Prawdziwy portret Anny Jantar - gwiazdy polskiej estrady W tej wyjątkowej
biografii kryje się zdecydowanie coś więcej niż tylko kariera w blasku
świateł. Jaka naprawdę była Anna? O czym marzyła? Przed czym uciekała? Marcin
Wilk rozmawiał z jej mamą, Haliną Szmeterling, i c�rką, Natalią Kukulską.
Dotarł do tych, kt�rzy znali Annę najlepiej i zachowali cząstkę jej blasku. Z
ich opowieści wyłania się kobieta mądra, dojrzała i niezależna, gwiazda
największego formatu. Kobieta, kt�ra musiała podejmować decyzje kosztem
własnych marzeń, nie bała się ryzykować ani sięgać po nieosiągalne. Książka
zawiera niepublikowane materiały, fotografie, dokumenty i listy.
Intymny portret "kobiety pracującej".W wieku siedemnastu lat zdecydowała, że nigdy nie będzie mieć dzieci. Nie chciała sławy, ale sława ją pociągała. Nawet, kiedy opiekowała się chorym mężem, w pokoju obok odbywały się próby. Przyrzekła sobie, że jeśli nie zostanie artystką, to pójdzie do klasztoru.Solidna, punktualna i niebywale pracowita. Legenda polskiego radia i telewizji. Imponowała mistrzostwem w teatrze i na estradzie. To dla niej teksty pisał Gałczyński. Rozśmieszała do łez.Prywatnie – pełna sprzeczności. Manewrowała między domem a pracą, luksusem a skromnością, skupieniem a przygnębieniem. W wywiadach oszczędna, tajemnicza, skłonna do konfabulacji. Jaka naprawdę była Irena Kwiatkowska?Marcin Wilk jako pierwszy dotarł do nie publikowanych dotąd pamiętników artystki, dokumentów, listów oraz fotografii. Rozmawiał z osobami, które Irenę znały najlepiej – z bratanicą Krystyną, czy z wieloletnią gosposią Zofią. To pierwsza pełna biografia artystki. Bo z Ireną Kwiatkowską żartów nie ma. Irena Kwiatkowska żarty zostawia na scenie.
Kobieta ze „słońcem w głosie”. Wyjątkowo opowiedziana historia niezwykłej
artystki „Jej otwarta i szczera radość była czymś unikatowym i wprost
zaraźliwym. Nie przypadkiem sztandarowym utworem Ani stała się piosenka Tyle
słońca w całym mieście. Ania całą sobą niosła aurę słońca”, wspomina Halina
Frąckowiak. Kiedy Anna Jantar wychodziła na scenę, rozpromieniała swoim
blaskiem wszystkich dookoła. Publiczność ją kochała. Z wzajemnością. Na jej
koncerty przychodziły tłumy fanów, a ona czarowała ich swoim wdziękiem.
Przyciągała do siebie ludzi. Pełna pasji i miłości do muzyki. Nawet kiedy
wydawać by się mogło, że osiągnęła już wszystko, a jej piosenki zostały
docenione w kraju i za granicą, ona wciąż poszukiwała swojej muzycznej drogi.
Dziś dla wielu artystów stanowiłaby wzór do naśladowania: otwarta, serdeczna i
towarzyska, a jednocześnie niezwykle pracowita i pełna pokory, konsekwentnie
spełniała swoje marzenia. Marcin Wilk stworzył biografię kompletną, dotarł do
tych, którzy znali Annę Jantar najlepiej: jej rodziny, przyjaciół, artystów.
Przewertował stosy dokumentów, listów i fotografii. Ale Tyle słońca to nie
tylko historia Anny Jantar, to również niezwykle barwny obraz polskiej sceny
muzycznej lat siedemdziesiątych, na której występowały prawdziwe gwiazdy:
Maryla Rodowicz, Irena Jarocka, Halina Frąckowiak. Marcin Wilk – dziennikarz,
autor literackiego bloga „Wyliczanka”, kurator związanych z literaturą
wydarzeń. Autor m.in. biografii Kwiatkowska. Żarty się skończyły oraz
reportażu Pokój z widokiem. Lato 1939.
1 książka, 17 podróży, 47 rozmówców i niezliczona ilość pytań. Pretekstem i
punktem wyjścia zawsze była książka. Potem dialog, często prowadzony w biegu,
płynął w różnych kierunkach. Czasem bardzo nieoczekiwanych. I nierzadko
zaskakujących.
Lepszy gatunek to opowieść o wyjątkowej relacji zwierząt ludzkich z
pozaludzkimi – relacji psio-ludzkiej. Ta książka nie jest jednak kolejną
ekspercką opowieścią o psach i ich problemach. To raczej próba krytycznego (i
naznaczonego osobistym punktem widzenia) przyjrzenia się wybranym aspektom
przemian psio-ludzkiej relacji. W tym sensie jest to tak samo opowieść o
psach, jak i o człowieku, który psa nieustannie stwarza. Lepszy gatunek jest
również opowieścią o historii w sensie ścisłym. Dla Marcina Wilka najbardziej
interesujący jest przełom XIX i XX wieku oraz międzywojnie. Szczególne
znaczenie ma wiek XIX, ponieważ to wtedy poszerzyła się i pogłębiła wiedza
weterynaryjna, a równocześnie człowiek podjął na wielką skalę eksperymenty z
rasami psów. Zaczął się, jak mówią niektórzy badacze, psi modernizm, który
trwa do dzisiaj i którego różnorakie konsekwencje odczuwamy. W ten sposób jest
to opowieść i o historii, i o współczesności. „Ludzie zamiast dzieci mają
dzisiaj psy, a na świecie sprzedaje się więcej wózków dla psów niż dla dzieci;
pies jest towarzyszem życia, rodziną, stadem. Oto opowieść, oparta na
materiale źródłowym, historycznym, naukowym, często zaskakująca i szokująca, o
jednej z najważniejszych relacji człowieka, relacji z psem. Relacji zwierzęcia
ze zwierzęciem, bowiem, choć nie lubimy się do tego przyznawać w naszym
poczuciu wyjątkowości, jesteśmy zwierzętami. Jak w takim razie odczytywać
ostatnio modne „uczłowieczenie”? Co oznacza psia mowa i czy możemy się z psem
dogadać? Kiedy zaczęliśmy uznawać psy za istoty czujące, uznaliśmy ich
podmiotowość i zaczęliśmy je chronić? I dlaczego w rozumieniu naszej relacji z
psem ważny jest XIX wiek, kiedy rozwinęła się weterynaria i zaczął „psi
modernizm” – to wszystko przeczytacie w tej naprawdę fascynującej książce,
która nam otwiera oczy na magiczną, ale jednak osadzoną w kulturze, nauce i
historii relację człowiek – pies. Czyli zwierzę – zwierzę. Powiedzmy sobie
zatem „hau” i podajmy łapę.” Karolina Korwin-Piotrowska
