Jacek Gutorow Livres

"Invisible is a teasing title for a collection of poetry. [Wallace] Stevens, with whose work Jacek Gutorow has a deep and sustained engagement, suggested in ‘The Creations of Sound’, that poems should ‘make the visible a little hard / To see’ […] Both Gutorow and Stevens develop a poetic medium that maintains an oscillating dialectic between the seen and the unseen. The invisible operates not as an occlusion of reality, but as an aura saturating what is described; images are gently prised from the contexts of time and place and invested with a mysterious in-between life..."Mark Ford, from the Introduction to Invisible

As Wallace Stevens once wrote, «a poem should be part of one’s sense of life». This book provides a record of readerly and critical explorations of the poems and life of the American poet. The author reads Stevens’s poems in the context of both the existing critical works and the commentaries provided by the poet himself (essays, letters, occasional notes and posthumous texts), and aims to prove that his artistic development was informed by two contradictory existential projects: teleological, based on Stevens’s assumption of a higher self which in its turn helps to illuminate the meaning and dynamics of the actual existence, and critical, appearing at the very moment when one questions his or her identity and assumes life to be an open and unfinished process.

Siedem lat – tyle poświęcił Jacek Gutorow tłumaczeniom poezji Davida Jonesa (1895-1974), Geoffreya Hilla (1932-2016) i Charlesa Tomlinsona (1929-2015). Wydana przez Fundację im. Tymoteusza Karpowicza książka „Wygnani z raju” stanowi wybór twórczości poetyckiej tych trzech ważnych, ale praktycznie nieznanych w Polsce brytyjskich autorów. Pisze tłumacz: „Co łączy tych poetów? Łatwiej byłoby wskazać na różnice. A te są znaczące. Różne światopoglądy, różne języki, różne sposoby postrzegania świata, innych i siebie. Różne temperamenty: od nieco depresyjnej i elegijnej melancholii Davida Jonesa, poprzez nostalgiczny konserwatyzm Geoffreya Hilla, aż po zmysłową czujność Charlesa Tomlinsona. Trzy nieporównywalne ze sobą stanowiska estetyczne, trzy odmienne wizje miejsca i roli artysty we współczesnym świecie. (…) Jones, Hill i Tomlinson bezustannie (i każdy na swój sposób) zmagają się z widmami przeszłości, która nie pozwala o sobie zapomnieć i nawiedza ich pod postacią nostalgii, traumy, fikcji historycznej bądź mitologii. Nieustanna gra pamięci i amnezji, zderzenie poczucia rozpadu starego świata z niepewnością czasu przyszłego – może to właśnie tego rodzaju napięcia sprawiają, że twórczość poetycka przedstawionych tu autorów jest tak frapują”. Pieczołowitą pracę translatorską Jacka Gutorowa dopełniają również wyczerpujące szkice krytyczne jego autorstwa, które wprowadzają w twórczość każdego ze spolszczonych autorów. Dzięki temu „Wygnani z raju” to możliwość obcowania z kanoniczną brytyjską poezją i solidne wprowadzenie do twórczości trzech niezwykłych klasyków-outsiderów

Monaten to książka zawierająca krótkie teksty publikowane w latach 2011-2015 na łamach wrocławskiego pisma Odra. Są to fragmenty pod względem formalnym i tematycznym mocno zróżnicowane – od kilkuzdaniowych impresji i aforyzmów po kilkustronicowe passusy krytyczne, topograficzne i autobiograficzne. W książce można wyróżnić kilka dominujących tematów: kwestie pamięci i przeszłości, namysł nad rolą i funkcją poezji we współczesnym świecie, próba oceny kondycji krytyki literackiej na początku XXI wieku, wysiłek opisania zjawisk kulturowych w trybie osobistym i krytycznym. Przede wszystkim jednak jest ona zbiorem oderwanych refleksji i impresji, które nie składają się w żadną spójną całość, pozostawiając czytelnikowi szeroki margines na własne interpretacje, dopowiedzenia, a nawet konstrukcje narracyjne.

Jacek Gutorow urodzony w 1970 roku poeta, eseista i tłumacz z języka angielskiego. Opublikował pięć tomów wierszy, zebranych następnie w książce Nad brzegiem rzeki (1990-2010). Mieszka w Opolu.

Esej jest próbą myślenia w sytuacji, gdy wyczerpały się wszystkie wielkie narracje, a nam pozostało błogosławieństwo lokalnej wizji i prowizorycznej prawdy – pisze Jacek Gutorow w przedmowie do swej najnowszej książki. I jest to deklaracja dotycząca zarówno metody pisarskiej, jak i tematu. Na Życie w rozproszonym świetle składa się bowiem szesnaście esejów o perypetiach dwudziestowiecznej myśli krytycznej i filozoficznej oraz o dramacie języka i wyobraźni artystycznej w epoce nowoczesności. Gutorow zatrzymuje się na wybranych epizodach intelektualnych i duchowych, które stanowią część „ukrytego testamentu” współczesnej humanistyki – od frontowych przeżyć Ludwiga Wittgensteina po przedwczesną śmierć Jacques’a Derridy. Książka jest także próbą biografii intelektualnej kilku szczególnie ważnych dla autora myślicieli i twórców XX wieku: m.in. Hannah Arendt, Martina Heideggera, Edwarda Saida, Hansa-Georga Gadamera, Franza Kafki i Marcela Prousta. Marginesy, pobocza. Nieużywane częstotliwości i pasma. Zapomniane etymologie. Sny. Kiedy w pewien listopadowy dzień 1997 roku Derrida jechał do Katowic, obaj z Andrzejem Sosnowskim mieliśmy sny z francuskim filozofem w roli głównej. Wiem o tym, bo przed wykładem Derridy na Uniwersytecie Śląskim Andrzej powiedział mi o swoim śnie, a ja przyznałem się do swojego. Jacyś ludzie gonili Derridę i rzucali w niego kawałkami tortu. W opublikowanej dwa lata później książce La Contre- allée Catherine Malabou przytoczyła fragment listu, jaki Derrida napisał do niej z Polski: „nie zauważyłem u nich poczucia winy, a jedynie język ofiar – najpierw nazizmu, potem komunizmu, teraz «postmodernizmu»”.Z eseju Hotel Derrida (fantazja)Jacek Gutorow (1970) – poeta, eseista, krytyk literacki i tłumacz; wykładowca literatury brytyjskiej i amerykańskiej na Uniwersytecie Opolskim. Ma na koncie sześć tomów poetyckich, pięć zbiorów krytycznoliterackich, cztery tomy przekładów poetyckich i kilkanaście opracowań książkowych, w tym wybory wierszy Tadeusza Różewicza i Bolesława Leśmiana. Tłumaczył takich autorów jak Wallace Stevens, Simon Armitage, Ron Padgett i Mark Ford. Za tom krytycznoliteracki Nie podległość głosu. Szkice o poezji polskiej po 1968 roku (2003) otrzymał Nagrodę Fundacji Kultury i Nagrodę im. Ludwika Frydego. Jest członkiem rady programowej miesięcznika „Odra”, a także polskiego oddziału PEN Clubu i kapituły Nagrody Literackiej Gdynia. Mieszka w Opolu.