Freddie Rokem Livres

This book explores innovative approaches to theatre practice and pedagogy, highlighting the intersection of research and teaching in higher education. It presents case studies and methodologies that enhance the learning experience for students and educators alike. By emphasizing collaboration and creativity, the work aims to inspire new ways of thinking about theatre education, making it relevant and impactful for contemporary audiences. It serves as a valuable resource for educators seeking to enrich their teaching practices in the performing arts.

Collective identities are shaped by historical perspectives, and theatre plays a crucial role in representing and debating the past, sometimes challenging or reinforcing existing narratives. Freddie Rokem explores how post-World War II theatre has depicted the French Revolution and the Holocaust, illustrating how actors, as witnesses for those lost, bridge historical events with contemporary performance. He examines stage representations in various national contexts, including the United States and Europe for the French Revolution, and Israel for the Holocaust. By highlighting both the diversity and commonalities in these performances, Rokem emphasizes the collaborative creativity of playwrights, directors, designers, and actors as they link their work to specific historical moments. He also considers how audiences from different cultures engage with and influence the ideological discussions inherent in these performances. Analyzing works by Yehoshua Sobol, Dudu Ma'ayan, Hanoch Levin in Israel, Peter Brook, Ariane Mnouchkine, Ingmar Bergman in Europe, and Orson Welles, Herbert Blau, Robert Wilson in the U.S., Rokem draws on his experiences in Europe, Israel, and the U.S. to highlight the interplay between historical failures and the pursuit of meaningful artistic expression.

'Wystawianie historii' daje szansę na poradzenie sobie z poczuciem oddzielenia i wykluczenia, pozwalając uwierzyć w istnienie świadków, którzy widzieli to, co należy jakoś raz jeszcze opowiedzieć. Co innego nam pozostaje, jeśli nie chcemy się poddać dyskursowi czy teatrowi, jeśli zupełnie nie mają odniesień do rzeczywistości? Fragment 'Przedmowy'

Szeroki zakres możliwych, wielokierunkowych wymian, a nawet oscylacji między praktykami dyskursywnymi filozofii i teatru/przedstawień ujawnia istnienie niezmiernie ciekawego krajobrazu pogranicza, liminalnej przestrzeni dyskursywnej gdzieś pomiędzy praktykami filozofów i ludzi teatru. Jednak, jak dzieje się to we wszystkich innych dziedzinach, każdy z sąsiadów stara się zagospodarować wszelkie puste miejsca, kiedy się tylko pojawią. Dlatego postaram się naszkicować mapę typowych dla tych dziedzin przestrzeni liminalnych, czy nawet ludycznych, gdzie każdy uczestnik dialogu nie przepuści okazji, żeby tylko przejąć praktyki swojego partnera. Fragment „Wstępu”

Wechselseitige Beziehungen, Befragungen und Beeinflussungen von Philosophie und Theater bzw. Performance sind in jüngster Zeit zu einem wichtigen und innovativen Forschungsfeld geworden. TheaterDenken trägt zur Entwicklung dieses Untersuchungsfelds mit der Analyse von vier direkten Begegnungen zwischen Philosophen und Theatermachern (im weiteren Sinne) bei. Die Studie beginnt mit der Diskussion zwischen Sokrates, Agathon und Aristophanes in Platons Das Gastmahl . Sie endet bei der Auseinandersetzung von Walter Benjamin und Bertolt Brecht über einen kurzen Text von Franz Kafka (bei ihrer Begegnung in Dänemark 1934). Zudem analysiert Rokem Hamlets komplexe und tragische Identitätsspaltung in Philosoph und Theatermacher. Er widmet sich ferner der intensiven Korrespondenz von Friedrich Nietzsche und August Strindberg, bestehend aus dreizehn Briefen. In TheaterDenken , das sich zugleich auf historischen und fiktionalen Schauplätzen bewegt, eröffnet Rokem eine umfangreiche Diskussion über die Bedeutung von Performativität für das philosophische Denken. Er entwickelt sie aus Begegnungen und Konstellationen philosophischer und theatraler Praktiken. Diese unterschiedlichen Diskursfelder, so zeigt der Autor, sind nicht nur im Wettstreit aufeinander bezogen oder schließen sich wechselseitig aus, sondern sie fließen immer wieder ineinander und eröffnen kreative Sphären des TheaterDenkens.