Od roku 1989, stanowiącego cezurę polskich przemian ustrojowych, zakres i formy obecności pierwiastka religijnego w sferze publicznej oraz relacje między państwem a kościołami i innych związkami wyznaniowymi1 są zagadnieniami budzącymi ciągłe kontrowersje społeczne w Polsce. W debacie publicznej zagadnieniom tym towarzyszy zarazem wysoki poziom zaangażowania i emocji po stronie jej uczestników. W toczącej się od lat polemice argumenty merytoryczne i racjonalne adwersarzy często splatają się ze stereotypami oraz tendencyjnymi uogólnieniami. Nic nie wskazuje na to, aby stan ten uległ zmianie w dającej się przewidzieć przyszłości. Ze Wstępu
