Iwona Mickiewicz Livres

Lebenslust und Ironie, halb entsetzt, halb amüsiert halten uns Autoren, die aus Ost- und Südosteuropa nach Deutschland eingewandert sind, in diesen Geschichten den Spiegel vor. Bora Cosic erzählt von den kleinen Mißgeschicken eines Ankömmlings in der neuen Stadt, Maria Kolenda schickt ihren Helden auf eine deutsch-polnische Party, und Irena Vrkljan findet in den allgegenwärtigen Plastiktüten poetische Zeichen. Vom multikulturellen Zusammenleben wird hier amüsant und eindringlich erzählt.

Miniatury berlińskiej artystki tworzą spójny świat, choć oparty na poetyce absurdu i nonsensie. Zadziwiają wyrafinowanym językiem i niepospolitą wyobraźnią. Jej gry i zabawy lingwistyczne są najwyższej próby. Podziw budzi inwencja językowa w zderzaniu ze sobą słów, zabawa homonimami i onomatopejami, wykorzystywanie nazw geograficznych do konstruowania osobliwych narracji czy przestawianie i zestawianie członów przysłów, oklepanych frazesów lub fraz ze znanych wierszyków i opowieści. Autorka jest świadoma roli i znaczenia języka, jako instrumentu władzy, środka formującego i deformującego ludzkie myślenie (…). Gdyby tropić sensy ukryte w tych na pozór nonsensownych tekstach, okazałoby się, że językowy świat Iwony Mickiewicz jest semantycznie bogaty, a przede wszystkim zaskakujący. (…) Sensem tych utworów jest pozbawianie świata fałszywych sensów, podważanie widzenia go tylko z jednej, racjonalnej strony. Autorka pokazuje nam, że jest też druga strona – irracjonalna, nielogiczna, przypadkowa i absurdalna. (…). Warto sięgnąć po tę książkę, a także wydawane równolegle wiersze Poetki (A po sto dwudzieste czwArte, Księgarnia Akademicka, Kraków 2021), która jest mało znana w Polsce, a którą warto, a nawet trzeba włączyć w przestrzeń polskiej literatury. z posłowia Gabrieli Matuszek-Stec

Iwona Mickiewicz – ur. w 1963 r. w Lesznie, ukończyła studia w Leningradzie, Warszawie i Berlinie. Od 1988 r. mieszka i pracuje w Berlinie. Autorka wierszy, miniprozy, jednoaktówek, rysunków, projektów literacko-artystycznych, krótkich filmów artystycznych, edytorka. Opublikowała m.in. tomy wierszy: brunnentief brunnenklar (2009), Meisterschaft /Majstersztyk (2013), Sprachunterricht / Lekcja języka (2014), Sprachlos (2017), miniprozy: Konstruktionen im Haus oder Iwan Iwanytsch am Fenster / Konstrukcje w domu lub Iwan Iwanycz w oknie (2011), jednoaktówki: Jednoaktówki z rysunkami (2017), katalogi z rysunkami i miniobiektami: Kapricen (2016), niepotrzebny element linio- i punktopodobny / unnötiges element linien-und punktähnlich (2017), Dinge (2018), Malkiel Lusternik (2021). Jest autorką projektów literacko- artystycznych, z których najważniejsze to „Mini-Buch” (od 2003), „Belgrader Surrealismus/Belgradzki surrealizm” (2011), „Wege zu Gertrud Kolmar / Drogi do Gertrudy Kolmar” (2013), „Meine Reise nach Theben oder Klein Sterbelied / Moja podróż do Teb lub Mała piosenka śmierci” (2014), „Trans-lingualität / Translingualność” (2020) oraz krótkich filmów artystycznych (www.iwona- mickiewicz.com). „Szanuję Adama, jabłko, żebro i rzepkę kolanową oraz przyznaję trafność Wojaczkowemu Poematowi mojej melancholii: «Po czwarte: Mickiewicz jest kobietą (też z mojego wiersza)». A po sto dwudzieste piąte: życie to hobby, podobne do krótkiej formy literackiej i artystycznej, więc jedno porządne zajęcie trzeba mieć chociaż raz”. Iwona Mickiewicz

Jednoaktówki z rysunkami to autorski wybór surrealistycznych dramatycznych miniatur okraszonych grafiką i pustymi stronami na własne notatki potencjalnych czytelników w każdym wieku. Bo z pewnością każdy znajdzie w nich coś dla siebie, siostry, brata, mamy, taty czy bliskich i dalszych znajomych… a nawet obcych!

Tytułowe słowo bezdomnieć to autorski neologizm Iwony Mickiewicz, czasownik odpowiadający słowu odejść. Ale bezdomnieć jest czasownikiem niedokonanym, procesualnym, a odejść dokonanym, definitywnym. To wybór znaczący. Bezdomność jako kondycja ludzka jest wprawdzie doświadczeniem tragicznym, ale jest też drogą, wolnością, otwarciem nie zamknięciem. [] Tekst Bezdomnieć w szczególny sposób upomina się o wolność dla słów, wolność dla poezji tej zazdrosnej dziewczynki-tricksterki, kreatywnej anarchistki, wrażliwej i delikatnej, narażonej na przemoc, manipulacje i wykorzystanie, a zarazem wiecznie młodej, nieustannie się odradzającej, niedającej się nigdy uciszy , otruć, zabić. Nie istnieją dla niej mury między codzienną rzeczywistością a enklawą deklarowanej nierzeczywistości. Warto dołączyć do Iwony Mickiewicz i jej bohaterki, żeby pozwolić im się przeprowadzić przez granice czasu i przestrzeni, słowa i obrazu, poezji i teatru. z posłowia Anny R. Burzyńskiej

Iwona Mickiewicz, geboren 1963 in Leszno (Polen), nach Lebensstationen in der Ukraine, Russland und Polen seit 1988 in Berlin. Studium der Sonderpädagogik in Leningrad, der Polnischen Philologie an der Universität Warschau. Zahlreiche Einzelveröffentlichungen sowie in Zeitschriften, Anthologien, Katalogen und im Hörfunk. Die Autorin liest am 10. 7. um 11 Uhr bei der Ausstellungseröffnung „Rast und Ruh“ von Zoppe Voskuhl im Kloster Chorin. Es gibt einen Büchertisch der Corvinus Presse.