Artur Cieślar Livres

Kobieta metamuzyczna to wyjątkowy zbi�r 12 rozm�w z powszechnie znanymi, podziwianymi i lubianymi kobietami polskiej sceny muzycznej. To także podr�ż przez całe dekady polskiej muzyki. Tę niezwykłą konstelację tworzą artystki reprezentujące zr�żnicowane style muzyczne,� gł�wnie wokalistki, ale także muzyczne ekspertki oraz nauczycielki. Rozm�wczyniami autora są: Grażyna Auguścik, Ania Dąbrowska, Urszula Dudziak, Katarzyna Groniec, Krystyna Janda, Grażyna Łobaszewska, Katarzyna Nosowska, Sława Przybylska, Jadwiga Rapp�, Maria Szabłowska, Magda Umer, Elżbieta Zapendowska. Kobieta metamuzyczna stanowi niejako kontynuację książki Kobieta metafizyczna, wydanej w 2005 roku, kt�ra odniosła ogromny sukces. Po latach autor ponownie zagląda w głąb kobiecej duszy... Kobieta, muzyka i metafizyka ? trzy słowa klucze dla tej barwnie skomponowanej mozaiki pełnej osobistych zwierzeń, wspomnień z dzieciństwa, subtelnych pr�b opisania istoty muzycznej wrażliwości, tego co porusza najdelikatniejsze ze strun kobiecej psychiki. Artur Cieślar wybrał do tych rozm�w kobiety nietuzinkowe, kt�re swym życiem świadczą o odważnych wyborach, o konsekwencji w spełnianiu własnych marzeń, o wielkiej pasji, jaką jest dla nich niewątpliwie muzyka. Są to spotkania serc ? rozmowy o wyraźnej głębi, nie uciekające od spraw ważnych, od pytań ostatecznych takich jak: sens życia, czym jest dla nas śmierć i jak sobie z nią radzimy. To także pytania o największe lęki, ale też i o największe sukcesy ? te prywatne i te sceniczne.� W tle rozbrzmiewa także pytanie o to, jak żyć mądrze, pięknie, jak rozniecać wewnętrzny rezerwuar sił oraz inspiracji, jak tworzyć dobre życie pomimo świadomości nieuchronnego przemijania.

Wszystko wydarzyło się naprawdę – zapewnia Mat, który został poproszony przez swoją ciężko chorą przyjaciółkę Igę, aby dopilnował kremacji jej ciała, a prochy rozsypał w świętym miejscu w Indiach.Mat wyrusza w podróż, poznaje niezwykłych ludzi, poszukuje, jest coraz bardziej uwikłany w grę czasu, ale i przestrzeń egzotycznego i tajemniczego Orientu. Nie spodziewa się, jak bardzo go to zmieni.Ułuda to powieść drogi, opowieść o iluzji doświadczanej w życiu, o przemijaniu i o śmierci, która nie jest końcem, ale przejściem prowadzącym do nowego. Życie bohatera wydaje się snem. Może jest niekończącą się wędrówką… Ułudą?

?Kiedy po raz pierwszy usłyszałem o Rapa Nui, poczułem powiew tajemnicy. Wiedziałem, że wyspa ta zajmie szczeg�lne miejsce w moim sercu. Jednak dopiero tam - pod słońcem palącym jak wielki halogen, maszerując po wulkanicznych skałach, przeciskając się w grotach, dotykając nagrzanych od słońca cielsk moai, zanurzając się dla ochłody w turkusowych falach Pacyfiku�- uświadomiłem sobie, że zakochuję się w tym najbardziej odległym i osamotnionym miejscu na ziemi.?

W jej wierszach nie ma rozdzierania szat ani rozterek tak charakterystycznych dla niekt�rych poet�w niepogodzonych ze światem, Bogiem, Absolutem, ze sobą wreszcie. Poetka dostrzega świat w odsłonach piękna, ale i jego marności. Przyjmuje go takim, jaki jest. Prawda o rzeczach tego świata, o tym, jak one się przejawiają, jest przez nią jedynie rejestrowana. Bo przecież w naszej świadomości, a dalej pamięci, może zagościć tylko to, czego doświadczyliśmy. Każdy samodzielnie będzie musiał tego dokonać na własny użytek. Zapisywanie z pozoru najzwyklejszych rzeczy przypomina trochę degustację wina, wybornych ser�w ? umyślnie odwołuję się tutaj do kultury francuskiej ? tak ukochanej przez poetkę, z kt�rą łączy mnie umiłowanie Francji ? w tym kultury kulinarnej. Julia Hartwig jest prawdziwą apologetką chwili. Umie zachwycić się i docenić to, co akurat dane jest jej doświadczać. Temu smakowaniu codzienności zawsze towarzyszy wdzięczność choćby za naturalność tego, co jest nieodłączne w życiu: rytm nocy i dnia, zmiany p�r roku, kwitnienie i zamieranie, naprzemienność w radości i cierpieniu, samotności i miłości.

Odejście bliskiej osoby, to jedno z najtrudniejszych doświadczeń. Ludzie starają się z nim uporać na r�żne sposoby. Artur Cieślar, po odejściu Małgorzaty Braunek, z kt�rą przyjaźnił się przez wiele lat, zaczął pisać do niej listy. Ich codziennym rytuałem była poranna rozmowa telefoniczna. Gdy Małgorzaty zabrakło, �te listy zastąpiły mu codzienne dyskusje z�nią. W listach tych wspomina ostatni rok jej życia, rozmowy z nią i - odejście. To nie tylko świadectwo żałoby. To świadectwo ludzkich uczuć - trwalszych niż śmierć. To rozmowa, w kt�rej druga osoba milczy i wykazuje się - tak, jak to bywa w relacji przyjaci�ł - umiejętnością słuchania. A piszącemu - pozwala uporać się z�brakiem odpowiedzi. od autora: Ta książka jest zapisem stanu, kt�ry przeżywamy, gdy tracimy bliską nam osobę, �w moim wypadku - przyjaci�łkę. To także zapis wspomnień. Bo kiedy odchodzi ktoś bliski, wspomnienia są jak dobry, ciepły dom. Jeśli z�tych list�w, kt�re pisałem do osoby już nieżyjącej, choć nadal we mnie żywej, ktoś znajdzie dla siebie choć odrobinę egzystencjalnej otuchy, będę spełniony. Jeśli chorym i odchodzącym rozświetli nieco duszę - będę szczęśliwy. Artur Cieślar

Artur Cieślar w tej - w dużej mierze autobiograficznej - książce zabiera nas w podróż po buddyjskich enklawach Francji, Polski, Indii, w jakiś sposób przywołując na myśl wędrówki dharmy opisywane przez amerykańskich beatników. Ich dekadencki romantyzm zastąpiła uniwersalna wrażliwość i swojski kontekst kulturowy, czytelne dla każdego z nas. Dlatego czyta się te wyznania z taką uwagą, nierzadko wzruszeniem.[Rosner & Wspólnicy, 2006]