- 233pages
- 9 heures de lecture
Quan Mallol Fontcalda, un jove advocat barceloní, puja al tren, la informació que té sobre Mequinensa, la població a la qual es dirigeix per ocupar-hi la plaça de secretari del jutjat de pau, és més aviat escassa. El mapa que ha consultat no és gaire expressiu: el puntet arraulit a la confluència de l'Ebre amb el Segre no presenta cap tret remarcable en l'ensopiment general, cartogràfic i tot, de la dècada dels cinquanta. Això, al Mallol, ja li va bé. Vol un indret tranquil, amb moltes hores mortes que li permetin preparar amb calma unes oposicions a l'administració de justícia. Tanmateix, quan aconsegueix arribar a Mequinensa després d'un viatge caòtic, comprova que no és, ni de bon tros, l'oasi que ell imaginava. Com pots dedicar-te a l'estudi en una vila on, segons la senyora Caietana de Móra, Franco va perdre la guerra, el jutge Crònides administra justícia acompanyat del seu gos, l'apotecari capta la teoria de la relativitat mentre despatxa una cataplasma, la tripulació d'un llaüt té problemes metafísics a l'ombra d'unes acàcies o Penèlope Valldabó canta la canya per correu a un cardenal de la cúria romana?