Drauzio Varella Livres

The Carandiru House of Detention, in the teeming city of São Paulo, was the largest and most crowded prison in Latin America. Known as the 'Old House', it was also highly unusual in the way it was governed. Closed to the outside world, and even largely to the wardens, it was run almost entirely by the inmates themselves, who created a unique society complete with politics, hierarchies and a system of justice. In 1989, at the height of the AIDS epidemic in Brazil, with only a handful of physicians attempting to treat an inmate population of over 7,000, the medical situation at Carandiru was dire. A city doctor, Drauzio Varella, volunteered his time at Carandiru over the course of thirteen years, in an effort to combat the rampant disease. As he gained the inmates' trust he was given access to their society, where he was overwhelmed by the profound humanity and freedom of spirit shown by these men, despite their terrible crimes and the inhuman conditions in which they lived. Lockdown is Varella's powerful depiction of life on the inside, wherein he recounts the prisoners' colourful and surprising stories. The book ends with the massacre by the police of the prisoners that ultimately brought down the 'Old House'.

Com mais de 430 mil exemplares vendidos no Brasil, este livro descreve o dia-a-dia daquela que foi a maior prisão da América Latina. O relato de Drauzio Varella, que serviu de base ao filme “Carandiru”, de Hector Babenco, recentemente exibido nas salas portuguesas, regista a sua experiência pessoal e o contacto próximo que travou com os detidos, ao longo de mais de uma década de convívio com estes.Críticas de imprensa:"Estação Caranditu é uma bofetada violenta à indiferença e passividade. (...) O clínico [Drauzio Varella] confronta o leitor com um mundo paralelo do presídio sem antes anestesiá-lo e, assim, prepará-lo para a barbárie que ele próprio presenciou. (...) Carandiru, tal como é exposta, desmascara a impotência e incompetência do sistema e das instituições públicas, ao mesmo tempo que justifica como se legitimou a pena de morte, o tráfico de drogas, a prostituição e a corrupção administrativa. Drauzio fá-lo como um pivot isento e imparcial que, aparentemente não se deixou amachucar pela experiência de anos de contacto com histórias de vida e de morte e é assim que protege o leitor de uma abordagem sentimentalista."Ana Morgado, Maio de 2005

Carandiru – miejsce, które okryło się złą sławą. Największe więzienie w Brazylii, uznawane za jedno z najsurowszych na świecie. Drauzio Varella poznał Carandiru, gdy przez ponad dekadę z poświęceniem pomagał powstrzymać rozprzestrzeniającą się w więzieniu epidemię AIDS. Jego pacjenci, często uzależnieni od narkotyków i bez wahania zdolni zabić nawet najlepszego przyjaciela, odsłaniali przed nim tajemnice bloków więziennych i reguły przetrwania w tym „samorządnym”, prowadzonym przez wspólnotę starych więźniów mikrokosmosie. Varella pokazuje nocne i dzienne życie więzienia, niecierpliwie wyczekiwane weekendy, gdy na ten strzeżony teren mogą wejść kobiety, opisuje rzeczy powszednie i odświętne, z których najważniejszą jest „wściekła mańka”, czyli samodzielnie pędzony bimber. Ta wstrząsająca książka natychmiast stała się bestsellerem, w 2003 roku została przeniesiona na ekran przez Héctora Babenca, a samo Carandiru stało się modelem dla więzienia przedstawionego w trzecim sezonie popularnego amerykańskiego serialu 'Skazany na śmierć'. 'Drauzio Varella, onkolog, w 1989 roku postanowił przeprowadzić badania nad epidemią AIDS w szpitalu więziennym w Sao Paulo, który jest częścią kompleksu penitencjarnego Carandiru. Okazało się, że dane mu było poznać więzienie dużo lepiej, niż planował… W książce „Ostatni krąg” opowiada o tym, co zobaczył i usłyszał, latami odwiedzając osadzonych: że więzienie to szkoła życia na poziomie „hardcore”, a jedyne, czego można być tu pewnym, to to, że zawsze trzeba być przygotowanym na wszystko: od walki o kawałek kartonu, który mógłby posłużyć za materac, po walkę o życie, gdy spojrzy się na kogoś nie tak, jak trzeba. Tu szybko trzeba się nauczyć, że „zbrodnia jest milczeniem”, „przestępstwo nie ulega przedawnieniu”, a „słowo honoru oznacza więcej niż oddział wojska”. Dostajemy brutalny i mroczny obraz więzienia: to nie, jak wydaje się wielu, sanatorium, w którym przestępcy mają zagwarantowany dach nad głową, odzież, ciepłe posiłki, telewizję i nowoczesną łazienkę. Jednocześnie Varella przekonuje, że „utrata wolności i ograniczenie fizycznej przestrzeni wbrew powszechnemu mniemaniu nie muszą prowadzić do barbarzyństwa”. W „Ostatnim kręgu” dobitnie przekonujemy się o prawdziwości powiedzenia, że w więzieniu nikt nie zna adresu, pod którym mieszka prawda.' Janusz Mrozowski

Więzienie funkcjonuje według własnego kodeksu postępowania, kt�remu podlegają wszyscy�przebywający�za jego murami. Z jednej strony krat osadzeni, często w nieludzkich warunkach, przeludnionych celach, zapomniani przez władze. Z drugiej ? funkcjonariusze zobowiązani do ich nadzorowania.Drauzio Varella�ukazuje�więzienną codzienność z perspektywy tych drugich ? ?klawiszy?,�nieszanowanych zar�wno przez więźni�w, jak i przez policję. Ludzi, kt�rzy niejednokrotnie tylko tym r�żnią się od skazanych, że wolno im co dzień wychodzić na wolność.Więzienne rebelie, nielojalni wsp�łpracownicy, solidarność, egoizm, akty tch�rzostwa i bohaterstwa. Varella, naoczny świadek dziesiątek więziennych wydarzeń i przyjaciel wielu strażnik�w karnych, zdaje czytelnikowi bezpośrednią i wstrząsającą relację�z tego, jak funkcją�brazylijskie zakłady penitencjarne.

Zakład karny dla kobiet w So Paolo to świat w miniaturze. Jest tu rynek pracy, handel, są problemy mieszkaniowe. Jest moda i zmieniające się trendy w wystroju wnętrz. Są sojusznicy i wrogowie. Są zasady, których trzeba przestrzegać, jeśli chce się przeżyć. Jest hierarchia i wewnętrzny system sądowniczy. Oczywiście są też strażniczki, ale tylko gościnnie, więc nie mają wiele do powiedzenia. Jest tu miejsce na miłość większość osadzonych nawiązuje relacje uczuciowe i erotyczne z innymi więźniarkami. Jest też samotność. Odwiedzający to rzadkość, świat zewnętrzny szybko zapomina o skazanych kobietach. Najwięcej jest tęsknoty, zwłaszcza za dziećmi, które zostają po drugiej stronie albo urodzone w więzieniu, po kilku miesiącach zgodnie z przepisami są odbierane matkom. Więźniarki to ostatnia część trylogii więziennej Drauzio Varelli. Autor, który przez wiele lat pracował charytatywnie w zakładach karnych jako lekarz, nie tylko barwnie i szczegółowo opisuje ten niezwykły świat, ale bada też, co sprawiło, że jego podopieczne znalazły się za kratami. Gwałty, morderstwa, kradzieże, handel narkotykami większość tych przestępstw jest popełniana z biedy, beznadziei, pragnienia poprawy swojego losu. To smutny paradoks, ale niektóre bohaterki tej opowieści dopiero za murami więzienia znajdują bezpieczną przystań.