Krzysztof Baranowski jachtař, kapitán a propagátor polského jachtingu. Má na kontě cca 250.000 uplutých námořních mil, což je přibližně dvanáctkrát kolem zeměkoule. První výpravu kolem světa na jachtě "POLONEZ" vedl "řvoucími čtyřicítkami" ze západu na východ před 37 lety. Druhá výprava na lodi jménem "Lady B.", o které pojednává tato kniha, se uskutečnila na přelomu tisíciletí v hurikánové sezoně, kdy plují jen šílenci, z východu na západ
Krzysztof Baranowski, znany jako Kapitan, żegluje samotnie (dwa razy dookoła świata) i z licznymi załogami (głównie młodzieżowymi). Ma za sobą ćwierć miliona mil morskich przepływanych na różnych akwenach. Autor koncepcji i animator dwóch projektów budowy żaglowców (Pogoria i Fryderyk Chopin), twórca Szkoły pod Żaglami, pisze o swojej życiowej pasji w artykułach, książkach i podręcznikach, których łączny nakład przekroczył milion egzemplarzy.
Jacht 'Polonez' odwiedza Stany Zjednoczone z okazji amerykańskiego dwustulecia. Na pokładzie nietypowa załoga, która składa się z żony kapitana i dwójki dzieci. Płyną z Nowego Jorku w górę rzeki Hudson, przez Wielkie Jeziora do Chicago, stąd rzeką Illinois do Missisipi i z prądem do Nowego Orleanu. Przejście przez ocean kończy tę rodzinną epopeję, o której Baranowski opowiada dwugłosem - raz swoim, raz żony. Nie było łatwo.
W roku 1972 Krzysztof Baranowski wyrusza na jachcie Polonez w samotny rejs dookoła świata trasą dawnych żaglowców prowadzącą na południe od pięciu znanych przylądków czyli praktycznie wokół Antarktydy. Jest dziewiątym żeglarzem samotnym w historii światowego żeglarstwa, który ma śmiałość zmierzyć się z Ryczącymi Czterdziestkami wówczas, gdy nawigację prowadzi się jeszcze metodami tradycyjnymi i jest pierwszym polskim żeglarzem, który okrąża Przylądek Horn zwany Starym Ludożercą. Droga na Horn jest opowieścią o tym rejsie.
Tym razem Krzysztof Baranowski wciela się w rolę kapitana niemieckiego żaglowca pasażerskiego 'Atlantis' pływającego po Morzu Śródziemnym. Swoją misję traktuje z ironią i humorem, choć ma kłopoty z niezdyscyplinowaną, międzynarodową załogą, wymagającym armatorem i jeszcze bardziej wymagającymi pasażerami. Autor pokazuje, jak wygląda od kulis praca najemnego żeglarza rodem z Polski, przed którym stają nieoczekiwane wyzwania, które z nawigacją nie mają nic wspólnego.
Wznowienie popularnej książki adresowanej nie tylko do żeglarzy oceanicznych. Wydanie uzupełnione o najnowsze rozwiązania techniczne i doświadczenia znanego kapitana, który dwukrotnie opłynął Ziemię dookoła i przepłynął 250 tys. mil. Nie jest to jednak podręcznik tylko dla wąskiego grona żeglarzy pływających po oceanach. To także książka systematyzująca wiedzę żeglarską m.in. z takich dziedzin jak nawigacja, budowa jachtu czy meteorologia. Zasadniczą jej część stanowią bezcenne informacje o organizowaniu dalekich rejsów, wyborze tras oceanicznych, regatach oceanicznych, żegludze samotnej i rodzinnej. Jest to barwna opowieść z wieloma dygresjami i odwołaniami do opinii i doświadczeń znakomitych żeglarzy. Wiele rysunków i map to dodatkowe walory tej książki.
Nigdy nie lubiłem gotować, a w szczególności na jachtach, gdzie kuchnia podskakuje na fali, w ciasnym pomieszczeniu śmierdzi i słona woda kapie na głowę z pokładu. Szybko zorientowałem się, że jedyną osobą na pokładzie, która nie musi gotować, jest zgodnie z polską tradycją KAPITAN. Dla tych oto przyziemnych pobudek zostałem kapitanem kapitan - kuk jachtowym w dość młodym wieku. I jak na ironię losu mój pierwszy wielki rejs dookoła Ameryki Południowej odbyłem na jachcie „Śmiały” w charakterze kucharza, bo tylko tak mogłem zabrać się na wyprawę. Ta niezwykła pozycja kuka, który jest równocześnie kompetentnym kapitanem pozwoliła poczynić szereg ciekawych obserwacji i o tym jest książka „Kapitan kuk”.
Hobo to inaczej łazik, amerykański włóczęga, który często wędruje tylko dlatego, że czuje potrzebę ruchu, stałej zmiany otoczenia. 'Hobo' to debiut literacki Krzysztofa Baranowskiego, który w czasach, gdy w Polsce trudno było podróżować, cieszył się wielką poczytnością.
Pierwsze Transatlantyckie Regaty Samotnych Żeglarzy zgromadziły na starcie w roku 1960 pięciu zawodników. Cztery lata później startowało już piętnastu, a w roku 1968 trzydziestu pięciu. W następnym roku Polski Związek Żeglarski otrzymał od Krzysztofa Baranowskiego propozycję udziału w tych regatach polskiego żeglarza. Projekt dotyczył wszystkich polskich kapitanów jachtowych, którzy chcieliby wziąć udział, ale zgłosiło się tylko 15, w tym jedna kobieta 0 Teresa Remiszewska. W efekcie wieloetapowych eliminacji wygrał Baranowski, ale w regatach wystartowała również sponsorowana przez Marynarkę Wojenną Teresa Remiszewska na jachcie Komodor i Zbigniew Puchalski na własnym jachcie Miranda. W międzynarodowym światku żeglarskim zawrzało, gdyż był to pierwszy występ żeglarzy spoza żelaznej kurtyny wzmocniony jeszcze udziałem Richarda Konkolskiego z Czechosłowacji na jachcie Nike.
Właśnie ukazało się nowe wydanie znanej książki Krzysztofa Baranowskiego 'Szkoła pod Żaglami'. To opowieść snuta przez trzech uczestników pierwszego rejsu Szkoły ('Śladami starych kultur'), zwanych 'Kaczorami'. Książka ilustrowana jest satyrycznymi rysunkami jednego z nich. Jeśli chcesz się dowiedzieć więcej, co może Cię czekać na pokładzie Szkoły, koniecznie spraw sobie prezent i ją kup!